Στην Καρδίτσα, απ’ όσο θυμάμαι, οι χειμώνες ήταν κρύοι και βροχεροί. Κλίμα ηπειρωτικό! Δεκαετία του εβδομήντα. Οι ξυλόσομπες είχαν ήδη αντικατασταθεί από τις σόμπες πετρελαίου. Είχαμε μια απλή στο καθιστικό και μια πολυτελή στο σαλόνι, αλλά αυτή η δεύτερη άναβε μόνο όταν δεχόμαστε κόσμο στις ονομαστικές εορτές και πανηγύρεις. Η άλλη, η απλή, από πάνω είχε χώρο για να ψήνεις κάστανα, να βράζεις το τσάι, άντε και για ένα κατσαρολάκι. Τζάκι δεν υπήρχε καθότι το σπίτι ήταν αστικό και έπρεπε να ξορκιστεί κάθε υποψία χωριάτικης καταγωγής. Στο καθιστικό αυτό γιορτάζαμε κάθε χρόνο οι τέσσερις μας την Πρωτοχρονιά, η οικογένειά μας, γονείς και δύο παιδιά. Το κύριο φαγητό ήταν η βασιλόπιτα. Αυτή είναι που νοσταλγώ. Γιατί η βασιλόπιτα ήταν φαγητό. Αλμυρή, πότε τραχανόπιτα, πότε γαλατόπιτα, με φύλλο τραγανό και μέσα της οι τύχες της νέας χρονιάς. Γιατί εμείς (και φαντάζομαι όλοι στην περιοχή) δεν βάζαμε μόνο ένα ξερό φλουρί αλλά κάναμε σχεδόν αναδιανομή ολόκληρης της περιουσίας!

Δείτε το πλήρες κείμενο εδώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News