Γεννήθηκαν με ένα χρόνο διαφορά. Ο Νίκος Καρέλης το 1992, ο Γιώργος Κατίδης το 1993. Το μεγάλο ταλέντο ήταν ο Κατίδης, για τον οποίο η ΑΕΚ έδωσε μάχη – και ένα κάρο λεφτά, το 2012, για να τον αποκτήσει. Ο Παναθηναϊκός, το 2013 στις μεγάλες του φτώχειες, πήρε τον Καρέλη, επειδή κόστιζε μόνο εκατό χιλιάρικα. Καμία άλλη ομάδα δεν ενδιαφερόταν -τότε- για το κοπέλι από το Αρκαλοχώρι Ηρακλείου. Σήμερα, ο Καρέλης ετοιμάζει τις βαλίτσες του για τη βελγική Γκενκ, ένα κλαμπ επιπέδου Champions League, ενώ ο Κατίδης κρύβεται από την Αστυνομία, έπειτα από τις… ομορφιές που έκανε σε παιχνίδι τοπικού πρωταθλήματος (Αγιος Λουκάς – Πυρσός Πετριάς, για τη Β’ κατηγορία της ΕΠΣ Πέλλας). Απόδειξη, οτι το ποδόσφαιρο -εκτός από πόδια- θέλει και μια στάλα μυαλό.

Ο Καρέλης θα φέρει στα ταμεία του Παναθηναϊκού γύρω στα τρία εκατομμύρια ευρώ. Ο Κατίδης έφερε μπελάδες, σε όσες ομάδες τον εμπιστεύτηκαν. Τους μεγαλύτερους, σε εκείνη που τον χρυσοπλήρωσε. Κανείς δεν θα ξεχάσει το βράδυ της 16ης Μαρτίου 2013, στο Ολυμπιακό Στάδιο, όταν ο Κατίδης πέτυχε το νικητήριο γκολ της ΑΕΚ (2-1 τη Βέροια) και, στη συνέχεια, το πανηγύρισε με έναν φασιστικό χαιρετισμό προς τους θεατές, που έκανε τον γύρο του κόσμου. Ο νεαρός ποδοσφαιριστής εκδιώχθηκε αμέσως από την ομάδα, όμως δεν πήρε το μάθημά του. Ακόμη και σήμερα υποστηρίζει οτι αυτή η ιστορία – «το δικό μου μπαμ», όπως λέει ο ίδιος – έγινε παράδειγμα για χιλιάδες παιδιά, προκειμένου να μάθουν τι εστί ναζισμός! Μήπως να του πληρώσουμε και… δίδακτρα;

Μετά τον Αρη, την ΑΕΚ, την ιταλική Νοβάρα (Β´ Κατηγορίας), τη Βέροια και τον Λεβαδειακό, αναζητεί τον έκτο σταθμό της καριέρας του. Ο οποίος, μετά τα όσα συνέβησαν τις τελευταίες μέρες , θα είναι -μάλλον- κάποιο Αστυνομικό Τμήμα…

Τι έκανε (πάλι) ο πρώην φέρελπις νέος και καταζητείται; Καθώς δεν ανήκει σε κάποιο σύλλογο αυτή την εποχή, πήγε να παίξει μπάλα με την ομάδα του χωριού του (Αγιος Λουκάς) εναντίον του Πυρσού Πετριάς (από γειτονικό χωριό, που απέχει περί τα δέκα χιλιόμετρα). Με δελτίο άλλου παίκτη, εννοείται. Στη διάρκεια του αγώνα, σύμφωνα και με τη μαρτυρία του Κώστα Παπαϊωάννου, μέλους της διοίκησης του Πυρσού Πετριάς (στον «Πρακτορείο FM 104,9» της Θεσσαλονίκης), σε μια διεκδίκηση της μπάλας ο Κατίδης χτυπήθηκε από τον αγκώνα αντίπαλου ποδοσφαιριστή (του Τάσου Σαρίδη). Αφού τον έβρισε, άφησε τα λόγια και πέρασε στα έργα. Του έδωσε μια γροθιά στο στήθος, τον έριξε κάτω κι έπειτα τον πατούσε με τις τάπες του παπουτσιού του. Παρόμοια τύχη είχαν και δυο ξαδέλφια του Σαρίδη, που μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο για να σώσουν τον συγγενή τους. Κατέληξαν κι εκείνοι στο νοσοκομείο της Έδεσσας, μαζί με τον Σαρίδη που έχει τραύματα στο στήθος, στο κεφάλι, στον ώμο και κάταγμα στον αγκώνα. Ο διαιτητής κάλεσε την Αστυνομία, όμως ο άλλοτε αρχηγός της Εθνικής Νέων πήδησε τη μάντρα του γηπέδου και εξαφανίστηκε…

Ο μικρός έκλεινε τα αυτιά του στη μουρμούρα, μάθαινε, άκουγε με κατεβασμένο κεφάλι τις παρατηρήσεις του προπονητή και των πιο έμπειρων συμπαικτών του, διόρθωνε τις αδυναμίες του

Μάντρα πήδησε και ο Καρέλης. Αυτή που χωρίζει την αμφισβήτηση από την αναγνώριση. Το 2012, έχοντας αγωνιστεί από παιδί στον Εργοτέλη, ο (τότε) προπονητής του έδειχνε να μην τον υπολογίζει. Αλλά και ο αγαπημένος του σύλλογος δεν είχε, πια, προοπτικές. Ο ατζέντης του έψαξε να του βρει ομάδα στο εξωτερικό, και η ολλανδική Νίμεγκεν δέχτηκε να τον δοκιμάσει. Επειτα από έξι ημέρες και τέσσερις προπονήσεις, όμως, τον απέρριψε. Ετσι, ο -20χρονος τότε- Καρέλης κατέληξε στη ρωσική Αμκαρ. Στην πόλη Περμ, στα Ουράλια Όρη, όπου τον Χειμώνα το θερμόμετρο φτάνει στους -35 βαθμούς Κελσίου. Είχε αρχίσει και μαθήματα Ρωσικών, για να μπορεί να επικοινωνήσει. Πέρασε πολύ άσχημες μέρες εκεί, δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί, όμως δεν παραπονέθηκε. Δούλεψε, προσπάθησε, ωρίμασε. Και περίμενε υπομονετικά την ευκαιρία να επιστρέψει στην πατρίδα.

Η ευκαιρία αυτή τού δόθηκε με το οικονομικό «κραχ» του Παναθηναϊκού, που το καλοκαίρι του 2013 έψαχνε φτηνούς παίκτες με μέλλον, για να γεμίσει το ρόστερ του. Ο Γιάννης Αναστασίου, ο οποίος τον ήξερε από πιτσιρικά, όταν ο Εργοτέλης πήγαινε για θερινή προετοιμασία στην Ολλανδία, τον θυμήθηκε. Ο «Νικολάκης» φόρεσε τα πράσινα, εν μέσω γενικής αδιαφορίας. Μάλιστα, οι οπαδοί του Παναθηναϊκού… στράβωναν, κάθε φορά που τον έβλεπαν στο γήπεδο. Μόνο ο Αναστασίου έβλεπε, στις προπονήσεις, οτι ο Καρέλης ήταν ο πιο δουλευταράς και ταχέως εξελισσόμενος παίκτης του. Ο μικρός έκλεινε τα αυτιά του στη μουρμούρα, μάθαινε, άκουγε με κατεβασμένο κεφάλι τις παρατηρήσεις του προπονητή και των πιο έμπειρων συμπαικτών του, διόρθωνε τις αδυναμίες του. Εμενε στο γήπεδο, μετά την προπόνηση, για να κάνει 300 σουτ κι άλλα τόσα κοντρόλ, επειδή είχε πρόβλημα με τα «τελειώματα» των φάσεων…

Εκανε την πρώτη του εμφάνιση στις 18 Αυγούστου, στο 2-0 επί του Παναιτωλικού, και πέρασε τρεις εφιαλτικούς μήνες μέσα στην αμφισβήτηση. Από τους ίδιους τους υποστηρικτές της ομάδας του. Ωσπου όλα άλλαξαν, στις 24 Νοεμβρίου. Σε ένα ματς κεκλεισμένων των θυρών, στη Λεωφόρο με τον ΠΑΣ Γιάννενα για το Πρωτάθλημα, ο Παναθηναϊκός είχε εγκλωβιστεί στο 1-1 και ο Καρέλης μπήκε ως αλλαγή. Πέτυχε μία «γκολάρα» -το πρώτο του στο Τριφύλλι- και άλλο ένα μετά, κι έδωσε στην ομάδα του τη νίκη (3-1). Και στον εαυτό του, την ευκαιρία να συνεχίσει να δουλεύει χωρίς την γκρίνια της εξέδρας.

Μέσα σε λίγο καιρό, η ενδεκάδα άρχιζε απ’ αυτόν (και τον Ζέκα), έγινε πρώτος σκόρερ και διεθνής. Δεν ήταν πια ο «Νικολάκης». Ηταν ο Καρέλης. Ενας ποδοσφαιριστής εντελώς διαφορετικός από το παιδί που γύρισε από τον ρωσικό χειμώνα ψάχνοντας για λίγη ζεστασιά. Ακόμη και φέτος, σε ένα περιβάλλον αποτυχιών, μιζέριας, πίεσης από τα media, απογοήτευσης των οπαδών και αλλαγής προπονητή, εκείνος συνέχισε να κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε σε ατομικό επίπεδο.

Τρεις ευρωπαϊκές ομάδες -ανάμεσά τους η Γκενκ- τον παρακολουθούσαν στενά. Και, προχθές, έφτασε η επίσημη πρόταση από τους Βέλγους: 2,5 εκατ. ευρώ, που μπορεί να φτάσουν τα 3,5 εκατ. με τα μπόνους συμμετοχών και επίτευξης στόχων, ποσοστό 20% (στον Παναθηναϊκό) σε περίπτωση μεταπώλησής του και -στον ίδιο τον παίκτη- συμβόλαιο τριών ετών και έξι μηνών, με ετήσιες αποδοχές 500.000 ευρώ.

Πολλά τα λεφτά για τον Παναθηναϊκό. Οχι μόνο επειδή μειώνουν στο μισό τη ζημιά των έξι εκατομμυρίων ευρώ από τον φετινό ευρωπαϊκό του αποκλεισμό, αλλά και γιατί δύσκολα θα βρει κάποιος ένα τόσο συμφέρον deal στο παρελθόν. Με 3 εκατ. ευρώ πουλήθηκε ο Σεϊταρίδης το 2004, τότε που το χρήμα έρρεε άφθονο. Ενας μπακ που έβγαζε μάτια, με τον Παναθηναϊκό στην Ευρώπη και με την Εθνική. Με 5,5 εκατ. ευρώ πήγε ο Σισέ στη Λάτσιο, όταν ήταν στα ντουζένια του και ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στο διεθνές ποδόσφαιρο. Με 800.000 ευρώ πουλήθηκε στην Ιταλία ο Καρνέζης, κοτζάμ διεθνής τερματοφύλακας. Μόνο για τον Μαυρία είχε πετύχει καλύτερη συμφωνία ο Παναθηναϊκός, που έπιασε κορόιδα τους Αγγλους: τον έδωσε με τρία εκατομμύρια, συν ένα μπόνους στόχων που, τελικά, δεν πιάστηκε. Πώς να πει «όχι» ο Αλαφούζος, όταν του προσφέρουν τόσα λεφτά για έναν παίκτη που δεν έχει ευρωπαϊκές παρουσίες, έγινε διεθνής σε μια περίοδο που η Εθνική μας είναι εντελώς απαξιωμένη, και παίζει σε ένα πρωτάθλημα που είναι (περίπου) για γέλια;

Μεγάλη η ευκαιρία και για τον παίκτη, σε ένα πρωτάθλημα, το βελγικό, το οποίο δεν έχει τις απαιτήσεις του αγγλικού ή του ιταλικού και, από την άλλη, το παρατηρούν σε μόνιμη βάση οι Γάλλοι, οι Ολλανδοί, οι Γερμανοί. Ο Καρέλης, που αποχωρεί στα 24 χρόνια του με 36 γκολ και 17 ασίστ σε 113 παιχνίδια, διάνυσε μέσα σε δυόμισι χρόνια την απόσταση από τα ποδοσφαιρικά αζήτητα σε μια μετεγγραφή τριών εκατομμυρίων ευρώ. Η απίστευτη εξέλιξή του, από το 2013 μέχρι σήμερα, δείχνει οτι -ακόμη- δεν έφτασε στο τέλος της διαδρομής του. Στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή, η σκληρή δουλειά μπορεί να σε πάει πιο μακριά από ό,τι το ταλέντο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News