Τον περίμεναν όλοι στη γωνία, για να τον ρωτήσουν για την εμπλοκή του στα περιβόητα Panama Papers. Σιγά μην απαντούσε. Χαριτωμένος όταν έχει τη διάθεση, απρόσιτος όταν θέλει, ο 66χρονος Πέδρο Αλμοδόβαρ κρύφτηκε πίσω από τα μαύρα γυαλιά ηλίου και, λίγο αδιάφορα, λίγο βαριεστημένα, απάντησε: «Είμαι ένα από τα λιγότερα σημαντικά ονόματα που αναφέρθηκαν…»

Αφού ξεπέρασε την ερώτηση, η συνέντευξη Τύπου στις Κάννες, όπου την Τρίτη ο διάσημος ισπανός σκηνοθέτης παρουσίασε την «Julieta», εξελίχθηκε σε ακόμα μία ανατομία του αλμοδοβαρικού κόσμου.

Γιατί χρησιμοποιεί τόσο χρώμα στις ταινίες του; «Είμαι παιδί του technicolor. Οι πρώτες ταινίες που θυμάμαι να βλέπω ήταν technicolor. Ετσι όταν άρχισα να ασχολούμαι με τον κινηματογράφο ήθελα να δώσω την ίδια αίσθηση του χρώματος, με εκείνες τις έντονες αντιθέσεις. Αλλωστε είμαι παιδί των 60s, δηλαδή της ποπ αρτ. Ολα αυτά οδηγούν στην υπερβολική χρήση του χρώματος. Επίσης και μια ιστορία: όταν γύριζα τις “Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης” έμαθα, ότι η μητέρα μου φορούσε μαύρα λόγω πένθους όταν με συνέλαβε. Μπορεί το μαύρο χρώμα να είναι σικ, ειδικά εδώ στο κόκκινο χαλί, αλλά όταν στο επιβάλλουν από παιδί είναι κατάρα».

Πώς νιώθει που η «Julieta» είναι η 20^η του ταινία; «Το συνειδητοποίησα στα γυρίσματα. Δεν επηρέασε σε τίποτα τον τρόπο με τον οποίο γράφτηκε το σενάριο ή τον τρόπο με τον οποίο το σκηνοθέτησα».

Γιατί αποφάσισε να συμμετάσχει στο διαγωνιστικό; «Δεν έχω το ταλέντο του Γουντι Αλεν ή το ταλέντο του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Σέβομαι την επιθυμία τους να δείξουν τις ταινίες τους εκτός Διαγωνιστικού Προγράμματος, αλλά αφού είμαι εδώ προτιμώ να διαγωνιστώ. Ετσι θα είναι πιο συναρπαστικό και για τον κόσμο που θα δει την ταινία και για μένα. Δεν είμαι ακόμη ιερή αγελάδα».

Για τον κόσμο των 80s που επιστρέφει στα φιλμ του και αν νιώθει μεγάλος: «Δεν νιώθω ότι έχω γεράσει, αλλά οδεύω προς τα ‘κει. Μου αρέσει να επαναλαμβάνω αυτό που λέει ο Φίλιπ Ροθ ότι “τα γηρατεία δεν είναι αρρώστια, είναι σφαγή”. Ετσι νιώθω το πέρασμα του χρόνου. Δεν νοσταλγώ το παρελθόν. Αλλά μου λείπει η νεότητά μου. Και μου λείπουν και τα 80s».

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για την ταινία; «H πηγή για το σενάριο ήταν τρεις ιστορίες της Αλις Μουνρό. Τρεις ανεξάρτητες ιστορίες. Η αρχική ιδέα ήταν να γυριστεί στα αγγλικά και στη Νέα Υόρκη. Μετά αποφάσισα να το μεταφέρω στην Ισπανία. Και έτσι ξέχασα την Μουνρό – αν και είναι πανταχού παρούσα – και επέστρεψα σε ένα μέρος από το οποίο δεν θα φύγω ποτέ: το σύμπαν των γυναικών. Εχω κάνει πολλές ταινίες με μητέρες, αλλά αυτή αν τη συγκρίνεις με άλλες ηρωίδες είναι η πιο ευάλωτη, η πιο αδύναμη, η λιγότερο δυνατή να αντισταθεί. Παλεύει με απελπισία, ειδικά αν τη συγκρίνουμε με άλλες που ήταν τόσο δυνατές που έμοιαζαν έξω από τα ανθρώπινα μέτρα».

Για το αν στα 66 του σκέπτεται τη ζωή που πέρασε. «Δεν θέλω βιογραφίες μου, εγκεκριμένες ή μη, δεν θέλω. Σας παρακαλώ μην το κάνει κανείς σας. Σας ζητώ να μου το υποσχεθείτε. Και να το περάσετε και στις επόμενες γενιές. Η ζωή μου είναι μέσα σε αυτά τα 20 φιλμ».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News