Ο συντάκτης ιστορικών θεμάτων της Corriere della Sera Αντόνιο Καριότι θυμήθηκε τον Ρωσοφινλανδικό Πόλεμο του 1939-40 και έκανε μερικές σκέψεις όσον αφορά τον σημερινό πόλεμο που εξελίσσεται επί ουκρανικού εδάφους έπειτα από την «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» της Ρωσίας στην πρώην σοβιετική χώρα. Ο λεγόμενος «Χειμερινός Πόλεμος» επιστρέφει λοιπόν στο προσκήνιο, έγραψε, αυτός που έγινε μεταξύ 1939 και 1940, και εμπνέει ορισμένους αναλυτές να παρατηρήσουν ότι υπάρχουν σημαντικές ομοιότητες με την τρέχουσα ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Η Σοβιετική Ενωση του Ιωσήφ Στάλιν, αφού είχε καλύψει τα νώτα της με το Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, είχε στόχο την ανάκτηση μίας γης (της Φινλανδίας) η οποία υπήρξε τμήμα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Τότε, όπως και σήμερα, το πρώτο μέρος των σοβιετικών επιχειρήσεων, που ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 1939, είχε αρνητική έκβαση για τους επιτιθέμενους. Οι Σοβιετικοί αναγκάστηκαν να αναστείλουν την επίθεση, καθώς υπέστησαν μεγάλες απώλειες: περίπου 200.000 άνδρες ετέθησαν εκτός μάχης επειδή είτε σκοτώθηκαν είτε τραυματίστηκαν και αιχμαλωτίστηκαν.
Η αποτυχία του Κόκκινου Στρατού προκάλεσε μεγάλη εντύπωση τότε, αφού η ανισορροπία δυνάμεων ήταν δεδομένη: ένας γίγαντας 180 εκατομμυρίων κατοίκων πολεμούσε εναντίον μίας μικρής χώρας με πληθυσμό μόλις 3,5 εκατομμύρια κατοίκους. Ο Καριότι έγραψε ότι το φιάσκο επανελήφθη και στην επίθεση του Χίτλερ εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης το 1941. Είχε, βέβαια, προηγηθεί η αχρείαστη για τα σχέδια του Χίτλερ εμπλοκή της Γερμανίας στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο, η οποία καθυστέρησε την έναρξη της επιχείρησης «Μπαρμπαρόσα» στην Ανατολή.
Ο Καριότι σημείωσε ότι επιχειρώντας τον οποιονδήποτε συσχετισμό με το σήμερα «πρέπει να θυμόμαστε πως ο ηρωισμός των φινλανδών στρατιωτών απεδείχθη, τελικά, ανεπαρκής». Και τούτο διότι «ο Κόκκινος Στρατός κατάφερε να αναδιοργανωθεί και να αντεπιτεθεί με σφοδρότητα τον Φεβρουάριο του 1940, αναγκάζοντας έτσι τους Φινλανδούς να υποχωρήσουν».
Η υπογραφή ανακωχής ήταν θέμα χρόνου, και έγινε τον Μάρτιο: οι Φινλανδοί, συμμορφούμενοι προς τους σοβιετικούς όρους, υπέστησαν «περιορισμένες εδαφικές απώλειες». Οσον αφορά το σήμερα, ο Καριότι κατέληξε στο συμπέρασμα ότι είναι «ένα ζήτημα αν η φθορά που προκαλούν οι ουκρανικές δυνάμεις θα επιτρέψει στους Ρώσους να ξεκινήσουν ένα δεύτερο, πιο επιτυχημένο κύμα επίθεσης, όπως είχαν κάνει οι Σοβιετικοί πριν από 80 και πλέον έτη».