Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που έχουν το χάρισμα να αφηγούνται ιστορίες, να λένε τον πόνο τους, να τραγουδάνε τη χαρά τους. Που έρχονται κάθε πρωί με την πέτρα του ύπνου τους στον καφέ μας και καθισμένοι πάνω της, μας διηγούνται τα όνειρά τους.

Και υπάρχουν και κάποιοι άλλοι άνθρωποι που έχουν ένα πιο σημαντικό χάρισμα, την αφέλεια όλα αυτά να τα πιστεύουν.

Μπορεί το ταξίδι και η εμπειρία να ξέπεσε και όλο και πιο σπάνια να συναντάμε αυτούς τους ανθρώπους, μπορεί όλοι να ψάχνουμε πρώτα τις παλάμες να δούμε τα σημάδια από τα καρφιά του σταυρού για να πιστέψουμε, όμως ευτυχώς κυκλοφορούν ανάμεσα μας ακόμα βασιλικοί ελέφαντες.

Ερχονται με την υγρή την προβοσκίδα τους, με το αργό, ζεστό περπάτημά τους, μας ανεβάζουνε στη ράχη τους, μας παίρνουνε στην αγκαλιά τους, μας ταξιδεύουνε στις ιστορίες τους, στα λόγια και στα μέρη τα δικά τους.

Κάθονται λοιπόν αυτοί οι ελέφαντες, αυτοί οι άνθρωποι στο τραπέζι μας, τεντώνουν το μετάξι, στρώνουν την κλωστή κι αρχίζουν.

Τι ωραία που χτυπούν τα χείλη τους, τι όμορφα που αγκυλώνουνε τα δάχτυλα τους, νερά, τραγούδια, χρώματα κι ανοίγουνε στη μέση τα νερά τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News