Υπάρχουν στιγμές που μέσα από μια χαραμάδα βρίσκουμε ανακούφιση. Μια σκηνή από τα παλιά αλλά και μια κουταλιά μπορεί να γλυκάνει, να στρογγυλέψει, ακόμα και να γιάνει τον μικρό μας καημό. Οι συνειρμοί, οι συμπτώσεις και οι περίεργες συγκυρίες κονταροχτυπιούνται με την αβόλευτη ιδιαιτερότητά μας. Εδώ και μέρες με τριβελίζει η φράση ενός ανθρώπου που συνάντησα μια και μοναδική φορά. Την ξαναδιάβασα στο βιβλίο που έγραψε για εκείνον ένας φίλος του. Υπάρχουν γνωριμίες που η μοίρα λες και σε καθοδηγεί να συγκρουστείς πάνω τους και να χαθείς. Αμα σου δώσει κι άλλες ευκαιρίες ξαναπέφτεις πάνω τους, αλλά και πάλι, μπορεί να μη στεριώσει ποτέ το πράγμα. Τα θαλασσώνει ίσως η ζωή. Και υπάρχουν άλλες συναντήσεις που από κάτι ανύπαρκτες στην ουσία χαραγματιές ξετρυπώνουν και σε κατακλύζουν, σου δίνονται με πίστη και χωρίς υπομονή. Οι μνήμες μας και η φαντασία. Μεγάλο πράγμα. «Ό,τι και να ψάχνεις έχει χαθεί μέσα σου.»

Υπάρχουν γεύσεις που σε αυτές βρίσκουμε ανακούφιση. Το απλό ρυζόγαλο στις εκδοχές της παιδικής μας ηλικίας, της μαμάς, της γιαγιάς και άλλων συγγενών, ακόμα και του Κανατά, του Αστέρα Τρίπολης δεν μας αφορούν εδώ. Ανήκουν σε άλλες εποχές. Αυτή που εμένα μου αρέσει είναι η ανατολίτική του εκδοχή. Ρυζόγαλο στον φούρνο. Πλούσια γεύση, αν είναι δυνατόν με αληθινό γάλα, φρέσκα αυγά, με μια νότα μαστίχα και, το κυριότερο, με καραμελωμένη κρούστα. Αφιερωμένο στον Χρήστο που έχει πια χαθεί.

Δείτε το πλήρες κείμενο εδώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News