Σύμφωνοι, αν ο μπαμπάς σου είχε και κάτι ενδιαφέρον όπως, για παράδειγμα, την εικονιζόμενη BMW M3, ακόμα καλύτερα. Οχι όμως ότι αυτό είχε και τόση σημασία όταν ήσουν πιτσιρικάς. Μεγαλύτερη σημασία είχε το να είσαι μαζί του. Το πόσο ακριβό ή ιδιαίτερο ήταν το αυτοκίνητο δεν μετράει και τόσο στην υγιή παιδική ιεραρχία αξιών. Αλλωστε, όπως σοφά έλεγε ο θείος Ζίγκμουντ Φρόιντ, «ευτυχία είναι η αναδρομική εκπλήρωση μιας προϊστορικής επιθυμίας. Γι’ αυτό και ο πλούτος μάς κάνεις τόσο λίγο ευτυχισμένους. Το χρήμα δεν υπήρξε ποτέ παιδική επιθυμία».
Ταυτόχρονα, για όσους μεγάλωσαν δίπλα σε έναν βενζινοαίματο-μπαμπά, τα πράγματα στη συνέχεια ήταν συχνά νομοτελειακά. Το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά. Θυμάμαι ακόμη εκείνο το απότομο παντιλίκι με εκείνη την πράσινη Alfa Romeo Giulia 1600 του πατέρα μου, στην αριστερή στροφή, μπαίνοντας για Ομήρου, στη Ν. Σμύρνη. Μου φαινόταν ως πολύ γουάου στιγμή. Σκαλίζεις μνήμες και τσουπ οι πρώτες εγγραφές. Βαθιά χαραγμένες, κάπου στην ECU του εγκεφάλου σου. Οι βόλτες, ο αέρας στα μαλλιά, οι διαδρομές, η θέα από το πίσω κάθισμα, το παιδικό χάζι, η αφορμή για ανέμελες εκδρομές.
Κάμποσες δεκαετίες αργότερα, πόσοι από εμάς δεν θα θέλαμε να υπάρχει κάπου στο βάθος ενός γκαράζ το αυτοκίνητο με το οποίο μεγαλώσαμε; Εκείνη η πρώτη λαμαρίνα, η αμαξάρα του μπαμπά σου –ας ήταν και «σκαραβαίος»–, το πρώτο όχημα ελευθερίας. Ομως, ακόμα κι αν έχουν μείνει μόνο μερικές παλιοκαιρισμένες φωτογραφίες, οι μνήμες δεν ξεθωριάζουν. Οι εικόνες, η μυρωδιά στο βενζινάδικο, εκείνο το παρθενικό μας αυτοκίνητο θα μας συνοδεύει για πάντα. Τι, όχι;