Ο κινηματογράφος επιστημονικής φαντασίας έχει οραματιστεί το τέλος του πλανήτη μας με τους πιο πιθανούς και απίθανους τρόπους – σύγκρουση με κομήτες, ξαφνικός παγετός, δηλητηριώδης ηλιακή ακτινοβολία, καλπάζουσες πανδημίες και, φυσικά, εξωγήινες εισβολές. Ολα αυτά είναι αρκούντως διασκεδαστικά, αλλά η επιστήμη ήδη γνωρίζει πώς θα έρθει το τέλος.
Η μοίρα της Γης είναι να πλησιάζει, αργά αλλά σταθερά, προς την μία από τις βασικές πηγές ζωής της: τον Ηλιο. Σε περίπου πέντε δισεκατομμύρια χρόνια, η απόσταση μεταξύ τους θα έχει μειωθεί τόσο, ώστε η ηλιακή ακτινοβολία να καταστρέψει κάθε είδος χλωρίδας του πλανήτη, γεγονός που θα οδηγήσει σταδιακά στην καταστροφή της πανίδας – και της ανθρώπινης ζωής.
Ολα αυτά είναι αποδεδειγμένα μαθηματικά, όπως και η επακόλουθη καταστροφή της Γης από τεράστιες ηλιακές πυρκαγιές. Αυτό που δεν ήταν γνωστό μέχρι σήμερα, είναι ο ακριβής τρόπος που ο πλανήτης μας θα εξαφανιστεί από τον γαλαξιακό χάρτη. Ενα γαλαξιακό γεγονός, όμως, που συνέβη στις αρχές της χρονιάς και μελετήθηκε λεπτομερώς από τους αστρονόμους, μας δίνει πλέον μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για το τέλος της Γης.
Αυτό που γνωρίζαμε, ήταν ότι ο πλανήτης μας θα καταβροχθιστεί από τον Ηλιο, προκαλώντας μια μορφή «αστρικής κόλασης». Τώρα, για πρώτη φορά, οι αστρονόμοι είδαν πώς αυτό το φαινόμενο θα μπορούσε να μοιάζει, καθώς παρατήρησαν έναν άλλο πλανήτη στον γαλαξία μας να καταπίνεται από το δικό του αστέρι, αναφέρει ρεπορτάζ της Telegraph.
Εμπειρογνώμονες από το Χάρβαρντ, το CalTech και το MIT μελετούσαν ένα αστέρι 12.000 έτη φωτός μακριά από τη Γη, το οποίο εισερχόταν στη φάση του κόκκινου γίγαντα στο τέλος της ζωής του και διογκωνόταν σε μέγεθος. Καθώς το αστέρι επεκτεινόταν, σε μια προσπάθεια να παρατείνει τη διάρκεια ζωής του, καθώς του τελείωναν τα καύσιμα, άρχισε να σέρνει έναν πλανήτη σε τροχιά προς το μέρος του, πριν τελικά τον καταβροχθίσει.
Μέσα σε μια περίοδο δέκα ημερών, οι επιστήμονες είδαν το αστέρι να γίνεται 100 φορές πιο φωτεινό από το συνηθισμένο και η ανάλυση έδειξε ομοιότητες με τη συγχώνευση δύο αστέρων. Ωστόσο, η φωτεινότητα αυτού του γεγονότος ήταν μόνο το ένα χιλιοστό της δύναμης μιας συγχώνευσης δύο αστέρων, οδηγώντας την επιστημονική ομάδα στο συμπέρασμα –με τη χρήση μοντέλων υπολογιστών– ότι το αστέρι είχε καταβροχθίσει έναν μεγάλο πλανήτη, περίπου στο μέγεθος του Δία.
Μετά από δέκα ημέρες εξαιρετικής φωτεινότητας, το αστέρι ψύχθηκε και οι αστρονόμοι είδαν τη φωτεινότητά του να εξασθενεί τους επόμενους έξι μήνες. Ο δικός μας Ηλιος, του οποίου η ζεστασιά και η βαρύτητα επέτρεψαν την άνθηση της ζωής, μια μέρα θα κάνει το ίδιο σε εμάς, αν και η πύρινη πτώση της Γης αναμένεται σε περίπου πέντε δισεκατομμύρια χρόνια.
«Βλέπουμε το μέλλον της Γης», δηλώνει σχετικά με τα ευρήματα ο επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, δρ. Κίσελεϊ Ντε, από το MIT. «Αν κάποιος άλλος πολιτισμός μας παρατηρούσε από 10.000 έτη φωτός μακριά την ώρα που ο Ηλιος θα τύλιγε τη Γη, θα έβλεπαν τον ήλιο να λαμπρύνει ξαφνικά, καθώς θα εκτόξευε κάποιο υλικό, και μετά να σχηματίζει σκόνη γύρω του, πριν επανέλθει σε αυτό που ήταν».
Ο επιστήμονας προσθέτει ότι μελετούσε δεδομένα από το Παρατηρητήριο Πάλομαρ στην Καλιφόρνια, όταν είδε την 100πλάσια απότομη αύξηση φωτεινότητας, που ήταν, λέει, «σε αντίθεση με οποιοδήποτε αστρικό ξέσπασμα είχα δει στη ζωή μου».
Ενα χρόνο αργότερα, μελέτησε το ίδιο γεγονός με υπέρυθρα δεδομένα, αντί για ορατό φως. «Αυτά τα υπέρυθρα δεδομένα με έκαναν να πέσω από την καρέκλα μου», λέει. «Η πηγή ήταν απίθανα φωτεινή κάτω από το εγγύς υπέρυθρο».
Τα επιστημονικά ευρήματα του δρ. Ντε συνθέτουν μια σημαντική ανακάλυψη στην κατανόηση της πλανητικής δυναμικής, αλλά ταυτόχρονα αποτελούν προάγγελο καταστροφής για διάφορους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, όπως τον Ερμή, την Αφροδίτη και πιθανώς τη Γη.
«Νομίζω ότι υπάρχει κάτι πολύ αξιοσημείωτο σε αυτά τα αποτελέσματα, που αφορά την παροδικότητα της ύπαρξής μας», λέει ο Ράιαν Λάου, συν-συγγραφέας της μελέτης, από το ερευνητικό κέντρο NOIRLab. «Μετά από τα δισεκατομμύρια χρόνια που καλύπτουν τη διάρκεια ζωής του ηλιακού μας συστήματος, τα δικά μας τελικά στάδια πιθανότατα θα ολοκληρωθούν με μια τελική αναλαμπή, που θα διαρκέσει μόνο μερικούς μήνες», εξηγεί.
Η μελέτη δημοσιεύεται στο περιοδικό Nature και ο δρ. Σμαντάρ Νοάζ, αστρονόμος στο UCLA, αναφέρει σε συνοδευτικό άρθρο ότι «οι βαρυτικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ ενός άστρου και ενός πλανήτη σε στενή τροχιά γύρω του, μπορούν επίσης να οδηγήσουν σιγά-σιγά τον πλανήτη στον αφανισμό του».
«Καθώς ένα αστέρι εξαντλεί το καύσιμο υδρογόνου του πυρήνα του, διαστέλλεται και γίνεται υπο-γίγαντας. Σε αυτό το στάδιο, θα αρχίσει να καταπίνει τους κοντινούς πλανήτες του – σε μερικά δισεκατομμύρια χρόνια, ο Ηλιος θα υποβληθεί σε αυτή τη διαδικασία», καταλήγει ο αστρονόμος.
Ο δρ. Νοάζ προσθέτει ότι απαιτείται περαιτέρω έρευνα για ένα αστέρι που καταπίνει έναν πλανήτη, φαινόμενο που παρατηρήθηκε σε αυτή τη μελέτη, για να κατανοήσουμε περισσότερα πράγματα σχετικά με παρόμοια γεγονότα – και να μάθουμε τι οδηγεί στην εμφάνισή τους.
Αρα ξεχνάμε τους κομήτες, τους απότομους παγετούς, τις ασταμάτητες πανδημίες τύπου covid-19 και, φυσικά τα δολοφονικά εξωγήινα διαστημόπλοια τύπου «Πόλεμος των Κόσμων». Η Γη μας είναι καταδικασμένη να καταστραφεί από την ίδια την πηγή ζωής της. Το φαινόμενο προβλέπεται εντυπωσιακό – ειδικά αν σε πέντε δισεκατομμύρια χρόνια, οι απόγονοί μας έχουν καταφέρει να μεταναστεύσουν σε έναν άλλο πλανήτη, ώστε να το μελετούν από ασφαλή απόσταση.