Από αριστερά, Μπόνο, Ανταμ Κλέιτον, Λάρι Μάλεν και The Edge, δηλαδή οι U2, τον Ιούνιο του 2017 στη Νέα Υόρκη. «Είμαστε μια δημοκρατία, αλλά δίχως ψηφοφορίες» λέει ο κιθαρίστας τους | Shutterstock
Θέματα

«Songs of Surrender»: Οι U2 διασκευάζουν U2

Ο κιθαρίστας της κορυφαίας μπάντας, γνωστός ανά την υφήλιο ως The Edge, μίλησε στην Corriere della Sera για το νέο άλμπουμ τους, με διαφορετικές επανηχογραφήσεις 40 παλιών τραγουδιών τους, όπου εκτός από τη μουσική έχουν πειράξει και αρκετούς στίχους, δίνοντάς τους μια πιο σύγχρονη πνοή
Protagon Team

Διεκδικούν τον τίτλο της κορυφαίας μπάντας στον κόσμο, ενώ λόγω της ακτιβιστικής τους δράσης υπέρ διαφόρων κοινωφελών σκοπών έχουν καταστεί συνομιλητές των ισχυρών όλου του κόσμου. Ωστόσο, εκείνοι εξακολουθούν να μην είναι ικανοποιημένοι.

«Ο Μπόνo είχε εκφράσει επανειλημμένως τη δυσαρέσκειά του για ορισμένα από τα φωνητικά του, αλλά ακούγοντας τους δίσκους αντιληφθήκαμε ότι το λάθος ήταν σε μεγάλο βαθμό του συγκροτήματος: δεν αλλάζαμε ποτέ τονικότητα και δεν εκμεταλλευόμασταν τις δυνατότητες της φωνής του» ανέφερε ο 61χρονος πλέον Ντέιβιντ Χάουελ Εβανς, ο κιθαρίστας των U2, διάσημος ανά την υφήλιο ως The Edge, εξηγώντας στον Αντρέα Λαφράνκι της Corriere della Sera γιατί το ιρλανδικό συγκρότημα αποφάσισε να ξαναπιάσει στα χέρια του και να διασκευάσει τα αριστουργήματά του, «πειράζοντας» όχι μόνο τη μουσική, αλλά και τους στίχους τους.

Το «Songs of Surrender», το νέο άλμπουμ των U2 –40 τραγούδια, με πρώτο το «One» και τελευταίο το «40»– θα είναι διαθέσιμο από τις 17 Μαρτίου. Ο ιταλός δημοσιογράφος σημειώνει πως «ο επείγων χαρακτήρας και η δύναμη της ροκ δίνουν τη θέση τους σε ημιακουστικές συνθέσεις». Και ο ιρλανδός κιθαρίστας εξηγεί: «Προερχόμαστε από τη μετα-πάνκ σκηνή και παλιά σκεφτόμασταν τις ζωντανές εμφανίσεις, την ένταση, ενώ τώρα οι ενορχηστρώσεις είναι πιο οικείες, σχεδόν σαν να σου τραγουδάει ο Μπόνo στο αυτί. Διασκευάζοντας τα τραγούδια μας, ανακαλύψαμε πως είναι άφθαρτα».

Οσον αφορά την αλλαγή των στίχων, στο «Pride» για παράδειγμα, τραγούδι από το άλμπουμ «In The Name of Love», γίνεται λόγος για ένα παιδί σε μια ακτή το οποίο δεν θα φιλήσει ποτέ κανένας, με τους U2 να αναφέρονται, φυσικά, στο δράμα των προσφύγων, το οποίο επανήλθε στο προσκήνιο της επικαιρότητας μετά την πρόσφατη τραγωδία στις νότιες ακτές της Καλαβρίας που κόστισε τη ζωή σε 68 ανθρώπους. «Η κατάσταση πρόκειται να επιδεινωθεί εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής. Το καθήκον της παγκόσμιας κοινότητας είναι να αποτρέψει την αποτυχία των κρατών, είτε στην Αφρική είτε στην Κεντρική Αμερική, διαφορετικά θα υπάρξουν νέες μαζικές μεταναστεύσεις» σχολιάζει ο The Edge.

Παρομοίως, το «Walk» (από τον δίσκο «All That You Can’t Leave Behind») αρχικά γράφτηκε για την νομπελίστα πολιτικό Αούνγκ Σαν Σου Κίι, ενώ τώρα αναφέρεται σε έναν κωμικό και στον αγώνα για την ελευθερία. «Οταν το ηχογραφούσαμε ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία και μας εξέπληξε το γεγονός ότι εκείνον τον νταή τον Πούτιν κλήθηκε να τον αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος που προερχόταν από τον κόσμο της διασκέδασης, ένας κωμικός, ο Ζελένσκι. Η προσπάθειά του και η προσπάθεια όλου του ουκρανικού λαού σχετίζονται με την αντιπαράθεση μεταξύ δημοκρατίας και αυταρχισμού» εξηγεί. «Πριν από χρόνια δεν αντιλαμβανόμουν την ιδέα ενός δίκαιου πολέμου, αλλά η Ουκρανία δικαιολογείται από την ανάγκη να γίνει σεβαστή η εθνική κυριαρχία της και να αποχωρήσουν οι εισβολείς» προσθέτει.

Σχετικά με τον τίτλο του άλμπουμ, «Songs of Surrender», αφού ξεκαθαρίζει πως δεν αναφέρεται σε καμία περίπτωση στους Ουκρανούς (surrender στα αγγλικά σημαίνει παραδίνομαι), εξηγεί: «Για εμάς, αυτός ο τίτλος έχει μια πιο φιλοσοφική και πνευματική σημασία, που συνδέεται με την αποδοχή αυτού που είμαστε. Η αποδοχή είναι δύναμη. Μάθαμε ότι τα όριά μας είναι δύναμη. Πάσχω από Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ), εστιάζω στις λεπτομέρειες ωσάν να βλέπω τα πάντα μέσω ζουμ, χρειάζομαι την όραση κάποιου όπως ο Μπόνo, που χρησιμοποιεί ευρυγωνικό φακό. Πρέπει να αποδεχόμαστε την ιδέα ότι δεν γίνεται να είμαστε εξαιρετικοί σε όλα».

Επιστρέφοντας σχεδόν μισό αιώνα πίσω, στο 1976, όταν τέσσερις πιτσιρικάδες συγκεντρώνονταν για να παίξουν στην κουζίνα του σπιτιού του Λάρι Μάλεν, του ντράμερ των U2, o The Edge σημειώνει πως «θα σοκάρονταν βλέποντάς μας ακόμα στο προσκήνιο. Ο Ανταμ (Κλέιτον, ο μπασίστας του συγκροτήματος) ήταν ο πρώτος που πίστεψε σε εμάς και έλεγε πράγματα τύπου “θα γίνουμε οι νέοι Beatles”. Του έλεγα ότι ήταν τρελός. Πάντως, το πιο σημαντικό στοιχείο ήταν εξαρχής η φιλία», παραδέχεται.

Δεδομένου του ηγετικού ρόλου που διαδραματίζει ο Μπόνo στο συγκρότημα, στην ερώτηση αν οι U2 είναι «μια δικτατορία, μια πεφωτισμένη μοναρχία ή μια δημοκρατία» ο The Edge απαντά αμέσως «μια δημοκρατία, αλλά δίχως ψηφοφορίες. Η ιδέα είναι να συμμετέχουμε όλοι στη διαδικασία λήψης αποφάσεων».

Θέλοντας να μάθει τι σχεδιάζουν οι U2 για το μέλλον, ο δημοσιογράφος της Corriere αναφέρει ότι ο Μπόνο έχει ήδη μιλήσει για το «Songs of Αscent», ακόμη ένα νέο άλμπουμ. «Ο Μπόνο τρέχει πάρα πολύ… Εχουμε μια συλλογή τραγουδιών που θα μπορούσε να φέρει αυτόν τον τίτλο, αλλά και άλλα κομμάτια, που σχετίζονται πολύ περισσότερο με τον ήχο της κιθάρας. Είμαστε σε καλό σημείο, αλλά δεν έχουμε ιδέα πώς θα είναι το άλμπουμ ή ποιος θα είναι ο τίτλος του», απαντά ο The Edge.