Στις γαλλικές «Νύχτες στο Πόδι» μπορεί να δει κανείς μιλένιαλς και πρώην ‘68αρηδες, φοιτητές και άνεργους, ακτιβιστές και διάφορους περίεργους. Σύμφωνα με τη Figaro, όμως, στο πλήθος που ξενυχτάει κάθε βράδυ στην Πλας ντε λα Ρεπιμπλίκ του Παρισιού ανακατεύονται συχνά και μερικοί «παρατηρητές». Στην πραγματικότητα, πρόκειται για κάπως ιδιαίτερους παρατηρητές αφού προέρχονται από το περιβάλλον των υπουργών της κυβέρνησης Ολάντ. Και αυτό που κάνουν είναι ότι προσπαθούν να καταλάβουν τι είναι αυτό το νυχτερινό κίνημα πού γεννήθηκε από το πουθενά. Γιατί ηγέτες δεν έχει, ούτε διακηρυγμένους στόχους – τουλάχιστον προς το παρόν. Δεν έχει και μια κοινή στρατηγική πέρα από τη «σύγκλιση όλων των αγώνων». Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι σοσιαλιστές το παρακολουθούν από κοντά – είτε μέσω των συμβούλων τους είτε αυτοπροσώπως: το ρεπορτάζ της Figaro λέει ότι από εκεί πέρασε ινκόγκνιτο η υφυπουργός για τα ψηφιακά μέσα Αξέλ Λεμέρ, αλλά και ο γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ζαν Κριστόφ Καμπανελί. Θα άξιζε να μάθει κανείς τι κατάλαβαν.

Είναι αδέλφια και φοράνε πάντα γυαλιά ηλίου. Αλλά δεν θυμίζουν σε τίποτε τους Blues Brothers. Γιατί εκτός από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά που μοιάζουν κάπως, οι αδελφοί Ολιβάρες παίζουν μέταλ και – κυρίως – είναι φανατικοί οπαδοί του Ντόναλντ Τραμπ. Οι Brothers N Arms στηρίζουν φανατικά τον ρεπουμπλικανό υποψήφιο, «τη δεύτερη τροπολογία (σ.σ. εκείνη που επιτρέπει μεταξύ άλλων την οπλοκατοχή) και ό,τι είναι Αμερική».

Εως πριν από μερικές ημέρες το συγκρότημα αυτό ήταν μάλλον άγνωστο. Τα αδέλφια είχαν ηχογραφήσει έξι δίσκους χωρίς μεγάλη επιτυχία ως «State of Insomnia». Αλλά τον περασμένο Δεκέμβριο αποφάσισαν να ενώσουν ξανά τις δυνάμεις τους και να γράψουν το «Trump for America song». «Η ιδέα μάς ήρθε παρακολουθώντας μια ομιλία του Τραμπ. “Εϊ, αυτός είναι ο άνθρωπός μας”, είπαμε αμέσως».

Το πρώτο σινγκλ του αναβαπτισμένου συγκροτήματος είναι ένα μιξ από πειραγμένους πατριωτικούς ήχους. Και μέχρι στιγμής έχουν δει το βίντεο στο YouTube περισσότεροι από 60.000 χρήστες. Αλλά το βλέπει κανείς και κλείνοντας τ’ αυτιά του.

Η επίσημη ημερομηνία που θα ανοίξει τις πόρτες του το Μπατακλάν δεν έχει ακόμη ανακοινωθεί. Στην ιστοσελίδα της αίθουσας συναυλιών που συνδέθηκε με την τραγωδία της 13^ης Νοεμβρίου εμφανίστηκε, ωστόσο, ένα ποστ με το οποίο ανακοινώνονται μια σειρά από συναυλίες. Σύμφωνα με την ανακοίνωση, οι συναυλίες θα φιλοξενηθούν από τις 16 Νοεμβρίου και μετά, δηλαδή έναν χρόνο από την τρομοκρατική επίθεση που στοίχισε τη ζωή σε δεκάδες ανθρώπους. Το πρόγραμμα προβλέπει για τις 16 Νοεμβρίου την εμφάνιση του Πιτ Ντόχερτι, ενώ θα ακολουθήσει δυο ημέρες μετά ο Γιουσού Ν’Ντουρ. Στις 2 Δεκεμβρίου είναι η σειρά των Nada Surf και την επομένη των MZ. Στην ανακοίνωση δεν διευκρινίζεται εάν η συναυλία του Ντόχερτι θα είναι η πρώτη, ενώ αναφέρεται ρητά ότι «δεν έχει οριστικοποιηθεί ακόμη η επίσημη ημερομηνία έναρξης». Οι εργασίες αποκατάστασης της αίθουσας, πάντως, συνεχίζονται πυρετωδώς. Το ίδιο και η ζωή.

Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας ετοιμάζεται να δημιουργήσει μια στρατιά από 50 εκατομμύρια άνδρες για να κατακτήσει τον κόσμο. Μόνο που αυτοί οι άνδρες δεν φοράνε στολές και κράνη, ούτε θα κρατάνε όπλα. Θα παίζουν μπάλα. Με στόχο να κυριαρχήσουν στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα ως το 2030.

Σήμερα η εθνική ομάδα της Κίνας βρίσκεται στην 81^η θέση της παγκόσμιας κατάταξης της FIFA, πίσω από την Κύπρο, τη Μπουρκίνα Φάσο και το Μπενίν. Οι Κινέζοι έχουν καταφέρει μόνο μία φορά να παίξουν στο Μουντιάλ. Ηταν στη διοργάνωση του 2002 απ’ όπου γύρισαν με τρεις ήττες και εννέα γκολ παθητικό χωρίς να πετύχουν κανένα. Επειτα έσκασε κι ένα σκάνδαλο με στημένα ματς και το κινεζικό ποδόσφαιρο σκεπάστηκε με ακόμη περισσότερο σκοτάδι.

Αυτή, όμως, είναι η εποχή του Σι Τζιπίνγκ, του προέδρου που λατρεύει τη στρογγυλή θεά. Και ο διακηρυγμένος στόχος του είναι όχι μόνο να φιλοξενήσει η χώρα του ένα παγκόσμιο κύπελλο αλλά να το κερδίσει κιόλας. Κάπως έτσι άνοιξε και η αγορά: τον περασμένο χρόνο οι ομάδες του κινεζικού πρωταθλήματος ξόδεψαν περισσότερα χρήματα ακόμη και από τους Αγγλους ή τους Ισπανούς για να αποκτήσουν παίκτες παγκόσμιας κλάσης, μεταξύ των οποίων είναι και Βραζιλιάνοι που ήθελαν να ντύσουν στα χρώματά τους ευρωπαϊκές ομάδες.

Το πρόβλημα της εθνικής παραμένει πάντως. Η Κίνα του 1,34 δισ. κατοίκων δεν καταφέρνει να βρει έντεκα Κινέζους για να νικήσουν το Χονγκ Κονγκ  των 7,2 εκατ. κατοίκων. Να λοιπόν γιατί θα δημιουργηθεί η στρατιά από τις 20.000 ποδοσφαιρικές ακαδημίες που θα ανοίξουν το προσεχές διάστημα. Το αποτέλεσμα θα το δούμε τα επόμενα χρόνια. Εως τότε ας συγκρατήσουμε κάτι: τι ζουτσιού στα κινέζικα σημαίνει παίζω μπάλα.

Σε εμάς τους ανθρώπους αρέσει να πιστεύουμε ότι είμαστε το πιο σημαντικό είδος – τόσο σημαντικό ώστε να αποτελούμε προϊόν μιας ξεχωριστής δημιουργίας από τα υπόλοιπα έμβια όντα. Και συνοδεύουμε αυτήν την αντίληψη με την πεποίθηση ότι σημαντικά όντα είναι και όσα μας μοιάζουν: τα πρωτεύοντα θηλαστικά και γενικά τα θηλαστικά και τα σπονδυλωτά. Οι ειδικοί γνωρίζουν, όμως, εδώ τα σπονδυλωτά δεν αντιπροσωπεύουν παρά μια πενιχρή μειονότητα και ότι ακόμη και αν προσθέσουμε άλλα ζώα ή ακόμη και φυτά θα συνεχίσουμε να αποτελούμε ένα μικρό τμήμα των έμβιων όντων.

Και ποιοι αποτελούν την πλειονότητα; Τα βακτήρια, απαντούν οι ειδικοί. Σε αυτά ανήκει η μερίδα του λέοντος της  ζωής. Αυτό αποδεικνύεται από το γενεαλογικό δέντρο της ζωής που δημιούργησαν οι βιολόγοι και δημοσιεύει η επιθεώρηση Nature. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για δέντρο, αλλά για έναν θάμνο με πολλές διακλαδώσεις και χωρίς ρίζες. Και τι μας λέει αυτός ο θάμνος; Οτι από πρωτόγονους οργανισμούς για τους οποίους δεν γνωρίζουμε τίποτε σήμερα παράχθησαν μια σειρά από «εκρήξεις» που οδήγησαν στη σημερινή χλωρίδα και πανίδα. Και πού ζουν όλοι αυτοί οι βακτηριακοί οργανισμοί; Παντού: στους κήπους, στα έλη, στο στομάχι μας. Ζουν ανάμεσά μας.