Η επανάσταση στην αντιμετώπιση της παχυσαρκίας έχει όνομα. Λέγεται Ozempic (ή Wegovy ή Mounjaro ή Trulicity ή κάποιο άλλο παρεμφερές φάρμακο, που μας διαφεύγει). Για όσους δεν το έχουν πάρει είδηση, πρόκειται για νέα φάρμακα, συνταγογραφούμενα καταρχάς για την καταπολέμηση του διαβήτη τύπου 2, όπως αποδείχτηκε όμως, βοηθούν να χάσει κανείς βάρος (προαπαιτούμενο, εξάλλου, και για τους διαβητικούς). Βέβαια, επειδή κανένα φάρμακο δεν μας χαρίζεται χωρίς κόστος, πέρα από το οικονομικό κόστος του –φαίνεται πως είναι το πιο ακριβό απ’ όλα–, το Ozempic έχει και παρενέργειες.
Εκτός από τις διαταραχές του γαστρεντερικού συστήματος (οι πιο κοινές), ακόμη και τα θετικά του φαρμάκου έχουν και τις αρνητικές τους πλευρές. Πάρτε για παράδειγμα τις επιδρομές στο ψυγείο, ειδικά τις νυχτερινές. Τις κόβει (αν και όχι σε όλους). Τι χαρά, θα πείτε. Αμ, δε. Εξηγώ. Συνήθως αυτές οι επιδρομές, που οδηγούν σε παχυσαρκία, δεν οφείλονται σε πραγματική πείνα, αλλά σε ψυχολογική. Θέλεις να γεμίσεις το κενό που νιώθεις μέσα σου. Οπότε, όταν κόβεται η διάθεση για κατευναστικές λιχουδιές με ζάχαρη και λίπη, όλα τα θέματα που είναι κοιμισμένα και καταχωνιασμένα κάπου βαθιά βγαίνουν στην επιφάνεια. Και τότε ένας είναι ο δρόμος: η ψυχοθεραπεία.
Θέλετε άλλο ένα παράδειγμα; Με το αδυνάτισμα δεν χάνεις μόνο λίπος, αλλά και μυϊκή μάζα, οπότε χρειάζεται μυϊκή ενδυνάμωση, ειδική διατροφή, φυσικοθεραπείες, γυμναστήριο κ.λπ. κ.λπ. Αυτό το δεύτερο, μαθαίνουμε τώρα, έχει μεγάλες επιπτώσεις και στον τομέα της ραπτικής.
Το Ozempic έχει στείλει πολλούς ανθρώπους στους ράφτες τους, που καλούνται τώρα να στενέψουν (δραματικά πολύ) κοστούμια και πουκάμισα των πιστών πελατών τους, ώστε να ταιριάζουν στις νέες αδυνατισμένες σιλουέτες και να μην κρέμονται πάνω τους, λες και τα σώματα είναι κρεμάστρες.
Ως γνωστόν, οι βρετανοί και οι ιταλοί ράφτες είναι οι μετρ της κομψής ανδρικής μόδας και της sur mesure (κατά παραγγελίαν) ραφής. Από την περίφημη Βία ντέι Κοντότι, στο κέντρο της Ρώμης, δεν έχουμε ανταπόκριση. Ωστόσο στο Λονδίνο οι ράφτες της Σάβιλ Ρόου (ο θρυλικός δρόμος του Μέιφεαρ, όπου έχουν συγκεντρωθεί οι καλύτεροι ράφτες της πόλης) είναι εκνευρισμένοι, γράφει ο Τομ Τσάμπερλεν στους βρετανικούς Times. Γιατί έχουν έναν νέο αντίπαλο, και αυτός δεν είναι οι συντελεστές των φόρων, ο ΦΠΑ ή το ενοίκιο, αλλά η τελευταία τρέλα των εύπορων και συνειδητοποιημένων ως προς την εικόνα τους πελατών. Το όνομά του; Ozempic.
Ουρές για Ozempic, ουρές και για στενέματα
Ως πρώτη σκέψη, θα μπορούσε να θεωρηθεί θετικό το γεγονός ότι οι πελάτες συρρέουν στους ράφτες τους. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Η πρώτη πρόκληση που αντιμετωπίζουν είναι ο χρόνος. Ο Στίβεν Χίτσκοκ, γιος του Τζον Χίτσκοκ –ο οποίος πριν συνταξιοδοτηθεί έραβε τα κοστούμια του βασιλιά– και εξίσου καλός ράφτης με τον πατέρα του, αναγκάστηκε να γεμίσει το ημερολόγιό του με μετατροπές, αφαιρώντας χρόνο που θα μπορούσε να αφιερωθεί σε νέες παραγγελίες. «Ξαφνικά, ένας πελάτης 20 ετών έχασε τεράστιο βάρος» και «οκτώ ίντσες στη μέση» (πάνω από 20 εκατοστά), λέει στους Times.
Στο παρελθόν μια τέτοια απώλεια βάρους ήταν προάγγελος θανάσιμης ασθένειας σε τελικό στάδιο, οπότε δεν υπήρχε ενδιαφέρον για μετατροπές ρούχων. Αλλά τώρα αυτοί που αδυνατίζουν τόσο πολύ είναι υγιείς και σε φόρμα, και πρέπει να αποφασίσουν τι θα κάνουν με την γκαρνταρόμπα τους. Ο άνωθεν νεαρός «έχει 100 κοστούμια και επειδή κοστίζουν περίπου 7.000 λίρες (περίπου 8.400 ευρώ) το καθένα, είναι κατανοητό ότι δεν θέλει να πάνε χαμένα» λέει ο Χίτσκοκ. «Το πρόβλημα είναι ότι δεν θα είναι ποτέ αυτό που ήταν όταν πρωτοφτιάχτηκαν και δεν υπάρχει εγγύηση ότι κάθε σακάκι μπορεί να αλλάξει».
Ο Τέρι Χέιστ, ράφτης με εμπειρία μεγαλύτερη των 50 ετών, εξηγεί: «Οταν οι άνθρωποι χάνουν τόσο πολύ βάρος, το σακάκι γίνεται πιο μακρύ, καθώς δεν υπάρχει πολύ σώμα για να το κρατήσει ψηλά. Χρειάζεται να στενέψει στις πλαϊνές ραφές και να αφαιρεθούν τα μανίκια για να στενέψουν και οι ώμοι». Συνολικά, αυτό σημαίνει ότι μια μετατροπή σε σακάκι θα απαιτούσε να ανοίξουν ο γιακάς, τα μανίκια, οι ώμοι και οι πλαϊνές ραφές, και ουσιαστικά να κοπεί το ρούχο από την αρχή.
Δύσκολες οι μετατροπές σε παντελόνι και πουκάμισο
Οσο για το παντελόνι, μην μπείτε καν στον κόπο να ασχοληθείτε με αυτό αν χάσετε τόσο πολύ βάρος και πόντους όσο ο νεαρός με τα 100 κοστούμια. Γιατί ένα απλό στένεμα στις πίσω ραφές θα τραβούσε τα πλαϊνά του ποδιού. Ολα αυτά, λοιπόν, σημαίνουν ότι πρέπει να ξεκινήσετε από το μηδέν. Ωστόσο, πελάτες που έχουν επενδύσει μια περιουσία στην γκαρνταρόπα τους προτιμούν να μην το κάνουν, αφού το οικονομικο ρίσκο της μετατροπής ακούγεται λογικό (λέμε τώρα). Σύμφωνα με τον Χέιστ, τα στενέματα κοστίζουν 1.600 λίρες (1.920 ευρώ), ενώ ένα χειροποίητο νέο κοστούμι τιμάται 5.000-7.000 λίρες (6.000-8.400 ευρώ).
Το δεύτερο πρόβλημα είναι η στελέχωση του προσωπικού. Η τρέχουσα (πολυάσχολη) περίοδος για ενδύματα κατά παραγγελία σημαίνει ότι όλοι οι διαθέσιμοι ράφτες είναι τρομερά απασχολημένοι. Ο Χέιστ λέει στους Times: «Επίσης, μας φέρνουν πολλά παλιότερα ρούχα για μετατροπές, για τις οποίες πληρώνουν, επομένως είναι υπέροχο για τους ράφτες μας, αλλά εργάζονται πολύ σκληρά προσπαθώντας να τα βγάλουν πέρα. Χρειάστηκε να προσλάβουμε επιπλέον ράφτες για τις μετατροπές». Βέβαια, η χρήση «εξωτερικών ραφτών» στα ρούχα κατά παραγγελία δεν είναι κάτι καινούργιο, αλλά ο αριθμός τους είναι περιορισμένος.
Το Ozempic δεν έχει επηρεάσει άλλες τέχνες επί παραγγελία, όπως η κατασκευή υποδημάτων ή καπέλων, οι ράφτες πουκαμίσων, όμως, αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα, σημειώνει ο Τσάμπερλεν στους Times. Ενώ τα κοστούμια επιτρέπουν προσαρμογές και το πλεονάζον ύφασμα στα σακάκια μπορεί να κρυφτεί μέσα στις ραφές, τα πουκάμισα δεν έχουν αυτό το προνόμιο, γι’ αυτό και οι τεχνίτες πρέπει να είναι ακριβείς.
«Εχει συμβεί σε φίλους μου να κάνουν πρόβες σε πελάτες και να πρέπει να ξαναφτιάξουν τα πάντα από την αρχή γιατί τα πουκάμισα δεν εφάρμοζαν ούτε κατά διάνοια. Είναι απλώς κρίμα, γιατί σημαίνει ότι όλη η δουλειά που έγινε για την τελειοποίηση του αρχικού πατρόν –το οποίο θα έπρεπε να διαρκεί για μια ζωή και να αναπτύσσεται φυσικά με τον πελάτη– θα πρέπει να ξεκινήσει από το μηδέν» εξηγεί στους Times ο Τζέιμς ΜακΟσλαν, ιδρυτής της Hume London και πρώην στέλεχος της μεγάλης εταιρείας Budd Shirtmakers.
Αυτό ακριβώς είναι άλλο ένα στοιχείο του προβλήματος που αντιμετωπίζουν οι τεχνίτες. Στη σχέση του ράφτη με τον πελάτη υπάρχει οικειότητα. Ο ράφτης γνωρίζει καλά το σώμα του πελάτη του, αλλά η επαναστατική αλλαγή που φέρνει τώρα το Ozempic εμποδίζει αυτή τη φυσική διαδικασία.
Ο Γκάι Μπελό, ένα είδος λονδρέζου δανδή, ο οποίος παίρνει το Mounjaro (τιρζεπατίδη), μιλάει στους Times για την εμπειρία του από την πλευρά του πελάτη: «Είναι κάπως ενοχλητικό, για να είμαι ειλικρινής. Εχω ένα σωρό πράγματα που χρειάζονται αλλαγή, κυρίως από την άποψη της σιλουέτας, καθώς οι ώμοι μου δεν έχουν συρρικνωθεί. Ευτυχώς η τελευταία μου προτίμηση για πιο χυτά και χαλαρά ρούχα σημαίνει ότι οι μετατροπές που πρέπει να γίνουν δεν είναι πολύ μεγάλες, είναι απλώς άβολες», λέει.
Η δική του ιστορία, όμως, έχει και μια άλλη πλευρά, θετική: «Κάποια κοστούμια που είχα φτιάξει πριν από πολλά χρόνια και δεν μου έκαναν πια, παλιά Rubinacci και Thom Sweeney, βγήκαν από την αχρηστία και μου κάνουν ξανά».
Νύφες σε κρίση πανικού
Φυσικά, το φαινόμενο δεν αφορά αποκλειστικά τους άνδρες. Οι γυναίκες απολαμβάνουν επίσης τα οφέλη (κατά κόρον) του Ozempic και λοιπών φαρμάκων. Μάλιστα έχουν υπάρξει αρκετές ιστορίες με μέλλουσες νύφες, οι οποίες θέλοντας απλώς να χάσουν –ως συνήθως– 10 κιλά πριν από τη μεγάλη μέρα, μέσα στον πανικό τους κάνουν κυριολεκτικά ενέσιμες «κραιπάλες» και καταλήγουν να χάνουν 40 κιλά. Οπότε η διαδικασία του νυφικού περιπλέκεται.
Ορισμένες μέλλουσες νύφες καλούνται πλέον να υπογράψουν συμβόλαιο με τις μοδίστρες σχετικά με το βάρος τους, κάτι που είναι κάπως οπισθοδρομικό και σίγουρα προηγείται του επαναστατικού ενέσιμου «χυμού» απώλειας βάρους. Ωστόσο οι designers επιμένουν ότι τα συμβόλαια προστατεύουν από απροσδόκητα έξοδα και επισημαίνουν ότι η διαδικασία της ραπτικής είναι αλλεργική στις εκπλήξεις…
Η τελευταία παρατήρηση του Τέρι Χέιστ στους Times ήταν ίσως λίγο κυνική, αλλά, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, μπορεί και να έχει δίκιο: «Η μεγάλη μας ανησυχία είναι ότι κάποια στιγμή θα σταματήσουν αυτό το φάρμακο και, αναπόφευκτα, θα ξαναπάρουν βάρος» λέει για τους αδυνατισμένους πελάτες του. Αναμένουμε. Αυτό θα είναι το σίκουελ της ιστορίας, με τίτλο «Ozempic και υψηλή ραπτική, μέρος Β’».