Είναι από τα μεγαλύτερα ονόματα της κλασικής μουσικής παγκοσμίως. Ο πολυβραβευμένος αρχιμουσικός Θόδωρος Κουρεντζής με την ορχήστρα του, τους ΜusicAeterna, λαμβάνει διθυραμβικές κριτικές σχεδόν όπου εμφανίζεται διεθνώς. Στη Ρωσία, όπου διαμένει εδώ και χρόνια (γεννήθηκε στην Αθήνα το 1972) οι συναυλίες του ξεπουλούν τα εισιτήρια μήνες πριν, ενώ, μεταξύ άλλων, τον αποκαλούν «πανκ της κλασικής μουσικής» εξαιτίας του πρωτότυπου τρόπου με την οποία αντιμετωπίζει τα κλασικά έργα.
«Είμαστε όλοι ναρκισιστές», λέει μιλώντας στην ιταλική εφημερίδα «La Repubblica», η οποία τον χαρακτηρίζει σαν μία μοναδική προσωπικότητα στον κόσμο της κλασικής μουσικής. Συνηθίζει να μιλάει χρησιμοποιώντας μεταφορές για την αναγκαιότητα να εμβαθύνει κανείς στην καλλιτεχνική αλήθεια. Ο Guardian είχε γράψει ότι έχει αυτοαποκληθεί στο παρελθόν «σωτήρας της κλασικής μουσικής». Ο ίδιος λέει στη Repubblica ότι δεν το είπε ποτέ, αλλά προσθέτει: «το νόημα πάντως είναι σωστό».
Μιλά για «ενέργεια» και «ηλεκτρισμό». Και αποκαλύπτει ότι σχεδιάζει από κοινού με τον ιταλό σκηνοθέτη Πάολο Σορεντίνο να ανεβάσουν το 2019 στο Μπάντεν-Μπάντεν το «Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν» του Βάγκνερ. Οπως λέει, λείπουν μόνο οι υπογραφές, ενώ το σχέδιο ήδη προχωρά. «Ο Πάολο θέλει να ξεκινήσει “Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν”, την τετραλογία του Ρίχαρντ Βάγκνερ από το τέλος, το “Λυκόφως των θεών”. Η προσέγγισή του είναι πρωτόγονη και σοφή. Η ταινία του “Η τέλεια ομορφιά” (La grande bellezza) είναι το πιο ωραίο πορτρέτο της Ρώμης από την εποχή της “Dolce vita” του Φελίνι».
Περιγράφει στη Repubblica πώς ο ίδιος και η ορχήστρα του, η MusicAeterna, ζουν μια κοινοβιακή ζωή. «Δεν μένουμε κάτω από την ίδια στέγη αν και θα το θέλαμε, αλλά περνάμε μαζί την ημέρα, έχουμε κοινές απόψεις, ακούμε βυζαντινή μουσική ή ψυχεδελική ροκ. Είμαστε μία δημοκρατία». Ο διευθυντής ορχήστρας δεν είναι εδώ «δικτάτορας», λέει ο Κουρεντζής. «Στις πρόβες προκαλώ τους μουσικούς, τους ζητώ να λένε την άποψή τους, αν κάποια ιδέα είναι καλή την υιοθετώ. Οι αποφάσεις λαμβάνονται συλλογικά. Τους λέω να ερμηνεύουν μία Συμφωνία του Μάλερ όρθιοι, ή τη μπαρόκ μουσική χορεύοντας, όπως ήταν η συνήθεια της εποχής. Οποιος δεν το δέχεται δεν μπορεί να συνυπάρξει μαζί μας».
«Η έκσταση στη μουσική είναι μία μεταφυσική εμπειρία. Γίνεσαι κάποιος άλλος , η μουσική δεν πρέπει να είναι σύμβαση, δεν γίνεται να τρως κάθε μέρα το ίδιο ψωμί. Αν προσπαθήσεις να τα πεις αυτά σε μία συνηθισμένη ορχήστρα θα αντιμετωπίσεις χασμουρητά» εξηγεί τη φιλοσοφική του προσέγγιση στη μουσική.
Εχει πει ότι ο Μότσαρτ είναι ροκ. «Μιλούσα για την ενέργεια (της μουσικής) αλλά τα λόγια μου παρερμηνεύτηκαν» εξηγεί. Σε ό,τι αφορά τα πρότυπά του λέει: «Δεν με ενδιαφέρει η παράδοση και η κληρονομιά, παρότι ο Τοσκανίνι ήταν αφοσιωμένος στη μουσική. Δεν έχω πρότυπα αλλά ο Χάρνονκουρτ (αυστριακός μαέστρος, γνωστός για τις εκτελέσεις έργων κλασικής και προκλασικής εποχής τη δεκαετία του 1950) διεύρυνε την ηχητική αντίληψη και υπήρξε για μένα κατά κάποιο τρόπο ένα είδος πνευματικού πατέρα».