Αποκεφαλισμένο και με κομμένα τα κάτω άκρα το άγαλμα της «Βορείου Ηπείρου» στην οδό Τοσίτσα.

Το άγαλμα  του Κώστα Σεφερλή (1951) ήταν ένα εθνικό σύμβολο που ενέπνευσε την Κική Δημουλά να γράψει το «Σημείον αναγνωρίσεως». Εναν ύμνο στην καταπιεσμένη γυναίκα.

Ο γλύπτης είχε αποτυπώσει τη γυναικεία μορφή σε μια στάση που είναι ενδεικτική της προσπάθειας που θα κατέβαλε κάθε άνθρωπος για να ελευθερωθεί, αν του είχαν δέσει τα χέρια. Το έχει αποτυπώσει έτσι για να εκφράσει την αγωνία της σκλαβωμένης Ηπείρου.

Η ποιήτρια προσπερνά το εθνικό σύμβολο και το μετουσιώνει σε κοινωνικό. Συνομιλεί με το άγαλμα και το προσαρμόζει στην δική της κοινωνική «διαμαρτυρία». Το «αναγνωρίζει» από τα δεμένα χέρια, πισθάγκωνα.

«Για τα δεμένα χέρια σου, πού έχεις

όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω,

σε λέω γυναίκα.»

Οι δράστες αφαίρεσαν το κεφάλι και τα άκρα του γλυπτού τα ξημερώματα του Σαββάτου.

Γιατί το έκαναν; Γιατί είναι «σημείον αναγνωρίσεως» αστικού πολιτισμού. Λευκό, πλαστικό, όμορφο, δουλεμένο, αποτύπωμα δημιουργίας ανθρώπου, μνημείο. Με λίγα λόγια, αισθητικά και ιδεολογικά επιλήψιμο. Με πιο λίγα λόγια, απαράδεκτο για την μαυρισμένη, από μίσος, ψυχή των εγχώριων «τζιχαντιστών».

Ο πόλεμος των πολιτισμών βρίσκεται μέσα στα τείχη και τον συντηρούν οι εκμαυλιστές συνειδήσεων

Είναι αυτοί που για δεκαετίες πίνουν το δηλητήριο εναντίον του αστικού πολιτισμού. Αυτοί που αποτελούν την κρίσιμη μάζα για να λυμαίνονται τον βρώμικο πλούτο της εξουσίας οι καθοδηγητές τους.

Ο πόλεμος των πολιτισμών βρίσκεται μέσα στα τείχη και τον συντηρούν οι εκμαυλιστές συνειδήσεων.

Η φονταμενταλιστική «θρησκεία» της βαναυσότητας κινείται πάντα μεταξύ δύο παραπλανητικών μορφών αθωότητας: της παιδικής οργισμένης συνείδησης του δρόμου και της φαινομενικής αφέλειας του πολιτικού λόγου. Καλυμμένα τέρατα και τα δύο με μάσκες αθωότητας.

Ο έφηβος που βιάζει το αστικό τοπίο για να εκτονωθεί και ο «ινστρούκτορας» που βγάζει κορώνες για να πολιτευτεί. Και οι δύο μοιάζουν ακίνδυνοι, γλαφυροί αμέτοχοι της βαρβαρότητας των προφανών εξαιρέσεων. Στη μέση, η κουλτούρα, η συνήθεια, η ιδεολογία, η τάση, η μόδα.

Ποιος στήνει οδοφράγματα στο φυσικό μίσος της διαχρονικής ωμότητας του ανθρώπου; Ο αστικός τρόπος. Η θέσπιση της ισορροπίας των σχέσεων, των κανόνων, της σχετικότητας, της αίσθησης του χώρου, της αντίληψης του συλλογικού δικαίου, της ομορφιάς στο σχήμα και στην έννοια.

Αυτά απεχθάνονται οι «θρησκόληπτοι» και κόβουν κεφάλια μες στην Αθήνα!

«Και δεν είν’ το μάρμαρο μόνο ο Άργος.

Αν κάτι πήγαινε ν’ αλλάξει

στην πορεία των μαρμάρων,

αν άρχιζαν τ’ αγάλματα αγώνες

για ελευθερίες και ισότητες,

όπως οι δούλοι,

οι νεκροί

και το αίσθημά μας,

εσύ θα πορευόσουνα

μες στην κοσμογονία των μαρμάρων

με δεμένα πάλι τα χέρια, αιχμάλωτη.»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News