Ο στόχος σίγουρα δεν ήταν να σκοτωθεί ο Βλαντίμιρ Πούτιν, ο οποίος, άλλωστε, έχει επιλέξει να ζει στην προαστιακή του κατοικία στο Νόβο Ογκαριόβο, στην περιφέρεια της Μόσχας, εδώ και χρόνια, από τότε που εμφανίστηκε ο κορονοϊός και ξέσπασε η πανδημία (εξαιτίας της οποίας εξακολουθεί να έχει εμμονή και με την φυσική αποστασιοποίηση ακόμη και μεταξύ των πιο στενών συνεργατών του). Επίσης ο ρώσος πρόεδρος μάλλον δεν έχει κοιμηθεί ποτέ στο Κρεμλίνο όπως και όλοι οι προκάτοχοί του.
Αλλά η νυχτερινή επίθεση με δύο drones στον ναό της εξουσίας – αυτοκρατορικής, σοβιετικής, ρωσικής – στην καρδιά της Μόσχας «έχει πολύ υψηλή συμβολική σημασία και άκρως απειλητική χροιά, που σίγουρα θα αυξήσει τον βαθμό παράνοιας αλλά και εκδικητικού θυμού του πρώην αντισυνταγματάρχη της KGB, για τον οποίο ο νόμος των αντιποίνων είναι κανόνας ζωής», όπως γράφει ο Πάολο Γκαριμπέρτι της La Repubblica σε ανάλυσή του.
Ο αρθρογράφος της ιταλικής εφημερίδας σημειώνει ότι να παραβιάσουν το Κρεμλίνο δεν είχαν καταφέρει ούτε τα ναζιστικά στρατεύματα και το γιγάντιο μνημείο με τους τρεις σταυρούς σε απόσταση σαράντα χιλιομέτρων από την Κόκκινη Πλατεία θυμίζει πού τα σταμάτησαν, τελικά, οι Σοβιετικοί.
Ο Ναπολέων, στο πλαίσιο της καταστροφικής εκστρατείας του 1812, στην αρχή της υποχώρησής του είχε διατάξει την καταστροφή του, με τον Βοναπάρτη να δηλώνει πως «έφυγα από τη Μόσχα αφού έδωσα την εντολή να ανατινάξουν το Κρεμλίνο». Το είχε παγιδεύσει με εκρηκτικά, αναγκάζοντας τους ίδιους τους Μοσχοβίτες να σκάψουν τις τρύπες για τους εκρηκτικούς μηχανισμούς αλλά, τελικά, καταστράφηκε μόνον ένας πύργος ενώ άλλοι δύο υπέστησαν ζημιές, όμως το Φρούριο από κόκκινο τούβλο δεν ανατινάχτηκε.
Ο εναέριος χώρος του θεωρούνταν ανέκαθεν απαραβίαστος, όπως υποδείκνυε ακόμη και μια πινακίδα. Το 1987, ένα αεροπλάνο με πιλότο έναν Γερμανό που ήταν περισσότερο τρελός παρά γενναίος κατάφερε να προσγειωθεί στην Κόκκινη Πλατεία. Αλλά εκείνες ήταν διαφορετικές εποχές και η απίστευτη παραβίαση επέτρεψε στον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ να απαλλαγεί από τους στρατιωτικούς ηγέτες που δεν του ήταν ιδιαίτερα πιστοί.
Λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά τα προηγούμενα και εικάζοντας πως δεν επρόκειτο για συνωμοσία του Κρεμλίνου (που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για να δικαιολογήσει μια γενική επιστράτευση και περαιτέρω κλιμάκωση του πολέμου) ο Πάολο Γκαριμπέρτι γράφει πως «η νυχτερινή επίθεση με μη επανδρωμένα αεροσκάφη είναι καταστροφική για έναν πρώην ανώτερο αξιωματικό της KGB, περισσότερο ψυχολογικά παρά στρατιωτικά, είναι ένα χαστούκι στην αλαζονεία του, μια μεγάλη ρωγμή στην ασφάλειά του».
Οι Ουκρανοί αρνούνται κάθε εμπλοκή στην επίθεση, όπως, άλλωστε, κάνουν από την αρχή του πολέμου, όσον αφορά τις πιο θεαματικές και συνάμα ριψοκίνδυνες, εάν όχι απερίσκεπτες, επιθέσεις εντός της ρωσικής επικράτειας, είτε επρόκειτο για την έκρηξη στη γέφυρα της Κριμαίας είτε για τη δολοφονία της Ντάρια Ντούγκινα, θυγατέρας του Αλεξάντρ Ντούγκιν, ενός εκ των ιδεολόγων του Πούτιν ή του Βλάντλεν Τατάρσκι, του στρατιωτικού μπλόγκερ που σκοτώθηκε από έκρηξη που σημειώθηκε σε ένα καφέ της Αγίας Πετρούπολης ιδιοκτησίας του Γεβγκένι Πριγκόζιν, του επικεφαλής της Ομάδας Βάγκνερ.
Οντας εξοικειωμένοι με τη συγκεκριμένη νοοτροπία, δεδομένου ότι την μοιράζονταν την περίοδο της ΕΣΣΔ, οι μυστικές υπηρεσίες της Ουκρανίας γνωρίζουν πως για έναν πρώην «τσεκιστή» (όπως αποκαλούνταν στη Ρωσία οι πράκτορες της KGB), «η άρνηση και η σιωπή είναι χειρότερες από την ανοιχτή πρόκληση. Και ακόμη χειρότερος είναι ο αποπροσανατολισμός, όταν μυρίζει θρασεία κοροϊδία: αυτό που έκανε το Κίεβο, αποδίδοντας την επίθεση σε υποτιθέμενους “ρώσους πατριώτες”», γράφει ο ιταλός αρθρογράφος.
Οσον αφορά την επίθεση αυτή καθαυτή, καταρχάς υπονομεύει το κύρος του Πούτιν αλλά και την εξουσία που ασκεί στον ρωσικό λαό, ο οποίος ήδη δοκιμάζεται από την παρατεταμένη διάρκεια αυτού που το Κρεμλίνο επιμένει να χαρακτηρίζει ως «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» ενώ όλοι στη Ρωσία έχουν αντιληφθεί, πλέον, πως πρόκειται για κανονικό πόλεμο.
Χαλάει, επίσης, τα όποια σχέδια για τον εορτασμό της 9ης Μαΐου γιατί καταδεικνύει ότι η μεγάλη παρέλαση στην Κόκκινη Πλατεία για την Ημέρα της Νίκης (εναντίον της ναζιστικής Γερμανίας) δεν είναι πλέον ασφαλής «και αυτό είναι ντροπή για το Κρεμλίνο, καθώς αποκαλύπτει καταφανώς πόσο ευάλωτο είναι», γράφει ο Γκαριμπέρτι.
Επιπλέον, καθιστά σαφές ότι οι Ουκρανοί πλέον είναι «και έτοιμοι και ικανοί για όλα», γεγονός το οποίο αναδεικνύει μια άλλη πτυχή της επίθεσης που αφορά τη σχέση του Βολοντίμιρ Ζελένσκι με τον κύριο σύμμαχό του, τον Τζο Μπάιντεν. Είναι γνωστό ότι ο Λευκός Οίκος ανησυχούσε εδώ και καιρό για μια πιθανή ουκρανική επίθεση στο Κρεμλίνο που θα μπορούσε να οδηγήσει σε περαιτέρω κλιμάκωση του πολέμου.
Μεταξύ των απορρήτων εγγράφων των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών που διέρρευσαν πρόσφατα στο Διαδίκτυο, περιλαμβάνεται και μια διαφάνεια από την Στρατιωτική Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ (Defense Intelligence Agency) στην οποία παρουσιάζονται πιθανές ρωσικές αντιδράσεις σε μια επίθεση στο Κρεμλίνο που κυμαίνονται από μια ανεξέλεγκτη κλιμάκωση έως μια διαπραγμάτευση για την κατάπαυση του πυρός. Δεν προσδιορίζεται, ωστόσο, ποια θεωρείται η πιο πιθανή. Κρίνοντας, όμως, από τις πρώτες αντιδράσεις, ο Γκαριμπέρτι θεωρεί ότι μια εκεχειρία είναι ελάχιστα πιθανή και ότι ο πόλεμος θα συνεχιστεί για πολύ ακόμη.