Οι καλοί κινηματογραφιστές είναι πάντα στην εκτίμησή μου πιο ψηλά και από τους καλύτερους γιατρούς. Δεν σώζουν ζωές… όμως στήνουν την εικόνα της fiction ζωής κι αυτό φορές είναι περισσότερο, τουλάχιστον στο μυαλό μου. Αυτό που μπορεί να κάνει η φωτογραφία είναι πάντα κάτι που με ξεπερνά. Τους παρακολουθώ με δέος. Παίρνουν μια σκηνή ενός σεναρίου, μιας σκηνοθεσίας, κάποιων ερμηνειών και βάζουν τα υπόλοιπα. Δεν είναι απλώς η εφαρμογή της γνώσης τους πάνω στο αντικείμενό τους, δεν είναι η απόδειξη της επάρκειάς τους μόνο… είναι ο τρόπος που βλέπουν, η συνεννόηση με το κλείστρο, ο διάλογος με την κάμερα.

Στην πραγματική ζωή θα ήθελα να έχω κολλητό μου τον Εμάνουελ Λουμπέζκι. Να μου μιλάει όλη τη μέρα για την τέχνη του, να τον παρατηρώ και να μαθαίνω… για αντάλλαγμα να του γυαλίζω τα αγαλματίδια. Φέτος πήρε το 3^ο σε σειρά Οσκαρ για τη διεύθυνση φωτογραφίας της ταινίας «The revenant». Πέρσι για την ταινία «Birdman» και πρόπερσι για το «Gravity». Επτά φορές προτεινόμενος για Οσκαρ. Είναι καλός ο Λουμπέζκι…

Γεννήθηκε το 1964 στο Μεξικό και είναι Εβραίος. Το ψευδώνυμό του είναι «Chivo» δηλαδή «κατσίκι» στα ισπανικά. Μάλιστα έτσι τον αποκάλεσε και ο Ντι Κάπριο στην ομιλία του, παραλαμβάνοντας το Οσκαρ. Το θέατρο κυλά στις φλέβες του. Η γιαγιά του που έφυγε από τη Ρωσία κατά την επανάσταση των Μπολσεβίκων, ήθελε να εγκατασταθεί στο Χόλυγουντ αλλά κατέληξε στο Μεξικό, όπου γνώρισε τον σύζυγό της σε ένα θεατρικό γκρουπ. Ο Λουμπέζκι απέκτησε την πρώτη του κάμερα όταν ήταν 10 ετών και τελειώνοντας το σχολείο αποφάσισε να σπουδάσει κινηματογράφο στο Centro Universitario de Estudios Cinematograficos όπου γνώρισε τον Ιναρίτου και τον Κουαρόν.

«Κάθε φορά που βλέπετε μια λήψη, υπάρχουν 8 άνθρωποι μαζί μου. Μοιάζει με μπαλέτο», λέει ο Λουμπέζκι περιγράφοντας τον τρόπο της δουλειάς του.

Στην 30χρονη καριέρα του έχει δουλέψει με τους κορυφαίους των σκηνοθετών. Με τον Μάρτιν Σκορσέζε, με τον Τιμ Μπάρτον, με τους αδελφούς Κοέν, με τον Μάικλ Μανν, με τον Τέρενς Μάλικ για τον οποίο μάλιστα, μετά τη συνεργασία τους για την ταινία «Το δέντρο της ζωής», έχει πει «Η δουλειά με τον Τέρι άλλαξε τη ζωή μου. Είμαι διαφορετικός πατέρας, διαφορετικός σύζυγος και φίλος. Βλέπω τη φύση με άλλο τρόπο από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω με τον Τέρι. Έχω περισσότερο σεβασμό για πράγματα που αγνοούσα. Είναι ένας από τους πιο σημαντικούς δασκάλους της ζωής μου».

Γνωστός για τα μεγάλα πλάνα του… στον Birdman ολόκληρη η ταινία δείχνει σαν ένα συνεχές πλάνο. Ωστόσο σύμφωνα με τον ίδιο, η μεγαλύτερη λήψη ήταν 10 λεπτά. «Κάθε φορά που βλέπετε μια λήψη, υπάρχουν 8 άνθρωποι μαζί μου. Μοιάζει με μπαλέτο», λέει, περιγράφοντας τον τρόπο της δουλειάς του. Η σκηνή όμως που δεν γίνεται να μην γνωρίζει κάποιος που παρατηρεί τη δουλειά του Λουμπέζκι, είναι η σκηνή στο αυτοκίνητο στην ταινία «Children of Men». Μοιάζει σαν μονοκόμματη λήψη, χωρίς παύσεις. Ο Λουμπέζκι έχει πει γι’ αυτήν την σκηνή ότι ο Κουαρόν του ζήτησε να είναι η πιο καθηλωτική ταινία που έχουν κάνει. Όσο για αυτήν την σπουδαία σκηνή, ο ίδιος λέει πως δεν την έκανε για επίδειξη της δεξιοτεχνίας του αλλά για να καθηλώσει το κοινό.

Τελευταία δουλειά του η ταινία «The revenant» για την οποία πήρε φέτος το τρίτο του Οσκαρ. Ταινία γυρισμένη σε φυσικό φως. Κινηματογραφικά πρόκειται για ένα οπτικό αριστούργημα. Οι λήψεις έγιναν στον Καναδά και την Αργεντινή σε θερμοκρασίες υπό το μηδέν. «Τα γυρίσματα έγιναν σε μεγάλο γεωγραφικό ύψος και η μέρα ήταν πολύ σύντομη. Ο ήλιος ταξιδεύει πολύ χαμηλά στον ορίζοντα και μερικές φορές ήμασταν σε κοιλάδες ή σε μέρη όπου ο ήλιος κρύβεται πριν το ηλιοβασίλεμα… Μια κανονική μέρα δουλειάς στο Μπέρμπανκ (πόλη της Καλιφόρνιας) είναι 14 ώρες –καμιά φορά και περισσότερο-. Στην ταινία The Revenant ήταν 8 ώρες, αλλά γυρίζαμε μόνο τις 5. Ήταν λοιπόν σύντομες μέρες αλλά πολύ έντονες λόγω των καιρικών συνθηκών. Και ήταν πολύ σκοτεινά», δήλωσε στο Deadline.

Μολονότι οι συνθήκες ήταν τέτοιες, ο ίδιος υποστηρίζει πως δεν ήταν αυτή η πιο δύσκολη από άποψη συνθηκών ταινία του. Το «The New World» που γυρίστηκε στη Βιρτζίνια κατά το υγρότερο στην ιστορία καλοκαίρι της, τον έστειλε στο νοσοκομείο μετά από τσίμπημα τσιμπουριού. Ακόμα και το κρύο όμως στο «The Revenant» ήταν μια τεράστια πρόκληση. «Πρέπει να μάθεις να διαχειρίζεσαι την ενέργειά σου, επειδή θέλεις να τη χρησιμοποιήσεις για να γυρίσεις την ταινία», λέει. «Εν τω μεταξύ το σώμα σου λέει “γύρνα στο ξενοδοχείο”»

Congrats Negrozawa.

A photo posted by @chivexp on Dec 11, 2015 at 3:45pm PST

Στο τέλος άξιζε τον κόπο. Ο ίδιος επισημαίνει μια σκηνή όπου ο Ντι Κάπριο βγαίνει από ένα παγωμένο ποτάμι και τα χείλη του είναι μωβ και η αναπνοή του ορατή. «Και ενώ το φυσικό φως είναι πολύ περίπλοκο καθώς μονίμως μεταβάλλεται, αυτό είναι όμορφο. Η συνεχής μεταμόρφωση της φύσης είναι επίσης ένα θέμα της ταινίας».

Παρακολουθώ τον λογαριασμό του στο instagram. Είναι ένα από τα καλά κρυμμένα διαμάντια του Διαδικτύου. Βρίσκω πώς είναι να βλέπεις τον κόσμο μέσα απ’ τα μάτια μιας αυθεντίας. Είναι σπουδαίος ο Λουμπέζκι.

 

Alex.

 

A photo posted by @chivexp on Feb 21, 2016 at 9:14am PST

Face Of R # 19

A photo posted by @chivexp on Jan 14, 2016 at 8:02am PST

 

A photo posted by @chivexp on Dec 17, 2015 at 9:43pm PST

Tree # 7

A photo posted by @chivexp on Nov 29, 2015 at 10:14am PST

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News