Μπορεί η Δύση να είναι οργισμένη με τον Πούτιν που σφυροκοπά ανηλεώς την Ουκρανία με σκοπό να την κατακτήσει, αλλά στη Ρωσία αποτελεί γεγονός, καλώς ή κακώς, πως μόλις το 4% των ρώσων πολιτών θεωρεί πως την ευθύνη για τον πόλεμο τη φέρει η πατρίδα τους. Η συντριπτική πλειοψηφία την αποδίδει στο Κίεβο, στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ. Ο μισός πληθυσμός είναι έτοιμος να ταχθεί υπέρ των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην όμορη χώρα ενώ οι όποιες διαμαρτυρίες κατά του πολέμου είναι ουσιαστικά αμελητέες.
Την εν λόγω κατάσταση που επικρατεί στο εσωτερικό της Ρωσίας όσον αφορά τη στάση του ρωσικού λαού απέναντι στον πόλεμο κατά της Ουκρανίας, την περιγράφει σε ανάλυσή του (την οποία αναδημοσίευσε η La Repubblica) όχι κάποιος δυτικός ανταποκριτής, αλλά ένας ρώσος συγγραφέας, ο (γνωστός και στην Ελλάδα για το βιβλίο του «Ο Καλός Στάλιν») Βίκτορ Γεροφέγεφ.
Ομως περισσότερο από τη γνώμη των συμπατριωτών του για τον πόλεμο, τον απασχολεί το ότι «στο μυαλό του πιο σημαντικού ανθρώπου της Ρωσίας έχει οριοθετηθεί ξεκάθαρα μία παράλληλη πραγματικότητα που είναι ακατανόητη στην Ουκρανία αλλά και στην Ευρώπη και στην Αμερική». Στο πλαίσιο αυτής της παράλληλης πραγματικότητας, η Ουκρανία κυβερνάται από νεοναζιστές ενώ έχει επίσης εξοπλιστεί σημαντικά και αποτελεί απειλή για τη Ρωσία. Οπότε «πρέπει να αποστρατιωτικοποιηθεί, να αφοπλιστεί και να ευνουχιστεί λίγο», γράφει ο Γεροφέγεφ.
Δίψα για «εκδίκηση»
Στo κείμενό του εξηγεί ότι αυτή η εναλλακτική πραγματικότητα διαμορφώνεται στο μυαλό του ρώσου ηγέτη εδώ και μία εικοσαετία ενώ τα κύρια στοιχεία της είναι τα εξής τέσσερα: η φτωχική παιδική του ηλικία, η σχέση του με τον αθλητισμό κατά την εφηβεία, η θητεία του στην KGB και η σοβιετική αυτοκρατορία και αυτό σημαίνει πως στο μυαλό του Πούτιν «τα πάντα αποσκοπούν στη νίκη. Τα πάντα τον ωθούν στην εκδίκηση για τον Ψυχρό Πόλεμο που χάθηκε κατά τη διάρκεια της Περεστρόικα».
Η Δύση τα αγνόησε όλα αυτά. Εως την τελευταία ημέρα ειρήνης αρνούνταν να πιστέψει σε αυτήν την παράλληλη πραγματικότητα που λάμβανε επικίνδυνες διαστάσεις μέσα στο μυαλό του ρώσου ηγέτη, θεωρώντας πως μπλοφάρει. Αλλά ούτε οι φιλοπουτινικές λαϊκές μάζες ανά τη ρωσική επικράτεια ούτε οι φιλελεύθεροι Μοσχοβίτες πίστευαν πως ο πρόεδρός τους θα κήρυττε τελικά πόλεμο στην Ουκρανία. Η σκέψη και μόνο ήταν πολύ τρομακτική. «Αντιθέτως ο Πούτιν μας απέδειξε πως στην προσωπική του πραγματικότητα (που δεν είναι παθολογική αλλά πολιτική) δεν υπάρχει τίποτα τρομακτικό, εάν πολεμάς για την αποκατάσταση του μεγαλείου του ρωσικού κόσμου», γράφει ο Γεροφέγεφ.
Κατά τη διάρκεια του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας, τα έντρομα μέλη του εξαναγκάστηκαν από τον ηγέτη τους να συνυπογράψουν μια κήρυξη πολέμου. «Αλλά εκείνοι δεν το γνώριζαν, νόμιζαν πως επρόκειτο για την ανεξαρτησία των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ από το Κίεβο». Ωστόσο στη συνέχεια διαπιστώθηκε πως τα εδάφη αυτών των Δημοκρατιών, με τις οποίες η Ρωσία έχει συνάψει ήδη διπλωματικές σχέσεις, αντιστοιχούν μόλις στο 1/3 της συνολικής επικράτειας των περιοχών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, και οι νέες Δημοκρατίες θέλουν να τις καταλάβουν ολόκληρες αυτές τις περιοχές.
Το δόγμα του «ενός λαού»
Οσον αφορά το θανάσιμο μίσος που τρέφει ο ρώσος πρόεδρος για την κυβέρνηση του Κιέβου και για τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ο Γεροφέγεφ θεωρεί πως μπορεί να συγκριθεί «μόνο με την τρελή επιθυμία του Πούτιν να απελευθερώσει τον αδελφό ουκρανικό λαό από το ΝΑΤΟ και τις ευρωπαϊκές επιταγές. Για τον Πούτιν, Ρώσοι και Ουκρανοί είναι ένας λαός».
Ωστόσο και αυτό φαίνεται πως είναι ένα δεδομένο που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα αυτή καθαυτή αλλά στην παράλληλη πραγματικότητα του Πούτιν. «Εχουμε, είναι αλήθεια, κοινές ρίζες: τη μεσαιωνική Κιεβινή Ρωσία, αλλά μετά οι Ρώσοι πήγαν πολύ μακριά, προς τα βορειοανατολικά, δημιουργώντας τελικά μια τεράστια αυτοκρατορία. Ενώ οι Ουκρανοί έχτισαν τον πολιτισμό τους μεταξύ Πολωνίας και Ρωσίας. Αν ο τυπικός Ουκρανός είναι γαιοκτήμονας, ένας αγρότης που καλλιεργεί τα δικά του σιτηρά, παρόμοια με έναν Ευρωπαίο, ο Ρώσος είναι κάποιος χωρίς ρίζες. Αυτή η διαφορά νοοτροπίας μπορεί πλέον να έχει αποκτήσει μια στρατηγική αίσθηση αμοιβαίας εχθρότητας», εξηγεί ο Γεροφέγεφ.
Μετά τη Ρωσική Επανάσταση, η Η Ρωσία έστρεψε τους προβολείς πάνω της. Τι θα προκύψει δεν είναι ξεκάθαρο. Εάν θα τις απομείνουν αρκετές δυνάμεις για μια νέα περεστρόικα ή εάν, αντιθέτως, θα καταποντιστεί κανένας δεν το γνωρίζει. Πέρα από τον ρώσο πρόεδρο. Στην παράλληλο σύμπαν όπου ζει, εκείνος δεν γνωρίζει ήττες του στρατηγού Αντόν Ντενίκιν επέλεξε να μην αναγνωρίσει την ελεύθερη Ουκρανία με αποτέλεσμα να καταλήξουν και οι δύο στην αγκαλιά του κομμουνισμού. Και το 2000 όταν ανήλθε ο Πούτιν στην εξουσία η ανεξάρτητη Ουκρανία είχε ήδη αρχίσει να στρέφεται προς την Ευρώπη ενώ ο ρώσος πρόεδρος δεν κατάφερε να ανακόψει αυτήν την πορεία με ειρηνικά μέσα. Για αυτό τώρα αποπειράται να το κάνει με τα όπλα.
Κυβέρνηση-μαριονέτα
Σχετικά με την εξέλιξη του πολέμου, βασιζόμενος στην σοβιετική εμπειρία, ο Γεροφέγεφ αναφέρει πως ένα πιθανό σενάριο είναι εκείνο της μεταπολεμικής Πολωνίας. «Θα ανακηρυχθεί μία λαϊκή φιλορωσική κυβέρνηση σε μία οποιαδήποτε από τις πόλεις που θα “απελευθερωθούν” από τους Ρώσους. Αντιθέτως η κυβέρνηση του Κιέβου θα κηρυχθεί αντιλαϊκή. Μετά θα ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος και στο Κίεβο θα φτάσουν οι “δικοί μας”. Λαμβάνοντας υπόψη πως η Ανατολική Ουκρανία δεν είναι διατεθειμένη να πεθάνει για τον Ζελένσκι, πρόκειται για ένα εύλογο ενδεχόμενο», εξηγεί.
Ζήτημα, ωστόσο, αποτελεί ότι ο σχηματισμός μιας φιλορωσικής κυβέρνησης δεν αποτελεί εύκολη υπόθεση στην Ουκρανία. Στις προηγούμενες εκλογές κατέστη σαφές ότι ο ουκρανικός λαός δεν βλέπει με καλό μάτι τους πολιτικούς (όπως ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς) που διάκεινται φιλικά απέναντι στον Πούτιν.
Εάν σχηματιστεί, τελικά, μία φιλορωσική κυβέρνηση, σύμφωνα με το Γεροφέγεφ η αιματοχυσία που θα ακολουθήσει δεν θα λάβει μεγάλες διαστάσεις, ωστόσο στη συνέχεια θα αυξηθεί ραγδαία η καταστολή, όπως στη Λευκορωσία του Λουκασένκο. Στην περίπτωση που δεν σχηματιστεί άμεσα μία τέτοιου τύπου κυβέρνηση, η Μόσχα θα αναγκαστεί να ελέγχει το Κίεβο και να κυβερνά τη χώρα με τα άρματα μάχης και αυτό θα έχει οδυνηρές συνέπειες σε όλον τον κόσμο.
Η στάση της Δύσης
Ολοκληρώνοντας το κείμενό του ο ρώσος συγγραφέας, ο πατέρας του οποίου υπήρξε ανώτατος σοβιετικός διπλωμάτης, σημειώνει πως, παρακολουθώντας τις εξελίξεις όσον αφορά τη Ουκρανία τα τελευταία χρόνια, γινόταν ολοένα πιο επιφυλακτικός απέναντι στη Δύση. Οχι μόνο γιατί «κατάπιε» την προσάρτηση της Κριμαίας αλλά και επειδή ήταν διατεθειμένη να παρακάμψει την Ουκρανία μέσω του Nord Stream 2. «Περισσότερες από μία φορές η Ευρώπη άρχισε να χορεύει υπό τους ήχους του αυλητή της Μόσχας. Είτε από συμφέρον, είτε για να εναντιωθεί στην Αμερική ή γιατί ο Πούτιν πραγματικά αρέσει, όπως αρέσει στους ταξιτζήδες του Βερολίνου, του Παρισιού ή της Ιταλίας που τον θεωρούν δικό τους», αναφέρει. Ωστόσο υποστηρίζει και προειδοποιεί πως το μέλλον διαγράφεται εξαιρετικά κρίσιμο περισσότερο για την πατρίδα του, παρά για τη Δύση και την Ουκρανία.
Στο πλαίσιο της τραγωδίας που εκτυλίσσεται από την περασμένη Πέμπτη, η Δύση θα επιλέξει μόνη της τον ιστορικό ρόλο που της αρμόζει και της αξίζει ενώ η Ουκρανία θα περάσει δύσκολους καιρούς, αλλά η καταστροφή θα είναι προσωρινή, σύμφωνα, πάντα με τον Γεροφέγεφ. «Αντιθέτως η Ρωσία έστρεψε τους προβολείς πάνω της. Τι θα προκύψει δεν είναι ξεκάθαρο. Εάν θα τις απομείνουν αρκετές δυνάμεις για μια νέα περεστρόικα και μια νέα ελευθερία η εάν, αντιθέτως, θα καταποντιστεί, κανένας δεν το γνωρίζει. Πέρα από τον Πούτιν. Στην παράλληλη πραγματικότητά του δεν γνωρίζει ήττες. Προς το παρόν».