«Τρέχετε μαραθώνιο πάνω σε εκατομμύρια σελίδες Ιστορίας»

«Από πού είστε; Ισπανοί δεν είστε;» Η ερώτηση του Πάκο Μποράο, προέδρου της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Μαραθωνίων Δρόμων (Association of International Marathons and Distance Races ή ΑΙΜS) προς την παρέα στο λόμπι του ξενοδοχείου έκοψε τις κουβέντες τους. Με χαμόγελο, μία από την παρέα συγκατένευσε: «Ουου από πολλά μέρη. Βαρκελώνη, Ίμπιθα, Μαγιόρκα, Μαδρίτη».

Λες και ήρθε αυτή η απάντηση να επιβεβαιώσει όσα μου έλεγε ο Πάκο Μποράο μόλις λίγα λεπτά πριν: ότι ο Μαραθώνιος της Αθήνας έχει πλέον πάνω από το 50% δρομείς από ολόκληρο τον κόσμο. Και δεν είναι πλέον υπόθεση μόνον ελληνική. Άλλωστε, ούτε εν γένει ο Μαραθώνιος δεν είναι πλέον υπόθεση ελληνική. Ή αρχαιοελληνική, με εκείνο το περίφημο «Νενικήκαμεν» που ξεστόμισε ύστερα από μια διαδρομή 42,195 χιλιομέτρων από τον Μαραθώνα ο στρατιώτης Φειδιππίδης, μεταφέροντας το μήνυμα από τη Μάχη του Μαραθώνα στην Αθήνα.

Τι είναι ο Μαραθώνιος; Με αυτή την ερώτηση είχαμε ξεκινήσει την κουβέντα μας. «Θρύλος», ήταν η άμεση απάντηση του προέδρου της AIMS, η οποία έχει την έδρα της στην Αθήνα και δη στην οδό Σπύρου Λούη, που φέρει το όνομα του πρώτου Μαρουσιώτη νικητή του Μαραθωνίου Δρόμου στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες της σύγχρονης εποχής, στην Αθήνα του 1896. «Και τους θρύλους δεν μπορείς να τους εξηγήσεις». Απλώς τους ακολουθείς. Σαν την Βοστώνη, ας πούμε, που έστησε τον δικό της ιστορικό πλέον Μαραθώνιο, μόλις ένα χρόνο μετά τη νίκη του Σπύρου Λούη, το 1897.  Σε αντιδιαστολή προς νεότερους Μαραθωνίους, όπως αυτός της Βαλένθια, γενέθλιας πόλης του Πάκο Μποράο, που ξεκίνησε 94 χρόνια αργότερα, αλλά κατάφερε από 3.400 συμμετέχοντες έως το 2010 να προσελκύει από το 2011 κοντά 22.000. Αριθμητική αύξηση που ακολουθεί και τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας που μετράει στην 36η διοργάνωσή του κάπου 18.000 συμμετοχές (επί συνόλου 50.000 σε όλες τις διαδρομές), όπως μου εξηγεί ο πρόεδρος του Μαραθωνίου της Βαλένθια, των Correcaminos de Valencia και πλέον πρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Μαραθωνίων. «Δεν μοιάζει άλλωστε με κανέναν άλλον Μαραθώνιο. Όλοι οι Μαραθώνιοι έχουν τα δικά τους χαρακτηριστικά, όμως στην Αθήνα τρέχεις πάνω σε εκατομμύρια σελίδες Ιστορίας».

Το τεχνικό του μέρος δεν είναι εύκολο ούτε το καλύτερο, καθώς η διαδρομή έχει πολλές αυξομειώσεις υψομετρικές, μου εξηγεί, όμως «τι σημασία έχει; Εδώ γεννήθηκε ο Μαραθώνιος». Όσο για τις συμμετοχές; Μόνον ελληνικές δεν είναι όλες, μου εξηγεί. «Είμαι σίγουρος ότι το 50% τουλάχιστον είναι δρομείς από το εξωτερικό. Η Αθήνα είναι ούτως ή άλλως τουριστικός προορισμός. Έρχονται για να γνωρίσουν και την ιστορία της. Αλλά και για να συμμετέχουν σε αυτή την γιορτή. Διότι γιορτή είναι. Για όλους. Για όλη την οικογένεια». Και γι’ αυτό φροντίζουν και πάνω από 3.000 εθελοντές.

Άλλωστε και ο ίδιος αυτό είχε όνειρο τα τελευταία χρόνια, μου λέει. Να τρέξει στην Αθήνα. Ειδικά όταν πέρασε την περιπέτεια μιας επέμβασης για καρκίνο και του είχε μείνει μόνον αυτό το όνειρο. Να τρέξει ξανά μαραθώνιο και να τρέξει στην Αθήνα. Τελικά, το έκανε πραγματικότητα το 2014 (τη χρονιά που ο Κενιάτης Κάντιε Φέλιξ Κιπτσιρτσίρ, με 2:10:37 ενέγραψε την Αθήνα στα μαραθώνια ρεκόρ), όταν στα 68 του έτρεξε στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας και τερμάτισε με χρόνο 5 ώρες και 15 λεπτά. Όχι πολύ μακριά από τον πρώτο του Μαραθώνιο, σαράντα χρόνια πριν, το 1978, στη Μαδρίτη και όχι στη Βαλένθια. Όπου είχε πιάσει χρόνο 4:27:51’’. «Εχω πιάσει όμως και πολύ καλύτερους χρόνους. Τρεις ώρες και 15’. Πάλι στη Μαδρίτη. Όχι στην Βαλένθια, την πόλη μου, όπου ήταν ο τόπος της δουλειάς μου (σ.σ.: στην ΙΒΜ)».

Ο Πάκο Μποράο μάλλον ξέρει καλύτερα ως πρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Μαραθωνίων – AIMS από το 2010. Αρα οι προβλέψεις του για τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας μπορεί να είναι και οι πιο ακριβείς: «Θα εξελιχθεί και θα ογκωθεί», είναι το πρώτο που μου λέει. «Παραπάνω. Αυτή τη χρονιά χρειάστηκε να σταματήσουμε νωρίς τις εγγραφές διότι θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε θέματα κοσμοσυρροής, ασφάλειας κ.λπ.»

Το επόμενο βήμα ακόμη ευρύτερου Μαραθωνίου στην Αθήνα βρίσκεται ήδη, εδώ και καιρό, στο τραπέζι των προτάσεων. Και των λύσεων. Μία εκδοχή, που μου αποκαλύπτει ο κ. Μποράο, είναι οι εκκινήσεις κατά κύματα. Ή οι πολλές και διαφορετικές αφετηρίες, όπως στη Νέα Υόρκη ή στο Λονδίνο. Με στόχο να συγκλίνουν κάπου οι διαδρομές.

Πέρα από τα τεχνικά και πέρα από το γεγονός ότι στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας δεν υπάρχει μόνον το μοναδικό ιστορικό υπόβαθρο (τα «εκατομμύρια σελίδες Ιστορίας», που λέγαμε) ο Πάκο Μποράο χαίρεται ένα πράγμα εδώ: «Αυτό που βλέπω είναι κόσμος ευτυχής. Χαμογελαστός». Τι σημασία έχουν λοιπόν οι ορισμοί θρύλων, όπως ο Μαραθώνιος;