Ο Γιώργος Μουτάφης είναι ένας φωτογράφος του συγκλονιστικού. Εχει ταξιδέψει στην Αφρική για να καλύψει τη γέννηση του νέου Σουδάν, έχει φωτογραφίσει τον αρχιτέκτονα του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης, έχει καταγράψει με τον φακό του τις ταραχές στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2008. Αυτό όμως που κάνει τους τελευταίους μήνες στη Λέσβο ξεπερνάει τις συμβάσεις του φωτορεπορτάζ – ή έστω ξεπερνάει αυτές τις συμβάσεις στις οποίες έχουμε συνηθίσει, εμείς τα μέσα ενημέρωσης. Ο Γιώργος Μουτάφης καλύπτει από κοντά τους τελευταίους μήνες την τραγωδία των προσφύγων στη Λέσβο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ταξίδεψε στη Λέσβο, ούτε η πρώτη φορά που (ανα)κάλυψε το κύμα μετανάστευσης προς την Ευρώπη μέσω του Αιγαίου. Το καλοκαίρι του 2008, ήταν ήδη εκεί και φωτογράφιζε την άφιξη των προσφύγων – αλλά τότε λεφτά υπήρχαν και όλα μας φαίνονταν αλλιώς.

Επτά χρόνια μετά τα πάντα είναι διαφορετικά. Τα πάντα. Οι φωτογραφίες του από την ανθρώπινη τραγωδία των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, των αμέτρητων νεκρών δημοσιεύτηκαν σε διεθνή μέσα ενημέρωσης, βοηθώντας – αν δεν είναι ύβρις αυτό το ρήμα – στην ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης για ένα έγκλημα διαρκείας που συμβαίνει δίπλα μας, στις παραλίες μας.

Οι εικόνες του Γιώργου Μουτάφη διανεμήθηκαν διεθνώς από το Reuters και μπήκαν στα σπίτια του μέσου πολίτη. Ο ίδιος κατέγραφε. Και το ζούσε σε απόσταση λίγων μέτρων.

Οταν του ζήτησα με όλον τον σεβασμό σε όλο αυτό να μιλήσουμε για το τι είδε και έζησε όλους αυτούς τους μήνες στη Λέσβο, μου απάντησε ότι, με όλον τον σεβασμό, δεν μπορεί να μιλήσει για αυτό. Είχε δίκιο. Τι να πεις; Η εικόνα είναι μια γροθιά στο στομάχι – συγγνώμη για το κλισέ αλλά και το κλισέ δεν ήταν κλισέ όταν πρωτοειπώθηκε και έτσι το χρησιμοποιώ.

Αντί μιας συζήτησης για «όλο αυτό», μάς άφησε ένα βίντεο μέσω του facebook. Ενα βίντεο 87 δευτερολέπτων αφιερωμένο στη μνήμη όλων αυτών που έφτασαν νεκροί. Και ζητώντας από το 2015 απλώς να μην ξανάρθει:

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News