Η NASA προέβη τελικά στην πολυαναμενόμενη ανακοίνωσή της για τον πλανήτη Αρη. Και ήταν αυτό που όλοι περίμεναν: η ύπαρξη νερού στον κόκκινο πλανήτη, στοιχείο απαραίτητο για την ύπαρξη ζωής. Μια είδηση που αναμένεται να πυροδοτήσει σενάρια επί σεναρίων για το θέμα τής ζωής στον Αρη το επόμενο διάστημα.
Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που ο Άρης απασχολεί την ανθρώπινη πραγματικότητα( αλλά και φαντασία ). Οι αναφορές σε αυτόν είναι πολλές, ξεκινώντας από τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ο Ιταλός Τζιοβάνι Σκιαπαρέλι, χρησιμοποιώντας το τηλεσκόπιο του ανακαλυπτει τα κανάλια του Αρη. Η παραφιλολογία για τα κανάλια κράτησε πολλά χρόνια, αλλά όσο η τεχνολογία εξελισσόταν τόσο αποδεικνυόταν ότι επρόκειτο απλώς για οπτικές παραισθήσεις. Ωστόσο η περί τον Αρη συζήτηση, με προεξάρχοντες τους Σκιαπαρέλι και Πέρσιβαλ Λόουελ, οδήγησε σε άπειρα βιβλία, άπειρες εικονογραφήσεις, άπειρες υποθέσεις για το τι υπάρχει εκεί έξω, αν οι δορυφόροι του, ο Φόβος και ο Δείμος είναι κανονικοί πλανήτες ή… διαστημόπλοια κ.ο.κ. Με πολύ δημοφιλή την άποψη ότι στον Άρη υπήρχε ένας αρχαίος πολιτισμός που κατέρρεε και αναζητούσε διαφυγή.
Μια τέτοια συλλογική παράνοια δεν θα μπορούσε να μείνει ανεκμετάλλευτη από ένα ευφυές και ταυτόχρονα προβοκατόρικο μυαλό, όπως αυτό του Όρσον Ουέλς. Σε ραδιοφωνική εκπομπή του το 1938, ο Ουέλς σκηνοθέτησε μια εισβολή Αρειανών στη Γη, βασισμένη στο βιβλίο «Ο πόλεμος των κόσμων», (αργότερα ταινία και με τον Τομ Κρουζ ) η οποία έβγαλε στους δρόμους της Νέας Υόρκης χιλιάδες πανικόβλητου κόσμου που προσπαθούσε να σωθεί από τους άγριους εισβολείς… Δόθηκαν οι απαραίτητες διευκρινίσεις δόθηκαν στη δημοσιότητα αλλά ήταν ήδη αργά: το κόλπο είχε πιάσει και ο Ουέλς είχε κάνει μια ραδιοφωνική φάρσα που έμεινε στην ιστορία.
Από τότε κύλησε πολλή… αστρόσκονη στα αυλάκια του Αρη. Ερευνητικές αποστολές, λήψη φωτογραφιών και νέες θεωρίες επί θεωριών για το εάν και κατά πόσο υπάρχει ζωή εκεί ή αν ο πλανήτης διαθέτει τις απαραίτητες συνθήκες για να κατοικηθεί από τον άνθρωπο. To 1950, o Ρέι Μπράντμπερι, επηρεασμένος από το γενικό κλίμα, το οποίο επί Μακάρθι, ως αντικομμουνιστικό, δεν βλέπει με καλό μάτι οτιδήποτε… κόκκινο, γράφει ένα πραγματικά υπέροχο βιβλίο υπό τον τίτλο «Τα χρονικά του Αρη». Ο Μπράντμπερι, με τον μοναδικό προσωπικό του τρόπο, και με όχημα την πιθανότητα ύπαρξης ζωής στον Αρη, εξετάζει τι θα συνέβαινε εάν οι γήινοι μετοικούσαν σε αυτόν. Και κάπως έτσι, παρουσιάζει έντεχνα όλες τις αδυναμίες τής ανθρώπινης φύσης και τα προβλήματα του προηγμένου (;) πολιτισμού: δουλεία, ρατσισμό, ζήλια, επιθετικότητα, φόβο του άλλου. Καταλήγοντας προφανώς σε κάτι σαν «δεν κάνει ο πλανήτης τον κάτοικο του αλλά ο κάτοικος τον πλανήτη» ή, για να το θέσουμε πιο καβαφικά, «ο πλανήτης σε ακολουθεί». Οπότε αν η φύση σου είναι ατελής και κάνει ρημαδιό ό,τι υφίσταται τριγύρω, και σε άλλον πλανήτη να πας, τα ίδια ακριβώς θα γίνουν και εκεί.
Και ίσως κάπως έτσι θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και η ανακοίνωση τής NASA. Ακόμη κι αν, λόγω νερού, υπάρχουν συνθήκες ζωής στον Αρη σίγουρα, σε μια κατάσταση γήινης έκτακτης ανάγκης, δεν θα μετοικήσουν εκεί οι πρόσφυγες, αλλά οι ισχυροί του πλανήτη, εκείνοι που θα μπορούν να πληρώσουν το… εισιτήριο. Και οι οποίοι, αν λειτουργήσουν και στον Αρη με τον ίδιο τρόπο που λειτουργούν επί δεκαετίες στη Γη, δηλαδή χωρίς σεβασμό στο περιβάλλον που τους φιλοξενεί, σύντομα θα αρχίσουν να ψάχνουν για έναν καινούριο πλανήτη.