«Μπορείτε να μας κατηγορήσετε για αυταπάτες, αλλά όχι για ψέματα…» είπε ο Πρωθυπουργός. Αν οι αυταπάτες  αφορούσαν την προσωπική ζωή του μόνο, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Ομως είναι πολιτικός με θέση αρχηγική και σέρνει έναν ολόκληρο λαό στις αυταπάτες του. Οι ψευδαισθήσεις, η απουσία ρεαλισμού στην πολιτική ζωή δηλώνουν έλλειψη ευθυκρισίας και ενέχουν βαριές, βαρύτατες ευθύνες – και επιπτώσεις, όχι μόνο στην οικονομία.

Σ’ αυτές τις αυταπάτες πίστεψαν οι οπαδοί του, τους έπεισε ο κ. Τσίπρας ότι έχουν βάση ρεαλιστική και τις υιοθέτησαν. Πάνω στις ψευδαισθήσεις του επένδυσαν, τις σήκωσαν παντιέρα και ανέλαβαν προσωπική ευθύνη. Εμπιστεύτηκαν την ψευδεπίγραφη  «υπερηφάνεια του λαού» – που καταρρακώθηκε, την κατά Τσίπρα «εθνική αξιοπρέπεια» – που μετατράπηκε σε διασυρμό της χώρας. Οι πανηγυρισμοί  των οπαδών του για το ΟΧΙ κι οι χοροί στο Σύνταγμα αποδείχτηκαν, το ίδιο κιόλας βράδυ, δηλητήριο, το πιο πικρό. [Δεν λογαριάζομαι ανάμεσα σ’ αυτούς. Ισα-ίσα, διατύπωσα τις αντιρρήσεις μου γι’ αυτόν πολύ νωρίς – όχι χωρίς επιχειρήματα (εδώ ), (εδώ), (εδώ), και (εδώ)].

Ομως οι αυταπάτες  του Αλέξη Τσίπρα, οι ομολογημένες απ’ τον ίδιον ψευδαισθήσεις, λέω, παρέσυραν ένα πλήθος οπαδών. Οι οποίοι στήριξαν πάνω σε αυτές την πολιτική τους οντότητα, απόθεσαν την αξιοπρέπεια τους σ’ έναν ανεδαφικό πολιτικό εν αγνοία τους, τού εμπιστεύτηκαν την ιδεολογική τους ταυτότητα. Είναι αυτοί που ταυτίστηκαν μαζί του. Και τώρα ντρέπονται να βγουν στα καφενεία, νιώθουν άβολα να αντικρίζουν όσους λοιδορήσανε, όσους διασύρανε κι έκοψαν τις επαφές μαζί τους. Με το μαχαίρι. (Μιλάω για οπαδούς που μπορούν ν’ αναστοχάζονται  και ν’ αναλαμβάνουν την ευθύνη των επιλογών τους, όχι για τσανακογλείφτες που, βρίζοντας τους αντιπάλους τους δίχως κανένα απολύτως επιχείρημα, ευελπιστούν να κατεβούν ως υποψήφιοι του κόμματός τους – και παρόλα αυτά, δεν έχουν καταφέρει να μπουν στις λίστες ούτε ως ανθυποψήφιοι).

Αυτές οι (αυτ)απάτες του κ. Τσίπρα, που πάνω τους ωστόσο έχτισε την εξουσία του, έγιναν η αιτία να διαλυθούνε σχέσεις χρόνων και χρόνων, να γκρεμιστούν  φιλίες. Αλλά και  οι επιλογές του, στη συνέχεια, σάμπως διαπνέονταν από ευθυκρισία;  Ο Καμμένος, η Κωνσταντοπούλου, ο Βαρουφάκης, ο Παυλόπουλος, ο Μπαλτάς, ο Καρανίκας. Τόσες αβλεψίες στη σειρά δεν είναι αυταπάτη, ανεμοδούρα είναι. Ανικανότητα και έλλειψη σαφούς προσανατολισμού.

Υποψιάζομαι λοιπόν ότι η ομολογία του κ. Τσίπρα περί αυταπάτης ήταν ένα ακόμα ψέμα. Ενα άλλοθι. Σαν να λέει  «κάντε delete στις (αυτ)απάτες μου, να συνεχίσω το γκουβέρνο». Ομως κάθε φορά γίνεται πιο μυθομανής, πιο διαχειριστικός – και πιο επικίνδυνος, θα πρόσθετα. Αλλωστε η συνειδητή ομολογία είναι αποτέλεσμα επίγνωσης. Και ως εκ τούτου υπέρβαση  του εαυτού, αναθεώρηση  αξιών, διαφορετική οπτική ζωής.  (Στην μεταπολιτευτική ιστορία μόνο ο αυτοεξόριστος  Καραμανλής κατάφερε να υπερβεί τον προηγούμενο εαυτό του. Αυτή είναι η αλήθεια κι ας μην τον ψήφισα ποτέ).  

Οταν όμως ο πολιτικός, καληώρα, στηρίζεται στον λεκτικό εντυπωσιασμό όντας εκπρόσωπος (ο τελευταίος, εύχομαι ) ενός βαθύτατου λαϊκισμού τής κάθε απόχρωσης, είναι μόνο ένα απείκασμα εαυτού. Ενα πουκάμισο αδειανό,  μια (αυτ)απάτη.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News