Και τώρα που ο Φαμπρ έφυγε και τώρα που ο Θεοδωρόπουλος ήρθε (αφού μιλημένα τα είχαν, όπως φάνηκε, γιατί δεν τον έβαζαν από την αρχή;) και τώρα που το Διεθνές Φεστιβάλ έγινε ξανά Αθηνών και Επιδαύρου, θα σας τον πω τον πόνο μου. Από όλον αυτόν τον αλαλαγμό με τα παλλόμενα πέη, λιγότερο απ΄ όλα με ενόχλησαν τα πέη. Μη σας πω καθόλου. Αυτό δα έλειπε στην ηλικία μου! Αντε να με προβλημάτισε κάπως το παλλόμενο μιας και δεν συνάδει με την καλή λειτουργία του συγκεκριμένου οργάνου.

Αυτό που, πραγματικά όμως, με έφερε σε μεγάλη αμηχανία ήταν το συρτάκι που, υπό τους ήχους του «Ζορμπά», χόρευαν τα παλλόμενα παλικάρια. Αισθάνθηκα το ίδιο άσχημα όσο και πριν από λίγα χρόνια, σε ένα επαγγελματικό ταξίδι στη Σιγκαπούρη, όταν σιγκαπουριανό συγκρότημα για να τιμήσει την ελληνική αποστολή, χόρεψε συρτάκι με την ίδια μουσική υπόκρουση. Ηθελα να κρυφτώ, θυμάμαι, κάτω από το τραπέζι.

Από το 1964, από τότε δηλαδή που προβλήθηκε το «Zorba the Greek», εξαργυρώνουμε το συρτάκι. Εναν χορό που επινοήθηκε από τον χορευτή Γιώργο Προβιά για να τον χορέψει στην ταινία ο Αντονι Κουίν. Και από τον ιδιαίτερο ψυχισμό με τις πολύ λεπτές αποχρώσεις του ήρωα του Καζαντζάκη, επικράτησε τελικά το συρτάκι. Και η χοντροκομμένη γραφικότητα ενός ατίθασου τύπου που στα δύσκολα τα κάνει γυαλιά καρφιά και, ως απόδραση, ρίχνει το κεφάλι πίσω, κλείνει τα μάτια και αρχίζει να χορεύει συρτάκι. Δεν είναι αυτό ο Ζορμπάς. Αλλά αυτό ήταν το πιο ευπώλητο.

Πάνω σε αυτόν τον ανόητο χορό στήθηκε μια ολόκληρη τουριστική βιομηχανία. Εγινε το μετεμφυλιακό τσολιαδάκι μας. Οσο συμβολική ήταν για τις ΗΠΑ η Coca Cola, τόσο συμβολικό ήταν για την Ελλάδα το συρτάκι. Κανείς δεν έχασε χορεύοντάς το. Από τον Αντονι Κουίν, δεκαπέντε χρόνια μετά ως Ωνάσης στον «Έλληνα Μεγιστάνα», μέχρι την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ στην «Κόρη μου τη σοσιαλίστρια». Από τα ελληνικά πάρτι με τον Ζαμπέτα στις Κάννες μέχρι τα μεθυσμένα ξεφαντώματα με ατσούμπαλες βορειοευρωπαίες τουρίστριες στη Ρόδο. Σε συνδυασμό με τον ανθρωπότυπο του Ζορμπά, καλλιεργήθηκε η ιδέα ότι οι Ελληνες είμαστε ένας λαός που στα δύσκολα χορεύουμε συρτάκι. Βόλευε τους ταξιδιωτικούς πράκτορες, βόλευε και τη Χούντα… Συγγνώμη, ξέρετε κανέναν συμπατριώτη που ο αγαπημένος του χορός να είναι το συρτάκι;

Το μοσχοπουλήσαμε λοιπόν το συρτάκι. Οπως και το «ζορμπαδιλίκι». Το εξαντλήσαμε. Και άντε τώρα να αποσύρεις την ξοφλημένη επιταγή. Αντε να βγάλεις από πάνω σου τη ρετσινιά του χαζουχαρούμενου μπουνταλά τζάμπα μάγκα. Άντε να διασώσεις την ευαισθησία του Αλέξη Ζορμπά από το νταηλίκι του κιμπάρη χορευτή. Το τίμημα της γραφικότητας είναι, δυστυχώς, πολύ υψηλό. Οσο και το κέρδος που έχεις προηγουμένως εκταμιεύσει από την εκπόρνευσή της. Και είναι κρίμα, από την ασύστολη υπερχρήση, να εκπίπτει σε επίπεδο εκνευριστικού διαφημιστικού τζινγκλ, η υπέροχη μουσική του Θεοδωράκη. Ο,τι δηλαδή κοντεύει να γίνει και με το «Ζεϊμπέκικο τη Ευδοκίας» του Λοΐζου.

ΥΓ. Αναρωτιέμαι τι εντύπωση θα μου έκανε αν οι γυμνοί χορευτές του Φαμπρ χόρευαν τσάμικο. Ωχ, ελπίζω ο Φαμπρ να μην έχει ακούσει ποτέ τσάμικα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News