Η ιστορία της Ναόμι Κάμπελ δεν είναι η ιστορία ενός supermodel. Είναι η ιστορία του μόντελινγκ, ή τουλάχιστον η πιο σύγχρονη, και ιδίως από το 1990 μέχρι το 1998, τότε που το αμερικανικό περιοδικό TIME κήρυξε το τέλος της εποχής των supermodel. Ασφαλώς η ιστορία της αγγλίδας καλλονής δεν έληξε εκεί, η καριέρα της εξελίσσεται μέχρι σήμερα που έχει πατήσει τα 45 της χρόνια. Ούτε ήταν η μόνη που έδωσε τότε νόημα τον όρο «υπερμοντέλο» αλλάζοντας το ύφος του χώρου τόσο στην πασαρέλα όσο και στα περιοδικά. Αλλά ανάμεσα στις έξι θεές της βιομηχανίας («Big Six»), η Κάμπελ ήταν η μόνη μαύρη γυναίκα.

Αυτή η ιστορία, οι φωτογραφίες μίας καριέρας 29μιση χρόνων, οι σημειώσεις της ίδιας και οι αναμνήσεις της συμπυκνώνονται σε δύο συλλεκτικά βιβλία του οίκου Taschen αξίας 1.500 δολαρίων. Το ένα βρίσκεται κλεισμένο σε ένα έργο τέχνης από τον Αλεν Τζόουνς, έναν ροζ κορμό με ανάγλυφα στήθη (όχι δεν είναι απομίμηση του σώματός της) και αφήνει να μιλήσουν οι εικόνες. Οι θρυλικές φωτογραφίες, πάνω σε έναν ελέφαντα που εκτοξεύει νερό, δίπλα σε μία τσίτα που σπιντάρει, σε χρώματα και κοσμήματα ινδιάνικα, στις παραλίες, από τους θρυλικούς φωτογράφους, Πίτερ Λίντμπεργκ, Χέλμουτ Νιούτον, Μάριο Τεστίνο, Ρίτσαρντ Αβεντον.

Το δεύτερο βιβλίο είναι μία ειλικρινής ενδοσκόπηση της ίδιας. Αρχίζει από τότε που θυμάται τον εαυτό της, πέντε ετών να πηγαινοέρχεται με ένα λεωφορείο και δύο τρένα στη σχολή θεάτρου Barbara Speake Stage School, επτά ετών να χορεύει reggae για το βίντεο κλιπ του Μπομπ Μάρλεϊ («Is this love»), 13 ετών όταν γράφτηκε στη σχολή Italia Conti και 15 ετών όταν ανακαλύφθηκε από τη βιομηχανία της μόδας.

«Η ζωή μου είναι έτσι και αλλιώς ένα ανοιχτό βιβλίο, από πολλές απόψεις», έχει πει η εκρηκτική Αγγλίδα. Η μία άποψη είναι φυσικά η επαγγελματική . Εκλεψε την προσοχή από το πρώτο της εξώφυλλο στο βρετανικό περιοδικό Vogue, το 1987. Γιατί; Επειδή δεν συνηθιζόταν να βγάζουν στο εξώφυλλο μαύρα κορίτσια. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι από τα πρώτα της βήματα έπεφταν βροχή οι προτάσεις για πασαρέλες ή φωτογραφήσεις. Ενας από τους λόγους που έκλεινε συνεργασίες η Ναόμι οφείλεται στη στήριξη που είχε από τις άλλες δύο νέες σταρ, τη Λίντα Εβανγκελίστα και την Κρίστι Τέρλινγκτον, οι οποίες συχνά δεν δέχονταν να κλείσουν συμφωνία αν δεν ήταν μαζί τους η τρίτη της παρέας –τις αποκαλούσαν «Τριάδα».

Κάπως έτσι, η Κάμπελ έφτασε 18 ετών και -χωρίς να το ξέρει τότε- έγινε η πρώτη μαύρη γυναίκα που κοσμούσε γαλλικό περιοδικό, τη Vogue. Δύο χρόνια αργότερα, στις 16 Σεπτεμβρίου 1991 βρέθηκε στο εξώφυλλο του αμερικανικού περιοδικού TIME. Η επιγραφή του κύριου πολιτικού άρθρου «Μόσχα: μπορεί να αντέξει το κέντρο;», παραγκωνίζεται από τη σιλουέτα της Κάμπελ που διαγράφεται κάτω από ένα φόρεμα με αφρικανικά σχέδια. Είναι το πρώτο εξώφυλλο του TIME που απεικονίζει ένα μαύρο μοντέλο.

Και τι αισθανόταν τότε η ίδια για όλες τις πρωτιές που έκαναν ιστορία; «Δεν σκεφτόμουν τι αντίκτυπο είχαν, πώς το αντιλαμβάνονταν οι fan, δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν fan. Σκεφτόμουν την αποδοχή από την οικογένειά μου. Κάθε εξώφυλλο ήταν απόδειξη ότι δουλεύω», απάντησε η ίδια σε πρόσφατη εκπομπή της Γούπι Γκόλντμπεργκ. Οι πιο κοντινοί της άνθρωποι -η τζαμαϊκανής καταγωγής μητέρα της που ως χορεύτρια έλειπε συχνά και η γιαγιά της που ουσιαστικά τη μεγάλωνε καθώς τον πατέρα της δεν τον γνώρισε ποτέ- δυσκολεύτηκαν να χωνέψουν την ιδέα του μόντελινγκ όταν εντοπίστηκε για πρώτη φορά από τη διευθύντρια του πρακτορείου Synchro, η Κάμπελ, στο Λονδίνο.

Κατά τη διάρκεια των 1990’s η Κάμπελ, η Εβανγκελίστα, η Σίντι Κρόφορντ, η Κλόντια Σίφερ, η Κρίστι Τέρλινγκτον και λίγο αργότερα η Κέιτ Μος ήταν τα «μεγάλα έξι» αστέρια. Καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας η μόδα ταυτίστηκε με την ελίτ αυτής εξάδας. Κι όμως, μπορεί να ήταν μία από τις τοπ των τοπ μόντελ, αλλά η ίδια η Κάμπελ αισθανόταν την προκατάληψη κατά του χρώματος του δέρματός της κάθε φορά που έκλεινε μία συμφωνία. «Υπάρχει προκατάληψη, αυτή η επιχείρηση είναι καθαρά ζήτημα πωλήσεων και αυτό που πουλάει είναι ξανθιές γαλανομάτες», είχε πει με μία γερή δόση ειλικρίνειας το 1997.

Παρότι, για λόγους που είναι εμφανείς, οι σχεδιαστές μόδας λατρεύουν να συνεργάζονται μαζί της, ποτέ δεν ισχυρίστηκε κανείς ότι η Κάμπελ είναι ευχάριστη ή ήρεμη παρέα. Είναι απαιτητική, οξύθυμη, κάποιες φορές βίαιη και αρκετά συχνά άδικη. Μέσα σε δέκα χρόνια, από το 1998 μέχρι το 2008, η σταρ έχει κατηγορηθεί δέκα φορές για  βίαιη συμπεριφορά κατά ατόμων που εργάζονται για την ίδια, συναδέλφων, ακόμη και αστυνομικών. Οι αποκαλύψεις είναι ντροπιαστικές, αλλά η ίδια διατηρεί αυτούσια την ειλικρίνειά της. «Ντρέπομαι, νομίζω (τα ξεσπάσματα) προέρχονται από το αίσθημα της εγκατάλειψης που έχω από μικρή. Είναι σαν να προσπαθώ να χτίσω γύρω μου μία οικογένεια, χωρίς να είναι πραγματική μου οικογένεια και κάθε φορά που διαισθάνομαι μία προδοσία καταρρέει ότι έχω στήσει», είχε εξηγήσει το 2010 στην Οπρα Γουίνφρεϊ.

Πράγματι, η εικόνα της «ψωνισμένης» ή της «σκύλας» που περνάνε αυτές οι στιγμές ντροπής όταν βρεθούν στη δημοσιότητα δεν συνάδουν με την ευαίσθητη πλευρά που έχει δείξει η star μέσα από τον ακτιβισμό. Το 2005 ίδρυσε τη φιλανθρωπική οργάνωση Fashion for Relief, η οποία έχει συγκεντρώσει, μέσα από σόου μόδας, χρήματα για τα θύματα του τυφώνα Κατρίνα 2005, για τους τραυματίες των τρομοκρατικών επιθέσεων στην Ινδία το 2009, για τον σεισμό στην Αϊτή το 2010 και για τον σεισμό στην Ιαπωνία το 2011. Και πώς γίνεται να είναι άκαρδη μία γυναίκα που λόγω της ανθρωπιστικής δράσης της στην Αφρική κάποτε είχε χαρακτηριστεί από τον Νέλσον Μαντέλα ως η «επίτιμη εγγονή» του;

Ισως πάλι συνυπάρχουν οι δύο πλευρές. Η ευαίσθητη Ναόμι Κάμπελ που κάποτε μάγεψε τον ηθοποιό Ρόμπερτ Ντε Νίρο, τον πυγμάχο Μάικ Τάισον, τον μπασίστα των U2 Ανταμ Κλέιτον και πιο πρόσφατα τον ρώσο μεγιστάνα Βλάντιμιρ Ντορόνιν. Και η οξύθυμη Ναόμι Κάμπελ που αν εκνευριστεί εκσφενδονίζει κινητά πάνω σε κεφάλια και αν αισθανθεί αμήχανα προσβάλλει αστυνομικούς μέσα σε ένα αεροπλάνο. Και μπορεί αυτή η νευρική πλευρά της να ήταν τελικά απαραίτητη για να γράψει η ίδια την ιστορία που πουλάει σήμερα.

Οι πωλήσεις του βιβλίου άρχισαν στις 7 Απριλίου. Θα κυκλοφορήσουν μόλις 1.000 αντίγραφα με τη γνήσια υπογραφή της Κάμπελ. Τιμή κόστους 1.500 δολάρια. Τόσο αξίζει η ιστορία ενός supermodel.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News