«Φέρετε θρησκευτικά σύμβολα;». «Αρνείστε την τηλεόραση;». «Διακόψατε με βίαιο τρόπο τις σχέσεις σας με την οικογένειά σας;». Και ακόμη: «Αρνείστε οποιαδήποτε επαφή με το γυναικείο προσωπικό;». «Πιστεύετε στις θεωρίες συνωμοσίας;». «Καλείτε σε προσευχή από το παράθυρό σας;». Είναι μόνο μερικές από τις 70 ερωτήσεις του ερωτηματολογίου που τις επόμενες ημέρες θα διανείμουν οι γαλλικές αρχές στις φυλακές όλης της χώρας. Ο στόχος; Να βοηθήσουν τις διευθύνσεις των φυλακών να εντοπίσουν τους κρατούμενους που έχουν ριζοσπαστικοποιηθεί αλλά και να διαπιστώσουν σε ποιο σημείο ριζοσπαστικοποίησης έχουν φτάσει.

Το εγχείρημα δεν είναι απλό, σημειώνει η Figaro. Γιατί κάποιοι από αυτούς όχι μόνο δεν έχουν γένια αλλά ανταλλάσσουν και χειραψίες με γυναίκες. Γι’ αυτόν τον λόγο οι ερωτήσεις του ερωτηματολογίου στοχεύουν σε ένα είδος σκιαγράφησης της προσωπικότητας του κρατούμενου πέρα από τα θρησκευτικά του πιστεύω, αλλά και στην κατάταξή του σε κάποια κατηγορία. Εάν δηλαδή είναι ευάλωτος στην εξτρεμιστική προπαγάνδα, εάν ανήκει σε αυτούς που προσηλυτίζουν ή σε εκείνους που κρύβονται. Αυτοί οι τελευταίοι είναι και πιο δύσκολο να εντοπιστούν. Και ποιος ξέρει εάν φτάνουν 70 ερωτήσεις.

«Ως μουσουλμανική χώρα που είμαστε γιατί θα έπρεπε να απαρνηθούμε τη θρησκεία μας; Είμαστε ένα μουσουλμανικό έθνος και γι’ αυτό πρέπει να έχουμε ένα θρησκευτικό Σύνταγμα». Εάν κάποιος διατηρεί ακόμη αμφιβολίες σχετικά με το πόσο έχει απομακρυνθεί η σημερινή Τουρκία από εκείνη που είχε οραματιστεί ο Κεμάλ Ατατούρκ, δεν έχει παρά να συγκρατήσει αυτή τη φράση του προέδρου του τουρκικού κοινοβουλίου Ισμαήλ Καχραμάν. Και να την συγκρατήσει ακόμη και αν ο πρόεδρος επιχείρησε στη συνέχεια να την υποβαθμίσει: «Εξέφρασα απλώς την προσωπική μου άποψη» είπε.

Η κοσμική Τουρκία, πάντως, συνεχίζει να αντιστέκεται. «Η κοσμικότητα είναι κλειδί για τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου σε μια μουσουλμανική κοινωνία και είναι και το καλύτερο φάρμακο απέναντι στην ριζοσπαστικοποίηση» σχολίασε ο διευθυντής της Hurriyet Μουράτ Γιετκίν. Εντονη ήταν και η αντίδραση της αντιπολίτευσης, αποστάσεις από τον πρόεδρο της Βουλής πήραν και πρωτοκλασάτα στελέχη του κόμματος του Ερντογάν, ενώ καμιά εκατοστή πολίτες (και παρά τα δακρυγόνα της αστυνομίας) επιχείρησαν να διαδηλώσουν μπροστά από το κτίριο της βουλής με το σύνθημα «Η Τουρκία θα παραμείνει κοσμική». Μακάρι.

Πόσο διαφορετικός είναι ο κόσμος του 21^ου αιώνα από εκείνον του 20^ου; Τόσο ώστε οι χωρικοί στη Νικαράγουα να διαδηλώνουν κατά των Σαντινίστας. Συνέβη πριν από μερικές ημέρες. Και – αν μη τι άλλο – δείχνει ότι η λαϊκή στήριξη που είχαν τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 οι Σαντινίστας στον αγώνα τους κατά του δικτάτορα Σομόζα ανήκει στην Ιστορία: ο Ντανιέλ Ορτέγκα, τότε επαναστάτης και σήμερα πρόεδρος, είναι πλέον απέναντί τους.

Αιτία της λαϊκής οργής είναι η ανάθεση της κατασκευής του Gran Canale της Νικαράγουα στον κινεζικό όμιλο HKND. Οι χωρικοί που συγκεντρώθηκαν στην πόλη της Νέας Γουινέας για να εκφράσουν την αντίθεσή τους ήταν χιλιάδες. Εφτασαν με βάρκες από τις πιο μακρινές περιοχές της νοτιοανατολικής Νικαράγουας, με φορτηγά από τα βορειοδυτικά, με λεωφορεία, με μοτοσυκλέτες, με άλογα, με τα πόδια. Αντρες και γυναίκες ενωμένοι για να πουν όχι στο φαραωνικό σχέδιο μιας νέας διώρυγας που θα ανταγωνιστεί τη Διώρυγα του Παναμά.

Το μήκος της νέας διώρυγας θα φτάνει τα 278 χιλιόμετρα, το πλάτος από τα 230 έως τα 520, το βάθος τα 30. Θα ξεκινά από το Μπρίτο, στις ακτές του Ειρηνικού και θα διασχίζει τη λίμνη Νικαράγουα σε ένα μήκος 105 χιλιομέτρων – κάτι που κάνει τις οικολογικές οργανώσεις να αντιδρούν δεδομένου ότι η λίμνη αυτή είναι η μεγαλύτερη δεξαμενή γλυκού νερού στην κεντρική Αμερική. Το κανάλι θα συνεχίζει παράλληλα με τον ποταμό Τούλε και θα καταλήγει στον Ατλαντικό στην Πούντα Γκόρντα.

Αλλά στην Πούντα Γκόρντα καταλήγει και η ανθρωποθάλασσα των campasinos που ξεκινά από τη Νέα Γουινέα – «76 χιλιόμετρα οργής» γράφουν οι Havana Times. Που τι ζητά μεταξύ άλλων; Να καταργηθεί ο νόμος που επιτρέπει στους Κινέζους να απαλλοτριώσουν οτιδήποτε θεωρούν απαραίτητο στο πλαίσιο της εκτέλεσης του έργου. Η νέα γενιά Σαντινίστας βγήκε στους δρόμους εναντίον της παλαιότερης.

Οι καιροί είναι δύσκολοι ακόμη και για τις μεγαλύτερες εφημερίδες. Πρώτα ο Guardian και οι Financial Times κι έπειτα οι New York Times ανακοίνωσαν νέες περικοπές. Αλλά αυτό που υπογράφει ένας από τους σημαιοφόρους της νέας εποχής της δημοσιογραφίας – ο Γιόσουα Τοπόλσκι του Vox – είναι ένα μανιφέστο εναντίον εκείνου που ήταν και να εξακολουθεί να είναι στόχος ακριβώς αυτών των μεγάλων εφημερίδων: το κυνήγι των κλικ.

«Τα βίντεο – γράφει ο Τοπόλσκι – δεν θα τις σώσουν. Δεν θα τις σώσουν τα bot, τα newsletter, οι εφαρμογές, το Snapchat, το Twitter, το Facebook. Εκδότες και δημοσιογράφοι ελπίζουν ότι θα συμβεί κάτι και θα λυθεί το Πρόβλημα». Αλλά ποιο είναι το Πρόβλημα; Η απώλεια του ελέγχου διάχυσης της πληροφορίας. Και μαζί με τον έλεγχο έχασαν και το συγκριτικό τους πλεονέκτημα. «Τα παραδοσιακά μέσα αντέδρασαν πρώτα αγνοώντας το πρόβλημα κι έπειτα αντικαθιστώντας την ποιότητα με την ποσότητα» γράφει ο Τοπόλσκι. Αποτέλεσμα; «Γέμισαν από σκουπίδια, τα οποία δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Ένα αναγνωστικό κοινό όλο πιο ενημερωμένο, συνδεδεμένο και ποικίλο δεν τα θέλει πια. Απαιτεί καλό περιεχόμενο. Και όχι μόνο θα το βρει. Αλλά και θα πληρώσει για να το έχει».

Ο Τοπόλσκι δεν σταματά εδώ: «Πρέπει να πάψουμε να θέλουμε να μιλάμε σε όλους. Τα καλύτερα πράγματα που έγιναν ποτέ στη δημοσιογραφία δεν είχαν στόχο το μεγάλο κοινό αλλά ένα ιδιαίτερο. Πρέπει να κάνουμε και πάλι πράγματα για πραγματικούς ανθρώπους: πορτρέτα, ιστορίες, ταλέντα, ιδέες. Προϊόντα και storytelling όχι τίτλους και κακέκτυπα». Τι μπορεί να σχολιάσει σε αυτό ένας δημοσιογράφος από εδώ; Ελπίζει μόνο να κάνουν οι κολοσσοί της παραδοσιακής δημοσιογραφίας την αρχή.

Είναι μια ανακάλυψη τόσο σπάνια όσο και εντυπωσιακή: κάτω από τα όχι και τόσο καθαρά νερά των εκβολών του Αμαζόνιου  υπάρχει ένα κοραλλιογενές φράγμα μήκους 965 χιλιομέτρων που ξεκινά από το Μαρανιάο της Βραζιλίας και φτάνει ως τη Γαλλική Γουινέα.

«Η είδηση είναι εξαιρετικά ασυνήθιστη δεδομένου ότι οι ειδικοί θεωρούσαν απίθανο να φιλοξενείται στο δέλτα ενός ποταμού ένα κοραλλιογενές φράγμα» γράφει ηWP. Οι ειδικοί πίστευαν ότι τα κοράλλια δεν μπορούν να υπάρξουν σε περιοχές όπου τα νερά δεν είναι αλμυρά και καθαρά και όπου δεν φτάνει το φως του ήλιου. Το φράγμα του Ρίο, ωστόσο, σχηματίστηκε σε μια από τις πιο λασπώδεις και σκοτεινές περιοχές του υδάτινου κόσμου.

Ασφαλώς το σύστημα αυτό είναι πολύ πιο φτωχό από εκείνα που συναντά κανείς στα τροπικά νερά. Ακόμη κι εκεί, όμως, διαβιούν τουλάχιστον 73 διαφορετικά είδη ψαριών, ενώ εντοπίστηκαν περισσότερα από 60 διαφορετικά δείγματα σφουγγαριών, αστερίων και οστρακόδερμων.

Αυτός ο πλανήτης δεν θα πάψει ποτέ να μας εκπλήσσει.