Η προσφυγική κρίση, η οικονομική κρίση, ο κίνδυνος του Brexit, τα διαλυτικά φαινόμενα, η άνοδος του φασισμού. Τι μένει να συμβεί στην πολύπαθη Ευρώπη; Ενα σοβαρό πυρηνικό ατύχημα. Μα είναι δυνατόν; «Απολύτως. Πρέπει να προετοιμαστούμε στην ιδέα ότι ένα ατύχημα όπως της Φουκουσίμα μπορεί να συμβεί στην Ευρώπη. Δεν μπορώ να σας πω τι πιθανότητες έχουμε και κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να το αποφύγουμε. Αλλά πάντως μπορεί να συμβεί».

Αυτός που μιλάει δεν είναι κάποιος ακτιβιστής κατά της πυρηνικής ενέργειας, αλλά ο Πιερ Φρανκ Σεβέτ, επικεφαλής της γαλλικής Υπηρεσίας Πυρηνικής Ασφάλειας (ASN). Η ASN έχει αρμοδιότητα σε όλα τα θέματα που αφορούν την παραγωγή πυρηνικής ενέργειας στη Γαλλία, ενώ έχει και δικαίωμα βέτο στο θέμα της επιμήκυνσης της ζωής των πυρηνικών σταθμών από 40 σε 50 χρόνια. Η υπουργός Περιβάλλοντος Σεγκολέν Ρουαγιάλ είναι έτοιμη να ανάψει το πράσινο φως, αλλά υπήρξαν αντιδράσεις μετά και τον εντοπισμό ενός ρήγματος στη ατσάλινη δεξαμενή του αντιδραστήρα EPR στον σταθμό της Φλαμανβίλ.

Στη μακρά συνέντευξή του στη Libé, η οποία προαναγγέλλεται στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας, με την εικόνα ενός τύπου με αντιραδιενεργή φόρμα έτοιμου να αυτοκτονήσει με μια σφαίρα στον κρόταφο, ο Σεβέτ επισημαίνει ότι έχουν χαθεί από τη συλλογική μνήμη οι επιπτώσεις του ατυχήματος της Φουκουσίμα. «Δεν είναι μόνο οι πολιτικοί και οι επιχειρήσεις που έχουν ξεχάσει, αλλά και όλοι εμείς. Αντίθετα, θα έπρεπε να θυμόμαστε ότι οι συνέπειες του ατυχήματος στον ιαπωνικό σταθμό, που σημειώθηκε το 2011, έγιναν αισθητές σε μια ακτίνα 100 χιλιομέτρων». Ο επικεφαλής της ASN μιλάει ακόμη για την τάση μας να υποβαθμίζουμε τον κίνδυνο, αλλά και για τη μοιρολατρία μας. Ενώ δεν αρνείται ότι οι οικονομικές δυσκολίες των κολοσσών της γαλλικής πυρηνικής ενέργειας προκαλούν επιπλέον ερωτηματικά στο μέτωπο της ασφάλειας.

Εμείς τι να πούμε; Το αμέσως επόμενο ποστ συμπληρώνει την εικόνα.

Ηταν πριν από τριάντα χρόνια όταν μια ισχυρή έκρηξη και μια πυρκαγιά προκαλούσαν το πιο σοβαρό πυρηνικό ατύχημα της σύγχρονης Ιστορίας. Η τραγωδία του Τσερνομπίλ ήταν απείρως μεγαλύτερη από εκείνη της Φουκουσίμα, τόσο στο επίπεδο των θυμάτων όσο και της μόλυνσης. Γιατί οι συνέπειες πληρώνονται ακόμη: σύμφωνα με το Atlantic, σε χιλιάδες οπληφόρα θηλαστικά, των οποίων το κρέας καλύπτει σημαντικό μέρος της κουζίνας των σκανδιναβικών χωρών, έχουν εντοπιστεί ίχνη ραδιενέργειας καθώς τρέφονται με μολυσμένα βρύα, λειχήνες και μανιτάρια. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι οι ειδικοί διαβεβαίωναν το 1986 πως η ραδιενέργεια θα χανόταν μέσα στα επόμενα χρόνια στα βάθη του εδάφους, με αποτέλεσμα να απελευθερώνονταν από τη μόλυνση τα μυκήλια των μανιταριών.

Σήμερα ξέρουμε ότι δεν είναι έτσι. Και το ξέρει και η νορβηγική κυβέρνηση που πάντως αύξησε το ανώτατο όριο εντός του οποίου τα ραδιενεργά κρέατα θεωρούνται φαγώσιμα. Ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη το όριο είναι 600 bequerel ανά κιλό, στη Νορβηγία το κρέας του ταράνδου επιτρέπεται να καταναλωθεί ακόμη και στα 3.000 bequerel. Ακόμη κι έτσι πολλοί τάρανδοι καταφέρνουν να γλιτώσουν το μαχαίρι του χασάπη. Γιατί; Επειδή η περιεκτικότητα τους κρέατός τους σε ραδιενεργά στοιχεία είναι ακόμη υψηλότερη.

Συμπέρασμα; Ο δρόμος για την πλήρη θεραπεία είναι ακόμη μακρύς.

Εντάξει, ο μεγάλος, παραλυτικός φόβος πέρασε για την Χίλαρι Κλίντον: μετά τα αποτελέσματα της Σούπερ Τρίτης μοιάζει απίθανο να χάσει το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος για τις προεδρικές εκλογές. Θα έκανε, όμως, λάθος να πιστέψει ότι ο κίνδυνος έχει εξαλειφθεί πλήρως. Και θα έκανε μεγαλύτερο λάθος να πιστέψει ότι στην κούρσα για τον Λευκό Οίκο έχει στον τσεπάκι της τον Ντόναλντ Τραμπ. Σύμφωνα με τους ΝΥΤ, η Χίλαρι – ή μάλλον το επιτελείο της – δεν πετάει στα σύννεφα. Εκεί φαίνεται να πιστεύουν ότι η μάχη μπορεί να κριθεί από μια χούφτα ψήφων – και το ίδιο φαίνεται να σκέφτεται και ο Μπιλ Κλίντον που, στο κάτω κάτω, από εκλογές ξέρει.

Γιατί τόση δυσκολία; Επειδή – γράφει ο Νίκολας Κονφεσόρε στην αμερικανική εφημερίδα – η Κλίντον ενθουσιάζει το Δημοκρατικό Κόμμα αλλά όχι τους ψηφοφόρους του. Είναι κάτι που αποδεικνύεται από τη συμμετοχή τους στις προκριματικές εκλογές. Οι ψηφοφόροι, σε σχέση με τις προκριματικές του 2008, είναι τρία εκατομμύρια λιγότεροι. Στο Τέξας και τη Μινεσότα η αποχή αυξήθηκε κατά 50%, σε άλλες πολιτείες κατά 30% και πλέον. Ακόμη χειρότερα: οι απώλειες καταγράφονται σε δημογραφικές ομάδες που η Κλίντον πρέπει φέρει στις κάλπες τον ερχόμενο Νοέμβριο.

Γιατί χωρίς τους νέους, τους μαύρους και τους ισπανόφωνους (δηλαδή την εκλογική πελατεία του Ομπάμα), η Κλίντον θα πρέπει να στηριχθεί σε μια λευκή Αμερική που γέρνει υπέρ του Τραμπ. Κι εκεί κανείς δεν ξέρει πού θα καθίσει τελικά η πλάστιγγα.

Ενα ζευγάρι ανδρικά χέρια. Το αριστερό, με το δαχτυλίδι, σφίγγει το δεξί. Πάνω, σε μαύρο φόντο, η επιγραφή στα φαρσί. Τα γράμματα είναι στα χρώματα της ιρανικής σημαίας: «Η ψήφος σας, η φωνή μας».

Η προεκλογική αφίσα φάνηκε αθώα ακόμη και στους πιο παρατηρητικούς λογοκριτές της Τεχεράνης. Αλλά εκείνα τα χέρια, γράφει στους FT η Ρούλα Χαλάφ, επικεφαλής του διεθνούς τμήματος της εφημερίδας, τράνταξαν κάποτε τους σκληροπυρηνικούς του ιρανικού καθεστώτος. Γιατί δεν ήταν τα χέρια οποιουδήποτε. Είχαν εντυπωθεί στη μνήμη εκατομμυρίων Ιρανών από το 1997, όταν σε εκείνη την προεκλογική αφίσα, εκτός από ένα ζευγάρι χέρια, υπήρχε κι ένα πρόσωπο: εκείνο του Μοχαμάντ Χαταμί, τότε νεοεκλεγέντα προέδρου της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Και παρέμειναν στη μνήμη τους ακόμη κι όταν ο Χαταμί παρέδωσε την εξουσία στον Μαχμούντ Αχμαντινετζάν το 2005 – ή μάλλον κυρίως τότε.

«Με την πίστη του στις μεταρρυθμίσεις και τον ειρηνικά βαθμιαίο τρόπο που τις προωθούσε, ο Χαταμί ήταν ο μόνος που ενέπνεε εμπιστοσύνη από ένα κατά τ’ άλλα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα», σημειώνει η Χαλάφ. Το πρόβλημα των σκληροπυρηνικών του καθεστώτος είναι ότι αδυνατούν να αντιληφθούν το μυστικό της δημοφιλίας του Χαταμί. Δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι ακόμη και αν έχουν απαγορεύσει σε εκείνον τις δημόσιες εμφανίσεις και στους υπόλοιπους να αναφέρουν το όνομά του ή να τον εικονίζουν, εκείνος έβαλε το χέρι του για να νικήσουν οι μεταρρυθμιστές στις βουλευτικές εκλογές της περασμένης εβδομάδας. Από μια άποψη, τους έδωσε τη νίκη στα χέρια.

Για το Uber έχουν γραφτεί άπειρα άρθρα τα τελευταία χρόνια. Αυτό το ρεπορτάζ των FT, όμως, είναι ξεχωριστό. Γιατί επιβεβαιώνει ότι ο καλύτερος τρόπος για να μιλήσει κανείς για την οικονομία είναι οι προσωπικές ιστορίες. Μια τέτοια είναι και η ιστορία του 24χρονου Μπάμπα, ο οποίος ζει σε ένα από τα υποβαθμισμένα προάστια του Παρισιού. Ο Μπάμπα μεγάλωσε όπως πολλά παιδιά των μπανλιέ: τριγυρνώντας άσκοπα και κλέβοντας. Αλλά τώρα λέει ότι το Uber τον έσωσε από τη φυλακή. Δουλεύει 10 – 12 ώρες την ημέρα: «Λατρεύω να οδηγώ στο Παρίσι, να μιλάω με τους πελάτες. Κερδίζω αρκετά χρήματα, δεν την αφήνω αυτή τη δουλειά».

Στο μπανλιέ, όπου μεγάλωσε, η ανεργία είναι 22% – το διπλάσιο από τον γαλλικό μέσο όρο. Στους νέους φτάνει στο 35%. Αλλά το Uber και παρόμοιες startup δημιούργησαν 15.000 θέσεις εργασίας. «Μιλάμε για ένα κοινωνικό game – changer που κάνει πιο εύκολη την ενσωμάτωση των μεταναστών. Η δυνατότητα της δημιουργίας επιχειρήσεων είναι πιο αποτελεσματική από οποιοδήποτε επίδομα». Τι θα μπορούσε να ανακόψει αυτήν την εξέλιξη; Η απαγόρευση του Uber την οποία επιδιώκει το λόμπι των παραδοσιακών οδηγών ταξί. Αν τελικά τα καταφέρουν οι ταξιτζήδες, ο Μπάμπα θα χάσει τη δουλειά του. Και μαζί θα χαθούν και όλα εκείνα κοινωνικοοικονομικά οφέλη με πρώτο απ’ όλα τους δύο κόσμους που έρχονται πιο κοντά – τον κόσμο των γκέτο και τον κόσμο των εργαζόμενων, των μάνατζερ, των τουριστών.

Ξαφνικά, όλα θα γίνουν όπως πριν.