Τα καλοκαίρια των «άνευ ειδήσεων Αυγούστων» έχουν ενταφιαστεί στο χρονοντούλαπο των δημοσιογραφικών μύθων προ πολλού, τουλάχιστον αφότου εξέπνευσε η Σοβιετική Ενωση στα χέρια του Γκορμπατσόφ και άρχισαν να ξεσπούν ο ένας μετά τον άλλον οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή, οι αραβικές ανοίξεις, οι γιουγκοσλαβικοί εμφύλιοι, κ.λπ. Εκτοτε οι Αύγουστοι έχουν κάμποση δουλίτσα για τα media όπου Γης.
Ωστόσο οι εκδοτικές συνήθειες που βασίζονται στη μεταφυσική άποψη περί ραστώνης δεν κόβονται εύκολα. Ούτε η Repubblica τις έκοψε, μια που τη βοηθάει και το καλαντάρι. Ετσι έδωσε στην παλαίμαχη δημοσιογράφο Νατάλια Ασπέζι, να γεμίσει μια σελίδα με τις αναμνήσεις της από τη Σοφία Λόρεν. Και εδώ υπεισέρχεται ο προαναφερθείς παράγων καλαντάρι, αρμόδιος για τις επικαιροποιήσεις των στάνταρ δεδομένων, γνωστών λίγο ή πολύ σε όλους: στις 20 Σεπτεμβρίου η ιταλίδα ντίβα θα γίνει 90 χρόνων – να ζήσει και άλλο, λοιπόν!
Φυσικά, η πολύπειρη Ασπέζι προέταξε ως σοβαρότερο λόγο του μίνι αφιερώματος στη Λόρεν τη δεκάτη δεκαετία που καλείται να διανύσει με περιορισμένες από τον πανδαμάτορα δυνάμεις η ιταλίδα ηθοποιός. Ξεκίνησε από το γεγονός ότι διάλεξε να ζει στην Ελβετία εδώ και 20 χρόνια. Και άρχισε να της πλέκει το εγκώμιο με εφόδιο τα δικά της γεράματα, βαρύτερα κατά μία πενταετία: «Από όλους τους ανθρώπους που γνώρισα στην πολύ μεγάλη ζωή μου, αυτό το πανέμορφο πλάσμα, που δεν έχασε τον εαυτό της, γεννήθηκε φτωχό και ήταν εκπληκτικής ομορφιάς. Πολέμησε στη ζωή της».
Αναφέρθηκε στο πατρικό όνομα (Σικολόνε) στο οποίο η Σοφία ήθελε να προσθέσει δόξα: «Καθώς όλες οι πόρτες άνοιγαν για την όμορφη 20χρονη Σοφία, εκείνη ήθελε και η μητέρα της και η μικρή αδελφή της, η Μαρία, να το καμαρώνουν». Το νερό του Τίβερη μπήκε στο αυλάκι και τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους.
Ακολούθησαν οι αναφορές στον γάμο με τον Κάρλο Πόντι, στο Μεξικό, το 1957, που δεν αναγνωρίστηκε από το Βατικανό, αφού ο Πόντι ήταν ήδη παντρεμένος στην Ιταλία – ένα τόλμημα που έγινε εσπευσμένα, υπό το πιεστικό κόρτε του αντιζήλου του Πόντι χολιγουντιανού ηθοποιού Κάρι Γκραντ, ερωτευμένου με τη Λόρεν. Και εξιστορήθηκε η απόκτηση της γαλλικής υπηκοότητας, το 1964, με σκοπό τον αναγνωρίσιμο γάμο.
Το Παρίσι στέγασε έναν έρωτα που στη Ρώμη ήταν καταδικασμένος. «Το 1966 παντρεύτηκαν τελικά, όμως η ιστορία δεν τελείωσε εκεί. Και η τεκνοποίηση; Δεν μπορούσε να πιστέψει τους γιατρούς που της είπαν ότι ήταν καλύτερα να τα παρατήσει. Κατάφερε να συναντήσει τον καθηγητή Hubert de Watteville και τον έπεισε να τη φροντίσει. Ημασταν όλοι στην πλατεία της Γενεύης όπου στέκεται το μεγάλο νοσοκομείο περιμένοντας το θαύμα. Ετσι γεννήθηκε ο Κάρλο Τζούνιορ, σήμερα 55 ετών, διευθυντής ορχήστρας, παντρεμένος με την ουγγαρέζα βιολονίστα Αντεα Μέζαρος, και πατέρας δύο τέκνων.
»Ο Εντουάρντο Πόντι γεννήθηκε στο ίδιο νοσοκομείο της Γενεύης. Τώρα είναι 51 ετών, επίσης σκηνοθέτης των ταινιών της μητέρας του, καθώς και σεναριογράφος και παραγωγός, παντρεμένος με τη Σάσα Αλεξάντερ, ηθοποιό και μητέρα δύο παιδιών. Λοιπόν, από όλους τους ανθρώπους που γνώρισα, αγάπησα, ανέχτηκα ή μίσησα, αυτός με τον οποίο αισθάνομαι πιο κοντά είναι η Σοφία Λόρεν. Μου αρέσει και θα μου αρέσει πάντα να ακούω τη Σοφία να μου λέει πολλά για τον εαυτό της.
»Θα ήθελα να μου θυμίζει τι μου έλεγε στις πολλές επισκέψεις που της έκανα χωρίς να τη ρωτάω τίποτα. Για να μπω στον κόσμο της, στα παιδιά της, στα εγγόνια της, ακόμα και στις ταινίες, για τις οποίες θυμάται τα πάντα, στην απέραντη βιτρίνα όπου βρέθηκε περιτριγυρισμένη από τόσα πολλά, ζωή και σινεμά αλληλένδετα, και χωρίς δυνατότητα απόδρασης».
Και να τι έλεγε η Λόρεν στην Ασπέζι: «Ημουν η ιταλίδα ηθοποιός που έκανε τις περισσότερες ταινίες στο Χόλιγουντ, ωστόσο είναι αλήθεια ότι δεν ήταν και τόσο καλές. Θα μπορούσα να γλιτώσω μερικές. Ομως μπορώ μόνο να είμαι ευχαριστημένη επειδή το όνομά μου έγινε διεθνώς γνωστό. Με τις ιταλικές ταινίες όμως είχα πραγματική επιτυχία εκείνα τα χρόνια. Τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 ήμασταν ο καλύτερος κινηματογράφος στον κόσμο.
»Φαντάσου τι σήμαινε για μένα, στα 23 μου, να φτάσω στο Χόλιγουντ και να δω με σάρκα και οστά όλα τα αστέρια, εκείνα τα πρόσωπα και εκείνα τα σώματα που είχα μπροστά στα μάτια μου και τα έβλεπα σαν γίγαντες όταν κατέφευγα στους κινηματογράφους της Νάπολης. Δούλεψα και σε φωτορομάντζα, ήμουν και κομπάρσα στο ‘‘Quo Vadis’’». Κάπως έτσι, σχολίασε η Ασπέζι, η Σοφία έγινε η Λόρεν. «Η Σοφία διεσώθη επειδή είναι γυναίκα με μεγάλη ευφυΐα».
Ο επίλογος του αυγουστιάτικου προοιμίου των προκεχωρημένων γενεθλίων δόθηκε μέσω της Ασπέζι στον συγγραφέα Τζουζέπε Μαρότα (απλή συνωνυμία με τον νυν πρόεδρο της ΠΑΕ Ιντερ Μιλάνου), κλασικό υμνητή της ντίβας: «Τα συγκεκριμένα και αφηρημένα πόδια της είναι μακριά σαν τη Νύχτα των Χριστουγέννων, οι θολοί και βλοσυροί γοφοί της είναι σαν τις πλάτες της γάτας, η υπερβολή του στήθους της, για το οποίο υπερηφανεύεται αλλά και το υποτιμά, όλα είναι βιβλικά…» Υμνοι, φυσικά, μιας άλλης εποχής, ενθουσιώδους, και μάλιστα ανεξάρτητα από τα μίζερα γεράματα.