Στην τεράστια έπαυλη Playboy Mansion, ακριβώς έξω από την κρεβατοκάμαρα του Χιου Χέφνερ, υπήρχε ένα κατάμαυρο μπάνιο. Οι τοίχοι ήταν ντυμένοι με μαύρο μάρμαρο και είχε μια μαύρη μαρμάρινη μπανιέρα, μαύρη τουαλέτα και βαριές μαύρες κουρτίνες για συσκότιση. Στα απομνημονεύματά της με τίτλο «Only Say Good Things: Surviving Playboy and Finding Myself», που μόλις κυκλοφόρησαν, η Κρίσταλ Χέφνερ περιγράφει αυτό το μπάνιο λες και είναι η έκφραση του πιο σκοτεινού τμήματος του μυαλού του Χέφνερ.
Η Κρίσταλ Χάρις, όπως λεγόταν πριν παντρευτεί τον Χέφνερ, μετακόμισε στην έπαυλη για να αντικαταστήσει τη Χόλι Μάντισον, την «νούμερο ένα φιλενάδα» από τις τρεις που είχε ο αμερικανός επιχειρηματίας εκείνη την εποχή. Το 2008, αφού έστειλε τη φωτογραφία της, η Κρίσταλ είχε προσκληθεί σε ένα από τα περίφημα πάρτι του στο Playboy. Μετακόμισε αμέσως μετά, εγκαταλείποντας το πτυχίο της Ψυχολογίας για ένα διαφορετικό είδος εκπαίδευσης. «Οταν έμπαινες», γράφει, «ήταν πολύ δύσκολο να βρεις την έξοδο».
Σάντουιτς BLT και μπόλικα Viagra πριν από το σεξ
Εκεί θα μάθαινε ποιες νύχτες ο Χέφνερ ήθελε σεξ επειδή, αντί για το κανονικό του δείπνο με κοτόσουπα με νουντλς (από κονσέρβα), κράκερ και τυρί κρέμα, παράγγελνε ένα σάντουιτς BLT (με μπέικον, μαρούλι και ντομάτα). Και έπαιρνε τόσα πολλά Viagra που κουφάθηκε. Στη συνέχεια, οι τρεις φιλενάδες του και όποια άλλη ξανθιά καλεσμένη του ήταν παρούσα, θα αλείφονταν με μπέιμπι-όιλ, που επέμενε να χρησιμοποιήσουν για λιπαντικό, παρά τις επαναλαμβανόμενες μολύνσεις τους, και η Κρίσταλ θα παρακολουθούσε τα δύο πράσινα παπαγαλάκια lovebirds που ζούσαν σε ένα κλουβί στη γωνία, γράφει η Εύα Γουάιζμαν στον Guardian.
«Το πρόβλημα », γράφει η Κρίσταλ στα απομνημονεύματά της,«ήταν ότι πέθαιναν συνεχώς» και το προσωπικό τα αντικαθιστούσε με άλλα την επόμενη μέρα. Αλά ούτε ο Χέφνερ ούτε οι υπηρέτριες είχαν την περιέργεια να δουν τι δεν πήγαινε καλά. Μια μέρα η Κρίσταλ επιθεώρησε το κλουβί και συνειδητοποίησε ότι το μπουκάλι του νερού ήταν σπασμένο. «Τα πουλιά πέθαιναν από τη δίψα όλο αυτό το διάστημα και το προσωπικό της έπαυλης συνέχιζε να τα αντικαθιστά», γράφει.
Η Κρίσταλ έγινε η τρίτη σύζυγος του Χέφνερ το 2012, όταν ήταν 26 ετών, και εκείνος 86. Κα ο τίτλος του βιβλίου της οφείλεται σε μια υπόσχεση που του έδωσε. Υποδηλώνει άραγε πως ήξερε ότι ήταν δυστυχισμένη; «Ειλικρινά δεν ξέρω. Τώρα φαίνεται σαν απειλή. Αλλά θυμάμαι ότι κάποιος τον ρώτησε: “Κι αν αυτές οι γυναίκες σε κυνηγάνε για τα λεφτά σου;” Κι εκείνος είπε, “Λοιπόν, αρκεί να με κυνηγούν!”», λέει η Κρίσταλ στη συνέντευξή της στον Guardian με αφορμή την κυκλοφορία των απομνημονευμάτων της. Και προσθέτει: «Ο Χεφ ήταν ακραία ναρκισσιστής, γι’ αυτό πιστεύω ειλικρινά ότι νόμιζε πως όλες ήθελαν πραγματικά να είναι εκεί. Οτι τους άρεσε πραγματικά το σεξ, ότι τους άρεσαν πολύ οι παλιές ταινίες, ότι τους άρεσαν κυριολεκτικά όλα όσα άρεσαν σε εκείνον».
Σεξ club για φίλους – αρπακτικά
Η Κρίσταλ λέει ακόμα: «Ηταν το country club των φίλων του. Ερχονταν και έτρωγαν δωρεάν από τον μπουφέ και έπαιρναν τα κορίτσια που κοιτούσαν επίμονα και του έφερναν άρθρα για αυτόν, και ήταν απλώς το σόου του Χεφ». Για χρόνια, πράγματι, η Κρίσταλ έλεγε μόνο καλά πράγματα. Τον νοιαζόταν, απέφευγε την κριτική, έχτισε τις σχέσεις της με τα τέσσερα ενήλικα παιδιά του. Αλλά τώρα, έξι χρόνια μετά τον θάνατό του Χέφνερ σε ηλικία 91 ετών, αποφάσισε να μιλήσει για τη ζωή της όσο ήταν «φυλακισμένη» στην έπαυλη Playboy Mansion και, κάνοντάς το, να αναρωτηθεί σχετικά με τις καταχρηστικές σχέσεις, την ταυτότητα και τον αντίκτυπο μιας ελευθεριακής κουλτούρας στη διάδοση της οποίας βοήθησε ο Χέφνερ.
Ωστόσο, δεν είναι η πρώτη φορά που μια από τις φιλενάδες του Χέφνερ μιλάει ανοιχτά, γράφει η Εύα Γουάιζμαν στον Guardian. Σε ένα ντοκιμαντέρ του 2022, η Καρίσα Σάνον (η οποία ήταν 18 ετών όταν η Κρίσταλ βρέθηκε μαζί της και με τη δίδυμη αδερφή της στην έπαυλη) είπε ότι είχε κάνει έκτρωση στα 19 της, επειδή ο Χέφνερ αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει προφυλακτικό. Η Σούζι Κράμπαχερ, η οποία μετακόμισε στην έπαυλη επίσης στα 18 της, είπε ότι ο Χέφνερ της έδωσε ναρκωτικά και τη βίασε. Και η Χόλι Μάντισον έγραψε στα απομνημονεύματα της το 2015 ότι στην απελπισία της επάνω σκέφτηκε να πνιγεί στην μπανιέρα του.
Η διαφορά μεταξύ των δικών τους ιστοριών τους και της Κρίσταλ έγκειται εν μέρει στο timing. Η Κρίσταλ έγραψε το βιβλίο της στη σκιά του #MeToo, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Εν μέρει, ως σύζυγός του, είχε μια ιδιαίτερη, περίεργη διορατικότητα. Και εν μέρει διότι δεν πρόκειται για μια συγκλονιστική αφήγηση: παρόλο που υπάρχουν αποκαλύψεις για το σεξ και τα λεφτά, είναι μια ιστορία για την εξουσία, τη διασημότητα και για τις σκοτεινές αλήθειες, που μπορεί να κρύβει η αίγλη σε μια έπαυλη η οποία φαινόταν μεν μεγαλειώδης από μακριά, αλλά μέσα ήταν μουχλιασμένη και κατέρρεε.
«Οταν έφτασα για πρώτη φορά εκεί, ήταν σαν… τον Βίλι Βόνκα», λέει η Κρίσταλ Χέφνερ στον Guardian μιλώντας στην Εύα Γουάιζμαν από το σπίτι της στο Λος Αντζελες, «Επειδή ερχόμουν από έναν κόσμο όπου δεν είχα πολλά». Γεννημένη στην Αριζόνα, όταν ήταν παιδί η Κρίσταλ μετακόμισε με τους γονείς της στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου ζούσαν πάνω από μια παμπ στο Μπέρμιγχαμ. Στα 12, ο πατέρας της πέθανε, αφήνοντας την ίδια και τη μητέρα της σε άσχημη κατάσταση στις ΗΠΑ. Και τη στιγμή, που προσκλήθηκε στο πάρτι του Playboy, δυσκολευόταν τόσο οικονομικά όσο και ψυχικά.
«Οι μεγάλες διασημότητες εκείνη την εποχή ήταν άνθρωποι όπως η Πάμελα Αντερσον και νόμιζα ότι φαίνονταν πολύ δυνατοί. Αγαπιόντουσαν, ανήκαν», λέει η Κρίσταλ. Και θέλησε να γίνει μέρος του κόσμου τους. «Οταν μετακόμισα στην έπαυλη είδα πρόσβαση και δύναμη και σκέφτηκα ότι ήταν καταπληκτικό. Αλλά μετά οι τοίχοι άρχισαν να κλείνουν γύρω μου», λέει, «Νομίζω ότι οι διαλυμένες γυναίκες έλκονται από κάτι τέτοιο. Ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί. Τώρα πάω πάλι στο σχολείο για να σπουδάσω περισσότερη ψυχολογία».
Οι φιλενάδες του εκδότη του Playboy έπρεπε να είναι καθημερινά στο σπίτι του το αργότερο στις 18:00 και δεν επιτρεπόταν να εργάζονται. Ο Χέφνερ τις έβαζε στην ουρά για να πάρουν ένα εβδομαδιαίο επίδομα («χρήματα για βενζίνη»). «Σε ολόκληρη την έπαυλη υπήρχε αυτή η αηδιαστική ατμόσφαιρα. Ηταν το σημείο συνάντησής όλων των μισογύνηδων ηθοποιών που κυνηγούσαν τις γυναίκες. Και απλά σκέφτηκα, ότι έτσι είναι οι άνθρωποι». Και για να είμαστε δίκαιοι απέναντί της, γράφει η βρετανίδα δημοσιογράφος στον Guardian, πολλοί ήταν έτσι: την ταπείνωσαν σε chatshows, την εκβίαζαν, της ασκούσαν έλεγχο.
Ακόμη και όταν η Κρίσταλ πρωταγωνίστησε σε μια σεζόν του επιτυχημένου ριάλιτι, «The Girls Next Door», που παρακολουθούσε τις φιλενάδες του Χιου Χέφνερ στην καθημερινότητά τους, η εταιρεία παραγωγής έπαιρνε 400.000 δολάρια για κάθε επεισόδιο, αλλά εκείνη δεν πήρε τίποτα. Αυτή ήταν η τελευταία εμφάνιση της μπράντας Playboy: έξι σεζόν τηλεοπτικών εκπομπών, εξίσου μπανάλ και συναρπαστικές, με τις φιλενάδες του αφεντικού να γελούν και να τσακώνονται και να περιποιούνται τον εαυτό τους. Το ριάλιτι αποκάλυψε πώς το να είσαι μια γελαστή, όμορφη ξανθιά ήταν μια δουλειά πλήρους απασχόλησης. Και το θέαμα του υπέργηρου Χεφ να μπαινοβγαίνει στις σκηνές με τις μεταξωτές πιτζάμες του τον έκανε να φαίνεται ακόμα μεγαλύτερος.
Αμφιλεγόμενες απόψεις
Οταν η Κρίσταλ προήχθη σε κύρια φιλενάδα, ένιωσε σημαντική. Αλλά, «γρήγορα άρχισα να σκέφτομαι: “Πώς μπορεί αυτός ο άνθρωπος να με αγαπάει πραγματικά όταν θέλει άλλα τέσσερα άτομα στην κρεβατοκάμαρα μαζί μας;”». Περιγράφει το εβδομαδιαίο σεξ σαν μια ταπεινωτική αγγαρεία και δεν θέλει να ασχοληθεί με λεπτομέρειες.
«Εκανα πράγματα με τα οποία δεν ένιωθα άνετα. Δεν με τράβηξε σωματικά ένας 80χρονος άνδρας. Απλώς προσπαθούσα να το ξεπεράσω. Και τα άλλα κορίτσια; Δεν συμπαθούσε η μία την άλλη. Αλλά ήμασταν εκεί για τον Χεφ», γράφει. Τα πράγματα άλλαξαν για εκείνη όταν, «συνειδητοποίησα ότι δεν είχα ελευθερία. Ολα βασίζονταν στο πρόγραμμα του Χεφ και δεν μπορούσα ποτέ να πάρω εγώ μια απόφαση. Κάτι που είναι το αντίθετο της απελευθέρωσης και της ελευθερίας που υποτίθεται ότι είναι το Playboy», τονίζει.
Το brand του Playboy είχε παρακμάσει χρόνια πριν από τον θάνατο του Χιου Χέφνερ αλλά, σε αφιερώματα, πολλοί επαίνεσαν την «προοδευτική» πολιτική του. Ο αιδεσιμότατος Τζέσι Τζάκσον τον χαιρέτισε ως ισχυρό υποστηρικτή του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα των Αφροαμερικανών και ο τηλεοπτικός παρουσιαστής Λάρι Κινγκ τον αποκάλεσε γίγαντα της ελευθερίας του λόγου.
Αλλά η GLAAD, ΜΚΟ για την υπεράσπιση της κοινότητας LGBTQ+ και την πολιτιστική αλλαγή, με δήλωσή της υποστήριξε ότι ο Χέφνερ «δεν ήταν οραματιστής» αλλά «ένας μισογύνης που έχτισε μια αυτοκρατορία σεξουαλικοποίησης των γυναικών». «Και το ενδιαφέρον για μένα», λέει η Κρίσταλ, «είναι ότι το #MeToo συνέβη ένα μήνα μετά τον θάνατό του. Ακριβώς στην ώρα του».
Τα μετά θάνατον αφιερώματα αναζωπύρωσαν μια μακρά αντιπαράθεση σχετικά με την πολιτιστική του κληρονομιά ως αρχιτέκτονα της σεξουαλικής επανάστασης. Αλλά όπως εξηγεί η Κρίσταλ, περιγράφοντας λεπτομερώς τους τρόπους με τους οποίους ο Χέφνερ της έπιανε το κεφάλι και της έλεγε να βάψει τις ρίζες των μαλλιών της, σύγκρινε φωναχτά τα σώματα των φιλενάδων του, ενθάρρυνε τις πλαστικές επεμβάσεις και τις έκανε να κοντράρονται μεταξύ τους, ήταν σαφές πόσο λίγο είχε να κάνει το μεγάλο του project με το σεξ και πως, στην πραγματικότητα, τα πάντα είχαν σχέση με την εξουσία.
Δίπλα στη Μέριλιν για την αιωνιότητα
Η Κρίσταλ Χέφνερ τον έθαψε στον τάφο που είχε αγοράσει δίπλα στη Μέριλιν Μονρόε (ενώ ένας άλλος επιχειρηματίας είχε αγοράσει την κρύπτη από πάνω της, και σύμφωνα με την τελευταία επιθυμία του, θάφτηκε μπρούμυτα). Ο συμβολισμός ήταν εκκωφαντικός. Εξάλλου, η πρώιμη επιτυχία του Χέφνερ οφείλεται στη Μονρόε: στα 27 του, ξεκίνησε το περιοδικό Playboy με μια γυμνή φωτογραφία της Μέριλιν, που τράβηξε χωρίς τη συγκατάθεσή της. «Τόσο καιρό τα πήγαινα καλά με τα πάντα, αλλά στην πραγματικότητα μου έκαναν πλύση εγκεφάλου. Πώς ήταν όλα εντάξει; Ημουν μέσα σε όλο αυτό για μια δεκαετία και ακόμα προσπαθώ να το καταλάβω. Πώς τα κατάφερε;» αναρωτιέται μιλώντας στον Guardian.
Οταν της έκανε πρόταση γάμου, γράφει στο βιβλίο της η Κρίσταλ, ο Χέφνερ της πρόσφερε το δαχτυλίδι του αρραβώνα μέσα σε ένα μουσικό κουτί, που έπαιζε ένα τραγούδι από τη «Μικρή Γοργόνα», την ιστορία της πριγκίπισσας που θέλει τόσο πολύ να ανήκει σε έναν διαφορετικό κόσμο ώστε «ανταλλάσσει τη φωνή της με μια ευκαιρία να περπατήσει με ανθρώπινα πόδια και να βρει την αγάπη». Και η νεαρή υπέγραψε το προγαμιαίο συμβόλαιο, σχεδόν ευγνώμων.
«Η εξουσία είναι ύπουλη όταν συγκαλύπτεται ως γενναιοδωρία», γράφει, «και η γενναιοδωρία είναι ύπουλη όταν είναι ένα καμουφλάζ για έλεγχο. Και τόσο η εξουσία όσο και η γενναιοδωρία προκαλούν σύγχυση όταν σε κάνουν να πιστεύεις ότι μπορεί να είναι αγάπη». Η πρόσφατα αρραβωνιασμένη Κρίσταλ ένιωσε σαν άλλο ένα αντικείμενο σε αυτό το γεμάτο σπίτι, «ένα πράγμα», εξομολογείται.
Μια μέρα, αφού της αρνήθηκαν ένα μερίδιο από τα 800.000 δολάρια που θα λάμβανε ο Χέφνερ για το επεισόδιο του γάμου τους στο ριάλιτι, αποφάσισε να το σκάσει. Ακουσε, όμως, τη φωνή του από το μεγάφωνο της έπαυλης να λέει: «Πιάστε την». «Τότε έσβησε ένα φως», παραδέχεται. Εφυγε άλλη μια φορά, λέγοντας στους φρουρούς ότι θα έβγαινε για να αγοράσει ταμπόν και επέστρεψε, τιμωρημένη, ένα χρόνο αργότερα σε ηλικία 25 ετών. Στο τεύχος του Playboy με την Κρίσταλ στο εξώφυλλο, ο Χέφνερ έβαλε αυτοκόλλητα που έγραφαν «Runaway Bride» («Η Νύφη Τόσκασε»).
Παντρεύτηκαν την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2012, αλλά, αμέσως μετά, η Κρίσταλ αρρώστησε τόσο βαριά που πίστευε ότι θα πέθαινε. Τελικά, διαγνώστηκε με νόσο του Λάιμ (που προκαλείται από τσιμπούρια), καθώς και με ασθένεια από εμφυτεύματα στήθους και στη συνέχεια εξαιτίας της έκθεσή της σε τοξική μούχλα. Η έπαυλη την σκότωνε κυριολεκτικά.
Το σεξ σταμάτησε το 2014 και η ζωή της έγινε πιο εύκολη: έβγαλε τα εμφυτεύματα, σταμάτησε να βάφει τα μαλλιά της και πέρασε στο ρόλο της φροντίστριας. Αν και όχι πριν καταστρέψει τις Polaroid κοριτσιών, που ήταν βαλμένες σε αναρίθμητα κουτιά παπουτσιών. Στο τέλος της ζωής του, γράφει η Κρίσταλ, ο Χέφνερ προσπάθησε ξαφνικά να της αφήσει κάτι: το εφάπαξ του από το Playboy και ένα σπίτι για να ζήσει. Τότε άρχισε να σκέφτεται, ότι ίσως την αγαπούσε με τον τρόπο του. Τα συναισθήματά της σήμερα; «Είναι περίπλοκο», λέει στον Guardian. «Εμοιαζε με διαλυμένο αγοράκι, που απλώς προσπαθούσε να καλύψει τα κενά του. Και γι’ αυτό συνέχισε να προσπαθεί να αντισταθμίσει μια παιδική ηλικία χωρίς καθόλου αγάπη».
Πώς ένιωθε για εκείνον στο τέλος; «Ηταν σαν το σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπου αρχίζεις να νιώθεις συναισθήματα για τον απαγωγέα σου. Αυτό που το έκανε πιο δύσκολο ήταν ότι υπήρχε πολλή εξουσία και διασημότητα γύρω μας, που σίγουρα καλύπτει τον πόνο. Οταν όλοι συμφωνούν με κάτι, είναι δύσκολο να απομακρυνθείς διανοητικά. Επαιζα παιχνίδια μυαλού με τον εαυτό μου προσπαθώντας να επιβιώσω», εξομολογείται. Θυμάται τη μητέρα της να της λέει, «“Σίγουρα έχεις αρκετά χρήματα τώρα, σίγουρα μπορείς να φύγεις”. Είπα, “Δεν μπορώ, με χρειάζεται”. Και έμεινα μέχρι το τέλος».