Ο κύριος Μπαμπινιώτης, εάν αναφερόταν σε μοντέλα αυτοκινήτων, μάλλον θα επέμενε ότι το σωστό είναι «Το Ferrari». Και όχι «Η Ferrari». Παρόλα αυτά, υπάρχει μια εγγενής δυσκολία στο να μη συνδέσεις την ιταλική φίρμα με το θηλυκό γένος. Σχεδόν οτιδήποτε έρχεται αυτόματα στην εκφορά ενός επιθυμητού αυτοκινήτου, δεν συνδέεται με το ουδέτερο. Δεν λες «Το Rolls-Royce Phantom». Και μάλλον ακόμα πιο δύσκολα θα πρόφερες «Η Lada Niva» — μετά συγχωρήσεως σε όσους τυχόν έχουν ένα τέτοιο.
Ομως η ιστορία πίσω από τη σύγκρουση μεταξύ ουδέτερου και θηλυκού πάει αρκετά πίσω. Και, τουλάχιστον για τους παροικούντες την αυτοκινητική Ιερουσαλήμ, είναι λίγο-πολύ γνωστή. Αλλά, επιτρέψτε μου, και μια από τις πιο ενδιαφέρουσες στα αυτοκινητικά χρονικά. Τόσο ιντριγκαδόρικη, που έγινε και ταινία, το 2019, με τον Ματ Ντέιμον και τον Κρίστιαν Μπέιλ στο «This Time Tommorow». Αν δεν το έχετε δει, αξίζει. Με την ευκαιρία, αυτό ήταν το τρέιλερ:
Το ξετύλιγμα του μύθου ξεκινά εκεί, τη δεκαετία του ’60, όταν ο Xένρι Φορντ ο 2ος ήταν σε συζητήσεις με τον Ενζο Φεράρι για να αγοράσει τη Ferrari. Ναι, για όσους δεν το θυμούνται, ο Ενζο σκεφτόταν κάποτε να πουλήσει την εταιρεία με σήμα το αφηνιασμένο άλογο από το Μαρανέλο. Τρελό, αλλά πραγματικό.
Την ίδια στιγμή, ως αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων με τον ιδρυτή της Ferrari, ο Φορντ είχε δαπανήσει εκατομμύρια. Σε συναντήσεις, λογιστικούς ελέγχους και ένα κάρο λεπτομέρειες στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τη μεγάλη αγορά. Ωστόσο, ο Φεράρι τράβηξε τελευταία στιγμή την «πρίζα» των συζητήσεων και αποσύρθηκε από τη συμφωνία. Πότε; Οταν έγινε φανερό ότι δεν θα μπορούσε πλέον να έχει έλεγχο στο αγωνιστικό τμήμα της εταιρείας του. Αλλωστε, όπως γράφαμε πρόσφατα, ο Ενζο δεν χαμπάριαζε και πολύ για το ποιοι θα οδηγούν τα αυτοκίνητά του στον δρόμο. Τον ενδιέφεραν οι αγώνες. Τα αυτοκίνητα παραγωγής –όσο «παραγωγής μπορεί να θεωρούνταν, ειδικά οι Ferrari της εποχής– ήταν το μέσο. Οχι ο σκοπός. Το motorsport ήταν ανέκαθεν η πρώτη αγάπη του.
Η συνέχεια της ιστορίας λέει ότι, βαθιά ενοχλημένος από αυτήν την υπαναχώρηση και τα εκατομμύρια που είχαν δαπανηθεί, ο Φορντ ζήτησε άμεσα από μία εξειδικευμένη ομάδα, στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, να κατασκευάσει ένα νέο υπεραυτοκίνητο. Ο σκοπός της εκδίκησης ήταν να μπορούσε να νικήσει τις Ferrari στον πιο διάσημο αγώνα αντοχής στον κόσμο, τις 24 Ωρες του Λε Μαν, που λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο, από το 1923, στην ομώνυμη γαλλική πόλη.
Αυτό και έγινε. Το αυτοκίνητο είχε τον κωδικό «GT40» – με το αριθμητικό στοιχείο να υποδηλώνει το συνολικό ύψος του: μόλις σαράντα ίντσες, δηλαδή, μόλις ένα μέτρο. Ηθελες ευελιξία γυμνασμένου ανθρώπου για να σκύψεις, να περάσεις τα πόδια σου από το φαρδύ μασπιέ και να πακτωθείς στο μπάκετ. Και, αντίστοιχα, ήθελες ικανότητες Κομανέτσι για να καταφέρεις να βγεις. Το GT40 δεν ήταν μόνο χαμηλό αλλά και εξαιρετικά αποτελεσματικό. Ο Ενζο δεν θα πίστευε ότι θα έρχόταν από το αμερικανικό πουθενά ένα υπεραυτοκίνητο ικανό να τον νικήσει σε ευρωπαϊκό έδαφος. Ενα Ford να κερδίσει τις Ferrari; Επρεπε να τα ’χεις χάσει για να το παίξεις στοίχημα. Ομως αυτό ακριβώς έγινε το 1966, με τους Μπρους ΜακΛάρεν και Κρις Εϊμον εναλλάξ στη θέση του οδηγού.
Ηταν μια ιστορική και εξαιρετικά ιδιαίτερη νίκη. Σηματοδότησε μια γροθιά στο υπογάστριο της Ferrari. Αυτό ήταν το αυτοκίνητο που έδωσε το έναυσμα για νίκες της Φορντ και τις επόμενες χρονιές, το ’67, το ’68 και το 1969.
Οι φωτογραφίες της εποχής αποτυπώνουν το εμβληματικό τούτο αυτοκίνητο. Και, αν είναι και έγχρωμες, είναι πιο εντυπωσιακές, καθώς τα αυτοκίνητα ήταν βαμμένα στα χρώματα της Gulf Oil, της εταιρείας πετρελαιοειδών, σε αυτό το ωραίο κοντράστ μεταξύ γαλάζιου και πορτοκαλί.
Σχεδόν μισό αιώνα και πλέον αργότερα, το 2004, η Ford έβγαλε τη σύγχρονη αναβίωση του GT40, ενώ το 2017 έφτασε στις εκθέσεις της η δεύτερη γενιά, η λεγόμενη Mk2. Στο κέντρο του ανθρακονημάτινου αμαξώματος, που είναι σχεδιασμένο με ενεργή αεροδυναμική, υπάρχει ένας V6 3,5 λίτρων με διπλά τούρμπο, απόδοση 660 ίππων και έχει τελική ταχύτητα 347 χλμ./ω. Θηρίο πραγματικό. Αλλά και υπέροχο να το βλέπεις από κοντά. Η ελληνική εισαγωγική είχε φέρει δύο τέτοια, την έκδοση παραγωγής μαζί με την αντίστοιχη αγωνιστική έκδοση, στο The Mall Athens. Πολλά στόματα έμειναν ανοιχτά εκείνες τις μέρες του Απρίλη του ’18 στην Καλογρέζα.
Οταν παρουσιάστηκε διεθνώς, η εταιρεία έλεγε πως η αναλογία ενδιαφέροντος και παραδόσεων του Ford GT (χωρίς το «40» πλέον αφού το ύψος είχε μεγαλώσει) είχε ξεπεράσει το 6 προς 1. Κατ’ αναλογία, έξι είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον να το αγοράσουν μέσω της ηλεκτρονικής πλατφόρμας που είχε εισάγει η εταιρεία και ένας μόνο από αυτούς κατάφερε να το αποκτήσει. Συγκεκριμένα, 6.086 παραγγελίες παρελήφθησαν παγκοσμίως. Στη συνέχεια, ενώ είχε αναγγελθεί η παραγωγή του Ford GT σε 1.000 μονάδες, αποφασίστηκε η επέκταση της παραγωγής του για ακόμη 350 αυτοκίνητα. Το «βιβλίο» προπαραγγελιών άνοιξε ξανά, λοιπόν, για περιορισμένο χρονικό διάστημα.
Μάλιστα για να γίνει και η σύνδεση με όλη την ιστορία που κουβαλάει το αυτοκίνητο, ανακοινώθηκε και μια επετειακή έκδοση, το Ford GT Heritage Edition για τα πενήντα χρόνια από τις νίκες στο Λε Μαν. Ακριβώς με τα ίδια χρώματα της Gulf, αυτόν τον υπέροχο συνδυασμό θαλασσί (Heritage Blue) και πορτοκαλί (Heritage Orange). Ενα τέτοιο φαίνεται να έχει και ένας 67χρονος νευροχειρουργός που έτυχε να πέσω «πάνω» του γκουγκλάροντας, ο οποίος ζει κάπου στη Νότια Ντακότα των ΗΠΑ και, μάλλον δικαιολογημένα, ποζάρει ως εύπορος κλαρινογαμβρός εντός και εκτός του αυτοκινήτου. Το ίδιο μάλλον θα έκανα κι εγώ – με την υπολεπτομέρεια ότι μου λείπουν τα 1,5 εκατ. δολάρια που κοστίζει εντός του 2021 ως συλλεκτικό αντικείμενο πόθου.
