Τι έχει κατά νου ο Βλαντίμιρ Πούτιν δεν τον γνωρίζει κανένας. Ηδη πριν από την 24η Φεβρουαρίου, ημέρα κατά την οποία διέταξε τα στρατεύματά του να εισβάλουν στην Ουκρανία, οι αναλύσεις των δημοσιογράφων και των ειδικών που προσπαθούσαν να κατανοήσουν τη στρατηγική του δεν ήταν πάντα σύμφωνες. Ομως μετά την παταγώδη αποτυχία των ρωσικών δυνάμεων κατά την πρώτη φάση της «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης», όπως εξακολουθεί το Κρεμλίνο να αποκαλεί τον πόλεμο που διεξάγει στην Ουκρανία, οποιαδήποτε πρόβλεψη όσον αφορά το τι σκέφτεται ο ρώσος πρόεδρος σχετικά με την εξέλιξη της σύρραξης έχει καταστεί ακόμη πιο δύσκολη. Αναζητώντας έναν μπούσουλα, ο Μάρκο Ιμαρίζιο, απεσταλμένος της Corriere della Sera στη Μόσχα ζήτησε τη γνώμη τριών επιφανών ρώσων ειδικών.
Ο πολιτικός επιστήμονας
«Για πρώτη φορά συμφωνώ με τις αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών: ο Πούτιν προετοιμάζεται για μια σύγκρουση μακράς διαρκείας, ενδεχομένως περιορισμένης έντασης σε σχέση με την τωρινή. Θα μπορούσε επίσης να θέσει τη χώρα σε εμπόλεμη κατάσταση, αλλά σίγουρα όχι να κηρύξει γενική επιστράτευση. Ισως χρησιμοποιήσει τους εφέδρους υψηλής ετοιμότητας, άλλους εκατό χιλιάδες άνδρες που θα μπορούσε να τους χρησιμοποιήσει κατά το πέρασμα από την επίθεση στην άμυνα στον χερσαίο διάδρομο κοντά στην Κριμαία. Επιπλέον, μια Ρωσία επίσημα σε πόλεμο θα ήταν ένας ακραίος τρόπος για να αποσπαστεί η προσοχή από όλο και πιο σοβαρά οικονομικά προβλήματα αλλά και για την αιτιολόγησή τους», εξήγησε ο πολιτικός επιστήμονας Στάνισλαφ Μπελκόβσκι, ιδρυτής και διευθυντής του Ινστιτούτου Εθνικής Στρατηγικής, πρώην σύμμαχος του συγγραφέα και άκρως αμφιλεγόμενου αντιφρονούντα πολιτικού Εντουαρντ Λιμόνοφ και νυν τακτικός καλεσμένος στο κανάλι του Μιχαήλ Χοντορκόφκσι στο Youtube (παρότι ο Μπελκόβσκι είχε συμβάλει σημαντικά στη σύλληψη και στην καταδίκη του ρώσου πρώην ολιγάρχη).
Ο στρατιωτικός αναλυτής
Ο Γιούρι Φιοντόροφ, ένας από τους λίγους ανεξάρτητους στρατιωτικούς αναλυτές της Ρωσίας, μίλησε για τη διάρκεια της σύρραξης. «Ο πρόεδρος γνωρίζει ότι η Ρωσία δεν είναι σε θέση να πολεμά επ’ αόριστο γιατί εξαντλούνται οι ανθρώπινοι πόροι. Οπότε μιλάμε για μήνες, όχι για χρόνια. Αλλά δεν θα εγκαταλείψει το σχέδιο εισβολής, προχωρώντας σταδιακά – προέχει η άφιξη στα διοικητικά όρια του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, στη συνέχεια ο χερσαίος διάδρομος έως την Κριμαία και μετά μέχρι την Υπερδνειστερία. Η διπλωματική λύση θα καταστεί δυνατή μόνον μετά την επίτευξη αυτών των στόχων. Σε αυτό το πλαίσιο ο αστάθμητος παράγοντας είναι μια πιθανή ουκρανική αντεπίθεση, όταν οι στρατιωτικοί του Κιέβου θα είναι έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν τα βαρέα και υψηλής ακριβείας όπλα που παρέχονται κυρίως από τις ΗΠΑ», σημείωσε.
Ο πρώην σύμβουλος του Κρεμλίνου
Ο Γκλεμπ Παβλόβσκι, έχοντας διατελέσει σύμβουλος του Κρεμλίνου αλλά και του ρώσου προέδρου προσωπικά σε ζητήματα πολιτικής στρατηγικής κατά τις δύο πρώτες θητείες του, είναι αρκετά εξοικειωμένος με τον τρόπο σκέψης και δράσης του Βλαντίμιρ Πούτιν. «Εκείνος αποφασίζει, τέρμα. Αποφάσισε την εισβολή ενάντια στις συμβουλές του στενού του κύκλου, ο οποίος ήταν διστακτικός, και αυτό ήταν σαν μια μαχαιριά στην πλάτη του συστήματος στο οποίο βασίζεται η ισχύς του. Τώρα, για πρώτη φορά, καλείται να αντιμετωπίσει ένα σοβαρό του λάθος. Βρίσκεται σε έναν αδιέξοδο δρόμο που θα διανύσει μέχρι τέλους. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Η Δύση κάνει λάθος, ποντάροντας στην αποτρεπτική επίδραση των κυρώσεων. Οταν ισχυρίζεται ότι θέλει να συντρίψει τον Ζελένσκι, όπως ανέφερε στη συνομιλία του με τον Ρομάν Αμπράμοβιτς, λέει την αλήθεια», είπε, και την άποψή του, όσον αφορά αυτό το τελευταίο σημείο, την συμμερίζεται και ο Σεργκέι Μαρκόφ, σύμβουλος εξωτερικής πολιτικής του Κρεμλίνου από το 2011 έως το 2018. «Σχετικά με τις εδαφικές διεκδικήσεις θα υπάρξει μεγαλύτερη τάση για διαπραγμάτευση. Ομως από την αρχή ήταν σαφές ότι ο απώτερος στόχος του Πούτιν είναι η αλλαγή καθεστώτος στο Κίεβο. Και δεν οπισθοχωρήσει σε αυτό. Θέλει να επιβάλει μια νέα αφήγηση εντός της Ουκρανίας», ανέφερε.
Πάντως όλοι οι ειδικοί εμφανίζονται σίγουροι όσον αφορά το μοναδικό που δεν θα κάνει ο Βλαντίμιρ Πούτιν: έναν ολικό πόλεμο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον επί αυτού παρουσιάζει η άποψη Μπελκόβσκι. «Επί μία εικοσαετία η ρωσική κοινωνία διοικείται με μεθόδους αποστράτευσης, ενθαρρύνοντας την εγκατάλειψη κάθε κοινού συμφέροντος ή φιλοδοξίας. Σε αυτό το πλαίσιο η γενική επιστράτευση είναι το μοναδικό το οποίο ο Πούτιν γνωρίζει ότι δεν μπορεί να κάνει. Ο μεγαλύτερος φόβος του Κρεμλίνου είναι ακριβώς αυτός, ένας λαός σε επιστράτευση, γιατί δεν μπορεί να φανταστεί ποια θα ήταν η αντίδρασή του», σημείωσε.