Την Παρασκευή, 11 Απριλίου, έκλεισε η βιομηχανική έκθεση του Ανόβερου. Για μια εβδομάδα δόθηκε η δυνατότητα στους επαγγελματίες επισκέπτες αλλά και στο κοινό να αφουγκραστεί τα σύγχρονα τεχνολογικά ρεύματα και να κλείσει δουλειές.
Βιομηχανία 4.0, ήταν ο προγραμματικός διαφημιστικός τίτλος που ένωσε θεματικά τους παρουσιαστές και εκθέτες. Που σημαίνει συνδεδεμένες ψηφιακές εφαρμογές σε ευρύτατη κλίμακα.
Για να πούμε την αλήθεια, αυτό δεν είναι εντελώς καινούργιο για τους γνώστες του αντικειμένου ERP, Enterprise Resource Planning, και CAD, Computer Aided Design. Ο τίτλος βιομηχανία 4.0 είναι δημιούργημα διαφημιστών, ακουμπάει όμως άμεσα στην πραγματικότητα. Και αυτό δίνει αξιοπιστία στο σύνολο της σχετικής βιομηχανικής κοινότητας. Δεν πουλάνε αέρα, για να το πω απλά.
Δεν αφορά δε μόνον την βαριά βιομηχανία, αλλά όλες τις βιομηχανίες και όλους τους κλάδους. Δίνει ευκαιρίες και σε μικρές εταιρείες, να αναπτύξουν εργαλεία ψηφιακά, που δεν εχουν μεγάλο επενδυτικό κόστος.
Θα αναφέρω χαρακτηριστικά την προστασία μεγάλων μηχανικών εγκαταστάσεων από την κλοπή δεδομένων, αλλά και από την αντιγραφή εξαρτημάτων και ανταλλακτικών, όχι μόνον από Κινέζους αλλά και από κάθε άλλον κατάσκοπο. Η εφαρμογή αυτή με σχετικά μικρό κόστος, γύρω στα 700 ευρώ ανά εγκατάσταση, δίνει και τη δυνατότητα ελέγχου εξ αποστάσεως, π.χ. από την Ευρώπη σε εργοστάσια στην Ινδονησία, για το ποιος έχει πρόσβαση και πότε την έκανε. Και βεβαίως άδεια πρόσβασης διαβαθμισμένη.
Η εταιρεία που παράγει αυτά τα συστήματα είναι μικρή, με 120 άτομα προσωπικό περίπου.
Τέτοιου είδους εφαρμογές, που χρειάζονται λογισμικό και πολύ μυαλό, θα μπορούσαν να αναπτυχθούν υπό προϋποθέσεις και στην Ελλάδα.
Οι προϋποθέσεις αφορούν στην πιλοτική συνεργασία με μεγάλες βιομηχανικές μονάδες που, δυστυχώς, στην Ελλάδα μειώνονται σταθερά. Εδώ, λοιπόν, παρουσιάζεται ένα αντικείμενο στήριξης από το γερμανικό υπουργείο ανάπτυξης σε συνεργασία με το αντίστοιχο δικό μας. Ακόμα καλύτερα, να αναδειχτούν ανάδοχοι και συνεργασίες από όλη την Ευρώπη. Με την στήριξη μέσω προγραμμάτων ΕΣΠΑ.
Άλλη προϋπόθεση, και μάλιστα καθοριστική, είναι η σύνδεση με τα ελληνικά Πολυτεχνεία αλλά και με ΤΕΙ που θα πρέπει να δώσουν τα φώτα τους στα νέα παιδιά κατά τη διάρκεια των σπουδών τους σε θέματα βιομηχανικών αλλά και βιοτεχνικών ψηφιακών εφαρμογών. Και με εκπαίδευση στελεχών της βιομηχανίας, εάν βέβαια έχουν τις απαιτούμενες ειδικές γνώσεις.
Υπάρχει δυστυχώς η πικρή εμπειρία του παρελθόντος, σχετικά με τις ψηφιακές τεχνολογίες. Πριν απο 25 χρόνια το ζητούμενο ήταν η βιομηχανική οργάνωση και η οργάνωση βιομηχανικών ομίλων του δημοσίου με λογισμικό και με τους ανάλογους, τότε πανάκριβους, υπολογιστές. Οι προμήθειες έγιναν από τους …ειδικούς της αρπαχτής, τα μηχανήματα κλειδώθηκαν σε αποθήκες, η οργάνωση δεν έγινε. Μερικές εταιρείες έχουν κλείσει.
Έχουμε, όμως, μάθει στο ενδιάμεσο, ότι πρέπει να εφαρμόσουμε τις ψηφιακές τεχνολογίες. Αυτό το θέμα προχώρησε και στο δημόσιο. Έστω και με καθυστέρηση κάποιων δεκαετιών.
Σήμερα παρουσιάζονται νέες ευκαιρίες. Με θέληση, με μεράκι, με τεχνογνωσία και με οργάνωση αξιοποιούνται. Η ψηφιακή ζωή στη βιομηχανία δεν είναι αφήγημα. Είναι γεγονός.