«Οι εργαζόμενες δεν πρέπει να φοράνε φούστες ή φορέματα που φτάνουν πάνω από το γόνατο». Το mail είχε αποδέκτες γυναίκες υπαλλήλους των δημοτικών υπηρεσιών του Νιέουφ Ουέστ, προάστιου του Αμστερνταμ με 133.000 κατοίκους, πολλοί από τους οποίους είναι μετανάστες από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Αποστολέας; Μία προϊσταμένη διοικητικών υπηρεσιών. Ο σάλος που προκλήθηκε δείχνει και πώς η Ευρώπη αρχίζει πια να «ανησυχεί» για ενδεχόμενες παρεμβάσεις στην καθημερινότητά της, λόγω αύξησης του μουσουλμανικού στοιχείου. Οι αρμόδιες υπηρεσίες έσπευσαν να διευκρινίσουν ότι δεν τίθεται θέμα απαγόρευσης, πώς επρόκειτο για μία αυτόνομη πρωτοβουλία.

Οι υπεύθυνοι της πισίνας Ερικσντάλσμπαντετ στη Στοκχόλμη της Σουηδίας, σύμβολο της ισότητας αφού άντρες και γυναίκες κολυμπούν μαζί εκεί από τα τέλη του 19ου αιώνα, αποφάσισαν να χωρίσουν τα τζακούζι σε ανδρών και γυναικών έπειτα από καταγγελίες για σεξουαλικές επιθέσεις.

Αυτή ήταν ακόμη μία απόφαση που ερμηνεύθηκε ως οπισθοχώρηση από τις ευρωπαϊκές αξίες αλλά και ως παράδοση στον φόβο. Περίπου αυτόν τον φόβο, γράφει η Μαρία Σερένα Νατάλε στην Corriere della Sera, που περιγράφει ο Μισέλ Ουελμπέκ στην «Υποταγή». Εκεί ο γάλλος συγγραφέας φαντάζεται τη χώρα του να κυβερνάται το 2022 από έναν μουσουλμάνο, ο οποίος επιβάλλει σιγά-σιγά και ένα είδος «σοφτ» σαρίας.

Πολιτική σάτιρα, ουελμπεκική πρόκληση ή τραγική προφητεία; «Στη Γαλλία είναι πολύ δύσκολο να εκφράσεις τη γνώμη σου. Εχω γράψει πολύ όλα αυτά τα χρόνια, αλλά τώρα η πίεση έχει γίνει ανυπόφορη. Με κατηγορούν για ισλαμοφοβία. Είναι μια ανήθικη προσβολή, μια δίωξη» λέει ο ίδιος.

Κι αν ο Ουελμπέκ χαρακτηρίζεται προκλητικός (αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι στην «Πλατφόρμα» έχει χαρακτηρίσει το Ισλάμ «μια θρησκεία ηλίθιων Βεδουίνων»), δεν μπορεί να πει κανείς τον γαλλοαλγερινό δημοσιογράφο και συγγραφέα Καμέλ Νταούντ, ο οποίος κατηγορήθηκε επίσης για ισλαμοφοβία από μια ομάδα γάλλων διανοούμενων επειδή απέδωσε τη συμπεριφορά πολλών μουσουλμάνων στις συνθήκες σεξουαλικής στέρησης που επικρατούν στον μουσουλμανικό κόσμο και την «άρρωστη σχέση του με τη γυναίκα, το σώμα και την ηδονή».

Η Ευρώπη αυτολογοκρίνεται; Στη Γερμανία, πάντως, η διεύθυνση των σιδηροδρομικών σταθμών αποφάσισε να εισαγάγει «βαγόνια γυναικών» στο δρομολόγιο Λειψία – Χέμνιτς της Σαξονίας. Ιδέα που θα άρεσε στον ηγέτη των βρετανών Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν, ο οποίος είχε ταχθεί υπέρ ενός ανάλογου μέτρου ώστε «να αποφεύγονται οι σεξουαλικές επιθέσεις».

Στη Γερμανία, πάλι, στη βαυαρική πόλη Πόκινγκ δημιουργήθηκε το περασμένο καλοκαίρι ένα κέντρο υποδοχής για 200 Σύρους. Ο διευθυντής του γειτονικού σχολείου έστειλε μια επιστολή στις οικογένειες με την οποία συμβούλευε να αποφεύγονται οι υπερβολές στο ντύσιμο για να «μην δημιουργηθούν παρεξηγήσεις».

Δεν μπορεί να ξέρει κανείς εάν η ιδέα θα άρεσε στον Κόρμπιν. Αλλά ξανά στη Γερμανία, και συγκεκριμένα στο Μπορνχάιμ της Βόρειας Ρηνανίας – Βεστφαλίας, η δημοτική πισίνα απαγόρευσε την είσοδο στους άνδρες πρόσφυγες και μοίρασε φυλλάδια με οδηγίες για μια «ειρηνική συνύπαρξη». Κανόνας πρώτος, δεν αγγίζουμε τις γυναίκες χωρίς τη θέλησή τους. Θα αποδώσει καρπούς το μάθημα; Ακριβώς πάνω σε αυτό, η «ταυτοτική» Δεξιά και η πολυπολιτισμική Αριστερά θα μπορούσαν να κουβεντιάζουν ατελείωτες ώρες…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News