Οι γυναίκες στον κόσμο είναι 3 δισεκατομμύρια 710 εκατομμύρια, ενώ ο πληθυσμός της Γης είναι 7 δισεκατομμύρια 900 εκατομμύρια. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, οι άνδρες είναι περισσότεροι από τις γυναίκες από το 1962, κυρίως λόγω δύο χωρών, της Κίνας και της Ινδίας, όπου οι επιλεκτικές αμβλώσεις και η βρεφοκτονία νεογέννητων κοριτσιών εξακολουθούν να είναι ευρέως διαδεδομένες.
Οπότε οι γυναίκες αποτελούν σχεδόν το ήμισυ του πληθυσμού της Γης, «ωστόσο εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται ως “μειονότητα” που πρέπει να παραχωρεί ή να στερείται δικαιώματα, ανάλογα με την ισορροπία δυνάμεων», γράφει σε άρθρο της στην ιταλική La Repubblica η Ντανιέλα Αμάουι, πρώην διευθύντρια του περιοδικού L’Espresso και ιδρύτρια του D – La Repubblica delle Donne, του ένθετου εβδομαδιαίου περιοδικού της ιταλικής εφημερίδας που είναι αφιερωμένο στις γυναίκες.
Η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ είναι η πιο πρόσφατη και εντυπωσιακή υπόθεση. Εξι συντηρητικά και κατά των αμβλώσεων μέλη του, συμπεριλαμβανομένης της Εϊμι Κόνεϊ Μπάρετ, που προτάθηκε από τον Ντόναλντ Τραμπ το 2020, αποφάσισαν να ανακαλέσουν μια ιστορική απόφαση (Roe v. Wade) που προστάτευε το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση επί μία πεντηκονταετία. Και αυτό συνέβη παρότι τα δύο τρίτα των Αμερικανών τάσσονται υπέρ της διατήρησης του εν λόγω σημαντικότατου νομικού προηγούμενου.
H ιταλίδα δημοσιογράφος επικαλείται την καναδοαμερικανή συγγραφέα και δημοσιογράφο Τζία Τολεντίντο, η οποία έγραψε στο The New Yorker πως «οποιαδήποτε από εσάς μείνει έγκυος από εδώ και στο εξής θα πρέπει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα ότι η μισή χώρα βρίσκεται στα χέρια νομοθετών που πιστεύουν ότι η προσωπικότητα και η αυτονομία σας είναι σχετικές, ότι εάν καταστείτε έγκυος από ένα άλλο άτομο, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, έχετε νομικό και ηθικό καθήκον να υποβληθείτε σε εγκυμοσύνη, τοκετό και, κατά πάσα πιθανότητα, δύο ή περισσότερες δεκαετίες παροχής φροντίδας, ανεξάρτητα από τις μόνιμες και δυνητικά καταστροφικές συνέπειες για το σώμα, την καρδιά, το μυαλό, την οικογένειά σας, τις ικανότητές σας να βάζετε φαγητό στο τραπέζι, για τα σχέδιά σας, για τις φιλοδοξίες σας, για τη ζωή σας».
Δεκατρείς από τις πολιτείες της Αμερικής είναι έτοιμες να εγκρίνουν υπερ-περιοριστικούς νόμους, ακολουθώντας το παράδειγμα των άλλων επτά αμερικανικών πολιτειών που το έχουν ήδη κάνει. Υπολογίζεται ότι είκοσι εκατομμύρια γυναίκες, ή τουλάχιστον όσες έχουν την οικονομική δυνατότητα, θα αναγκαστούν να ταξιδέψουν πολύ για να βρουν μια δομή που να μπορεί να τις φιλοξενήσει, θα πρέπει να καταφεύγουν σε τεχνάσματα για να λάβουν χάπια άμβλωσης ταχυδρομικώς και θα κινδυνεύουν να κριθούν ένοχες για διακοπή της εγκυμοσύνης. Πλέον το συντηρητικό κίνημα είναι έτοιμο για την επόμενη μεγάλη μάχη: την απαγόρευση όλων των αντισυλληπτικών, συμπεριλαμβανομένου του αντισυλληπτικού χαπιού και του χαπιού της επόμενης ημέρας.
Είναι ξεκάθαρο, οπότε, ότι η πολιτική στις ΗΠΑ αποφάσισε να ξαναπιάσει στα χέρια της τα σώματα των γυναικών, ακυρώνοντας επιτεύγματα που έμοιαζαν να είναι εδραιωμένα και αδιαμφισβήτητα. Η Ντανιέλα Αμάουι θυμίζει πως ένα από τα πιο γνωστά συνθήματα της δεκαετίας του 1970 ήταν «Το σώμα είναι δικό μου και το ελέγχω εγώ» και μας καλεί να προσπαθήσουμε να φανταστούμε θα συνέβαινε εάν όλες οι γυναίκες στον κόσμο αποφάσιζαν να σταματήσουν να δανείζουν τα σώματά τους στην κοινωνία και να κάνουν ό,τι κάνουν δωρεάν, χωρίς να παίρνουν ως αντάλλαγμα πραγματική ισότητα όσον αφορά τα δικαιώματα, και, αντιθέτως, να βλέπουν να τους στερούν το δικαίωμα να αποφασίζουν πώς, πότε και υπό ποιες συνθήκες θα γεννήσουν ένα παιδί.
«Ας φανταστούμε τι θα συνέβαινε εάν για μια μέρα σταματούσαν όλες οι γυναίκες να σηκώνονται νωρίς το πρωί για να ετοιμάσουν πρωινό για όλη την οικογένεια, εάν σταματούσαν σε ορισμένες περιπτώσεις να διανύουν χιλιόμετρα για να προμηθευτούν νερό ή φαγητό, εάν σταματούσαν να μαγειρεύουν, να πλένουν ρούχα, να σιδερώνουν, να ράβουν, να καθαρίζουν το σπίτι, να προσέχουν ηλικιωμένους και άτομα με ειδικές ανάγκες, εάν σταματούσαν να συνοδεύουν τα παιδιά τους στο σχολείο, να τα βοηθούν στα καθήκοντά τους και να τα ψυχαγωγούν. Και ας φανταστούμε τι θα γινόταν αν το έκαναν όλες, από τις πιο απομακρυσμένες γωνιές των πέντε ηπείρων, μέχρι τις δυτικές και ασιατικές μεγαλουπόλεις, από τις πιο φτωχές και στερημένες γυναίκες μέχρι τις πλουσιότερες, από αυτές που πιστεύουν στην παραδοσιακή οικογένεια, έως αυτές που απορρίπτουν οποιαδήποτε φυλετική ταξινόμηση. Εάν, λοιπόν, εκείνη την ημέρα οι γυναίκες αφοσιώνονταν μόνο στον εαυτό τους, ξεχνώντας την οικογένεια, τα παιδιά και τη φροντίδα, θα δημιουργούταν ένα χάος. Αν το έκαναν για μια εβδομάδα, η κατάληξη θα ήταν η κατάρρευση της οργάνωσης της κοινωνίας, εάν αποφάσιζαν να συνεχίσουν για πάντα, θα επρόκειτο για τη μεγαλύτερη επανάσταση στην ιστορία της ανθρωπότητας», αναφέρει η ιταλίδα αρθρογράφος.
Εύλογα υποστηρίζει πως εάν το σώμα των γυναικών αποτελεί ένα τόσο πολύτιμο αγαθό που συμβάλλει στη ρύθμιση της ζωής δισεκατομμυρίων ανθρώπων, θα πρέπει να γίνεται σεβαστό και να προστατεύεται. «Αντιθέτως, οι κοινωνίες όχι μόνο το χρησιμοποιούσαν όλους αυτούς τους αιώνες χωρίς ανταμοιβή, αλλά σήμερα απαιτούν να το ελέγχουν για άλλη μια φορά και μαζί και τις πιο προσωπικές γυναικείες επιθυμίες, να επικρίνουν τις επιλογές των γυναικών και απαγορεύουν τις αμβλώσεις», συνοψίζει, υποστηρίζοντας πως το σώμα των γυναικών «θα έπρεπε να καταστεί Παγκόσμια Κληρονομιά της Ανθρωπότητας».
Συγχρόνως, θα έπρεπε επίσης η μάχη για τον σεβασμό του δικαιώματος στην άμβλωση να αφορά όχι μόνον όσες και όσους τάσσονται υπέρ των αμβλώσεων, αλλά ολόκληρη την κοινωνία και, κυρίως, τις γυναίκες που τάσσονται υπέρ της ζωής, οι οποίες καλούνται να αντιληφθούν «πως η ελευθερία τους να αναπαράγουν ενισχύεται και δεν και δεν αμφισβητείται, από την ελευθερία των άλλων γυναικών να διακόπτουν την εγκυμοσύνη γιατί μια συγκεκριμένη τη στιγμή, σε μια συγκεκριμένη κατάσταση, απλώς δεν θέλουν ένα παιδί. Και μη νομίζετε ποτέ ότι αυτή η απόφαση είναι ανώδυνη», καταλήγει η Ντανιέλα Αμάουι.