Για κάτι τέτοιες νύχτες εφευρέθηκε το ποδόσφαιρο, όπως γράφει η Bild στην ηλεκτρονική της έκδοση. Για να ζούμε συγκινήσεις σαν τις χθεσινοβραδινές (Πέμπτη). Για να μας χαρίζει παιχνίδια όπως αυτό του «Ανφιλντ», που ανανεώνουν τους όρκους πίστης μας προς την μπάλα. Παιχνίδια συναρπαστικά, τα οποία κάνουν το αποτέλεσμα να έχει μικρότερη σημασία από το ίδιο το ματς.

Λίβερπουλ – Μπορούσια Ντόρτμουντ 4-3. Ε, και; Ο τρόπος μετράει. Μετά το 1-1 του πρώτου προημιτελικού στη Βεστφαλία, η Λίβερπουλ παίρνει την πρόκριση ακόμη και με 0-0. Επιπλέον, δεν έχει χάσει ποτέ από γερμανική ομάδα στο «σπίτι» της, δεν έχει δεχθεί πάνω από ένα γκολ στο «Ανφιλντ» -σε ευρωπαϊκό αγώνα- από τον Οκτώβριο του 2014, και είναι αήττητη στο φετινό Europa League (σε 11 παιχνίδια). Ολοι οι οιωνοί είναι υπέρ της. Ωσπου αρχίζει το ματς.

Η Ντόρτμουντ ανοίγει το σκορ στο 5′ και προηγείται με 0-2 από το 9ο λεπτό. Παραλίγο να γίνει και το 0-3. Το γήπεδο παγώνει. Θυμίζει θέατρο. Στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου έρχεται το γκολ της ελπίδας: 1-2. Αλλά οι Γερμανοί κάνουν το 1-3 στο 57′. Οι παραδόσεις πάνε περίπατο. Ολα τελείωσαν. Αλλά, μια στιγμή. Για τη Λίβερπουλ μιλάμε. Για την ομάδα των ποδοσφαιρικών θαυμάτων, που ποτέ δεν παραδίδεται. Γι’ αυτούς τους… τρελούς τύπους που έχαναν με 3-0 στον Τελικό του Champions League και σήκωσαν την κούπα. Στο 66′ γίνεται το 2-3. Στο 78′, το 3-3. Στο 90′, η Ντόρτμουντ ακόμη προκρίνεται. Και στο πρώτο λεπτό των (τρίλεπτων) καθυστερήσεων, ο Λόβρεν στέλνει τη Λίβερπουλ -και το ποδόσφαιρο- στον έβδομο ουρανό: 4-3!

Το «Ανφιλντ» γκρεμίζεται. Μόνο ο Γιούργκεν Κλοπ παραμένει ατάραχος. Ούτε καν πανηγυρίζει το γκολ της επικής ανατροπής. Εχει μόλις σκοτώσει την αγαπημένη του ομάδα. Εχει βυθίσει στο πένθος την πόλη που τον λατρεύει σαν Θεό. Το τελευταίο σφύριγμα βρίσκει τη Λίβερπουλ θριαμβεύτρια, στα ημιτελικά του Europa League για πέμπτη φορά στην ιστορία της (και πρώτη μετά το 2010). Οι «Reds» μπορούν ακόμα να ελπίζουν οτι του χρόνου θα παίζουν στο Champions League. Αρκεί να κατακτήσουν το Europa. Με τέτοια «ψυχή», γιατί όχι; Οσο για τον Γκάρι Λίνεκερ πρέπει να αλλάξει κάπως το διάσημο τσιτάτο του. «Στο τέλος πάντα κερδίζουν οι Γερμανοί, αλλά όχι στο Ανφιλντ».

«Κάτι συνέβη στο γήπεδο. Μπορούσες να το δεις, να το νιώσεις, να το μυρίσεις. Είπα στα παιδιά (στο ημίχρονο) πως εγώ δεν ήμουν εκεί, όμως κάποιοι παίκτες της Λίβερπουλ, οι οποίοι τώρα σχολιάζουν στην τηλεόραση, έχαναν με 3-0 σε Τελικό Champions League, και στο τέλος νίκησαν», αποκάλυψε ο Κλοπ στη συνέντευξη Τύπου. Αναφερόταν, βεβαίως, στο έπος της Κωνσταντινούπολης, το 2005, με αντίπαλο τη Μίλαν. Αυτό σκέφτηκε για να «ντοπάρει» τους παίκτες του. Και τα κατάφερε μια χαρά. «Δεν πείραζε αν χάναμε -αυτά συμβαίνουν- αλλά θέλαμε να δείξουμε χαρακτήρα. Είναι μία από τις καλύτερες στιγμές του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Είναι δύσκολο να πιστέψεις αυτό που έγινε», συμπλήρωσε ο Γερμανός τεχνικός. Ο ίδιος, όμως, το είχε πιστέψει νωρίτερα. «Στο ημίχρονο, ο Κλοπ μάς είπε να πιστέψουμε σε μια στιγμή, που θα διηγούμαστε στα παιδιά μας», αποκάλυψε ο Ορίγκι μετά το τέλος του αγώνα.

Τα λόγια του Τόμας Τούχελ, του προπονητή της Ντόρτμουντ, έβγαιναν με δυσκολία: «Δεν μπορώ να το εξηγήσω, δεν ήταν λογικό. Μετά το 3-3 όλοι εδώ πίστεψαν ότι θα έρθει η πρόκριση, οτι ήταν πεπρωμένο. Οταν πιστεύεις τόσο πολύ, όλα γίνονται».

Η Ντόρτμουντ έχει γίνει ακόμη καλύτερη ομάδα στα χέρια του Τούχελ, του προπονητή που διαδέχτηκε τον Κλοπ στον πάγκο των Βεστφαλών (τον είχε αντικαταστήσει και στη Μάιντς, όταν ο Κλοπ έφυγε για το Ντόρτμουντ), όμως το πνεύμα του νικητή ο Κλοπ το πήρε -φεύγοντας- μαζί του. Ηταν το πρώτο πράγμα που προσπάθησε να διδάξει και στο «Ανφιλντ».

Λίγο μετά το τέλος του αγώνα:

Την πρώτη φορά, αφότου ανέλαβε τη Λίβερπουλ, που οι παίκτες της μπήκαν στα αποδυτήρια, αντίκρυσαν στον πίνακα διδασκαλίας τη λέξη «terrible» («απαίσια». Τι ήταν αυτό; Οπως τους εξήγησε ο Κλοπ, έτσι θα πρέπει να νιώθει κάθε αντίπαλος στο «Ανφιλντ». Τότε χασκογέλαγαν. Τους φάνηκε αστείο. Παραξενεύτηκαν -λίγο καιρό αργότερα- όταν είδαν τον προπονητή τους να πανηγυρίζει σαν τρελός που η ομάδα του ισοφάρισε αντίπαλο Γ’ Κατηγορίας στις καθυστερήσεις (στο Κύπελλο). Δεν κατάλαβαν, πως για τον Κλοπ σήμαινε ότι οι παίκτες του δεν τα παράτησαν. Υστερα, τους έκανε εντύπωση ένα μήνυμα του Γερμανού που έλαβαν στα κινητά τους, τον περασμένο Δεκέμβριο, όταν είχαν χάσει με 3-0 από τη Γουότφορντ. Το κλίμα ήταν πένθιμο, λίγο πριν από το χριστουγεννιάτικο πάρτι, όταν άκουσαν το «γκλινγκ» του εισερχόμενου SMS. «Ο,τι κάνουμε μαζί, το κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Και σήμερα, αυτό σημαίνει πάρτι. Jürgen Norbert Klopp».

Πρόκειται για τη μέθοδο του «reframing», που εφαρμόζει εδώ και χρόνια ο Γερμανός. Ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές, προσπαθεί να αξιοποιήσει αρνητικές εμπειρίες και συναισθήματα, με στόχο να υπερισχύσει η θετική πλευρά των πραγμάτων. Πιστεύει οτι ακόμη και οι ήττες είναι απαραίτητες για την εξέλιξη, η οποία θα οδηγήσει σε επιτυχίες στο μέλλον.

Τέτοιες… διδακτικές ήττες έκανε αρκετές, φέτος, η Λίβερπουλ. Και -συνάμα- εντυπωσιακές ανατροπές. Είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος: μιας νέας ομάδας που χτίζεται στα θεμέλια της παλιάς – εκείνης που, πάνω απ’ όλα, είχε τη στόφα του νικητή.

«Ενιωσα πολύ μόνος», είχε πει τον περασμένο Νοέμβριο ο Κλοπ, μετά την ήττα (1-2) από την Κρίσταλ Πάλας, όταν είδε τους οπαδούς της Λίβερπουλ να εγκαταλείπουν τις θέσεις τους στο 82′. «Εμείς αποφασίζουμε πότε τελειώνει ένα παιχνίδι. Από το 82′ μέχρι το 94′ μπορείς να σκοράρεις οκτώ γκολ, αν το θέλεις». Προσπαθεί με κάθε τρόπο. Να επαναφέρει στο «Ανφιλντ» την πίστη οτι η ίδια η Λίβερπουλ καθορίζει την έκβαση των αγώνων. Κάποια αποτελέσματα τον βοηθούν πολύ, στο να γίνει πιστευτός. Τον περασμένο Μάρτιο, η Λίβερπουλ βρέθηκε να χάνει 1-0 -πάλι από την Κρίσταλ Πάλας- σε ένα γήπεδο όπου είχε να νικήσει από το 1997. Εμεινε με δέκα παίκτες, στο 62′, όμως έκανε την ανατροπή, με τον Φιρμίνιο και τον Μπεντέκε στο… 96′. Δυο μήνες νωρίτερα, τον Ιανουάριο, στον αγώνα του «Κάροου Ρόουντ», που χαρακτηρίστηκε ματς της χρονιάς στην Premier League, έχανε 3-1 από τη Νόριτς, στο ημίχρονο, και νίκησε 5-4 στο 95′, αφού προηγουμένως είχε προηγηθεί και ισοφαριστεί ξανά στο 93′.

Μα, πάνω απ’ όλα, το χθεσινό έπος θα είναι -στο εξής- το πιο ισχυρό επιχείρημα του Κλοπ, για να πειστούν οι μαθητές του οτι το ποδόσφαιρο δεν παίζεται μόνο με τα πόδια. Θέλει μυαλό και ψυχή. Εδώ και μήνες, οι οπαδοί περιμένουν θαύματα από ένα ρόστερ το οποίο είναι -ίσως- το χειρότερα δομημένο στην ιστορία της Λίβερπουλ. Από μια ομάδα που χρειάζεται τουλάχιστον 10 διορθωτικές αλλαγές. Από ποδοσφαιριστές, καλούς ή λιγότερο καλούς, οι οποίοι δεν είναι επιλογές του προπονητή. Ωσπου η Λίβερπουλ να γίνει «ομάδα του Κλοπ», είναι μοιραίο, οι θρίαμβοι να εναλλάσσονται με τις παταγώδεις αποτυχίες. Και, μέχρι τότε, η πολυτιμότερη υπηρεσία που ο Γερμανός μπορεί να προσφέρει στη Λίβερπουλ, είναι να της θυμίζει το μεγαλείο της. Το παρελθόν της. Το πάθος του για τη νίκη, για το ποδόσφαιρο, συναντήθηκε με την αύρα του «Ανφιλντ». Αργά ή γρήγορα, οι περιστασιακοί θρίαμβοι θα φέρουν την ανάσταση  της αγγλικής ομάδας με την πιο πλούσια ιστορία στην Ευρώπη.

Το «El Kloppico» -έτσι το είπαν αυτό το ζευγάρι- θύμισε σε όλους μας γιατί αγαπήσαμε το ποδόσφαιρο. Δεν ήταν μόνο η συναρπαστική ανατροπή. Ο διαχειριστής του λογαριασμού της Ντόρτμουντ στο twitter δεν ήθελε να πιστέψει όσα έβλεπε στο «Ανφιλντ» και περιορίστηκε σε μια… τριπλή άρνηση: «Οχι, όχι, όχι». Λίγη ώρα αργότερα, ο γερμανικός σύλλογος παρέδωσε μάθημα ποδοσφαιρικού πολιτισμού. Εκανε retweet -στον ιστότοπό του- την ανάρτηση της Λίβερπουλ για την επική νίκη, μαζί με ένα ευχετήριο μήνυμα, προς τους «Reds», για τα καλύτερα στη συνέχεια της διοργάνωσης.

Το απόγευμα της Πέμπτης οι οπαδοί των δυο αντιπάλων τραγούδησαν μαζί, στους δρόμους της πόλης, το «You ‘ll never walk alone». Εκείνη την ώρα, ο Κλοπ είχε συνάντηση με οπαδούς της πρώην ομάδας του, για να τα πουν και να βγάλουν μερικές selfies. Λίγο πριν αρχίσει το ματς, Άγγλοι και Γερμανοί μοιράζονταν τη χαρά του ποδοσφαίρου στις εξέδρες του «Ανφιλντ». Οσοι από τους Ελληνες φιλάθλους εξακολουθούν να πιστεύουν οτι -πάνω απ’ όλα- μετράει το ποιος νίκησε, έχουν γεννηθεί στη σωστή χώρα.