Η διαδρομή με το μετρό αποτελεί μια τεράστια σπουδή, ένα καθημερινό σχολείο όπου μαθαίνεις το πώς αντιμετωπίζει ο πολύς κόσμος διάφορες καταστάσεις. Πρόκειται για ένα άτυπο γκάλοπ, για μια μη επίσημη δημοσκόπηση, μια μεταξύ μας σφυγμομέτρηση όπου καταγράφεται η σκέψη του μέσου Ελληνα.

Στα βαγόνια τού μετρό μπορείς να ακούσεις τις πιο απίστευτες συζητήσεις -σουρεάλ, τις περισσότερες φορές- στις οποίες μένεις άλαλος όχι μόνο επειδή δεν έχεις το δικαίωμα να συμμετάσχεις, επειδή κανείς δεν σου το ζήτησε. Σου κόβεται η μιλιά από αυτά που ακούς και μένεις έκθαμβος από ανθρώπους που ανήκετε στην ίδια κοινωνία, πιθανώς να είναι γείτονές σου στο παρακάτω στενό, διάολε, ψηφίζουν.

Επίσης, αν μπαίνεις στα βαγόνια κάθε μέρα συγκεκριμένες ώρες, βλέπεις σχεδόν τους ίδιους ανθρώπους που αποτελούν ένα αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς σου. Οπως και εσύ, αντίστοιχα, για εκείνους. Παρατηρώντας τους κάθε μέρα μπορώ να μαντέψω εάν είναι χαρούμενοι ή κάτι τους απασχολεί. Αν είναι κουρασμένοι ή αγχωμένοι. Ξέρω τις αντιδράσεις τους εάν μπει μέσα κάποιος ζητιάνος, σε ποιον από όλους θα δώσουν κάνα ψιλό, σε ποιον θα γυρίσουν την πλάτη. Βλέπω στα μάτια τους αν κάποιος ξενύχτησε και έχει περάσει καλά ή έμεινε άγρυπνος στην Αθήνα από έννοιες. Το μετρό αποτελεί μια μικρογραφία, έναν καθρέπτη τής κοινωνίας μας. Μόνο που δεν είμαστε πάντα περήφανοι για το είδωλό της.

Συχνά η σύνθεση του βαγονιού αλλάζει – για να έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Ετσι, την τελευταία εβδομάδα, σε έναν συγκεκριμένο σταθμό, έχω παρατηρήσει το εξής: δύο γυναίκες, περίπου είκοσι ετών, περιμένουν να φτάσει ο συρμός. Οταν έρχεται δίνουν ένα απαλό φιλί στα χείλη και η μία από τις δύο επιβιβάζεται, η άλλη μένει εκεί μέχρι να φύγουν τα βαγόνια. Προσωπικά, το βρίσκω υπέροχο, γλυκό, τρυφερό και κάθε φορά χαμογελώ όταν τις βλέπω, όπως θα αντιδρούσα σε κάθε ζευγάρι. Υπάρχουν κι άλλοι μέσα στην καμπίνα των επιβατών που κάνουν το ίδιο. Κοιταζόμαστε συνωμοτικά και τα βλέμματά μας λένε το ίδιο: «μπράβο τους που είναι ερωτευμένες, ο έρωτας μόνο μπορεί να σώσει αυτόν τον κόσμο».

Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, όμως, που δεν έχουν την ίδια αντίδραση. Το χειρότερο είναι πως η αντίθετη συμπεριφορά έρχεται από, σχεδόν, συνομήλικούς τους, που είναι παρέες και όλοι μαζί φωνάζουν όταν τις βλέπουν. «Οι λεσβίες, παιδιά, οι λεσβίες!». Και την ίδια ώρα που φωνάζουν με αποτροπιασμό, συνεχίζουν να τις κοιτάζουν να φιλιούνται και ποιος ξέρει ο εγκέφαλός τους τι παιχνίδια σκαρώνει. Οι μεγαλύτεροι από εκείνους μόνο εμετό δεν κάνουν, λες και έρχονται αντιμέτωποι με το πιο αποκρουστικό και σιχαμερό θέαμα που έχουν δει μπροστά τους. Οταν, μάλιστα, η μία από τις δύο μπει στο βαγόνι, την κοιτούν με τόσο αποτροπιασμό, σαν να αντικρίζουν έναν στυγερό εγκληματία. Σαν έναν άνθρωπο μη φυσιολογικό…

Μια αντίστοιχη σκηνή στα μέσα μαζικής μεταφοράς τής Ολλανδίας ή της Αγγλίας, για παράδειγμα, δεν θα έκανε σε κανέναν εντύπωση, κανείς δεν θα σχολίαζε κάτι, ουδείς θα ασχολιόταν με μια αντίστοιχη σκηνή.

Εδώ, στην Ελλαδάρα, τα κορίτσια που φιλιούνται -τόσο γλυκά και καθόλου προκλητικά- θα συνεχίσουν να αντιμετωπίζονται με αυτόν τον τρόπο, όσα χρόνια και να περάσουν, όσο και να συνεχίσουμε να καυχιόμαστε για τον Πολιτισμό μας, όσα σύμφωνα συμβίωσης και αν υπογραφούν. Απέχουμε πολύ από να θεωρηθούμε στο σύνολό μας απελευθερωμένοι, κανονικοί άνθρωποι σε αυτό το θέμα, όσο θα υπάρχουν συμπολίτες μας που θα αντιδρούν λέγοντας «λεσβίες, κοιτάξτε», σαν να μην πρόκειται για κάτι εξαιρετικά φυσικό και φυσιολογικό. Mην τρέφετε αυταπάτες. Δεν είμαστε ούτε όσο Ευρωπαίοι θέλουμε να λέμε ότι είμαστε ούτε τόσο πολιτισμένοι όσο θέλουμε να «πουλάμε» τους εαυτούς μας στους «κουτόφραγκους».

Το καλό είναι πως ανάμεσά μας θα συνεχίσουν να υπάρχουν συνάνθρωποί μας που δεν σοκάρονται από κάτι σχετικό και ότι οι δύο γυναίκες που συναντώ στο μετρό θα συνεχίσουν να φιλιούνται όταν αποχωρίζονται.

Και αυτό, από μόνο του, κυοφορεί την ελπίδα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News