Ακριβώς πριν από 25 χρόνια, στις 27 Μαρτίου 1998, η η Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ (FDA) αναγνώρισε το Viagra της Pfizer ως το πρώτο χάπι για την αντιμετώπιση της στυτικής δυσλειτουργίας. Και την επόμενη χρονιά, το 1999, προβλήθηκε το «Matrix» με τον Κιάνου Ριβς των αδελφών (ακόμη τότε) Λάρι και Αντι Γουατσόφκσι. Τι σχέση έχει, όμως, το Viagra με το «Matrix»;
Μπλε χάπι ή κόκκινο χάπι, ρωτάει ο «Morpheus» (Λόρενς Φίσμπερν) τον «Neo» (Κιάνου Ριβς): «Αυτή είναι η τελευταία σου ευκαιρία. Μετά από αυτή δεν υπάρχει επιστροφή. Παίρνεις το μπλε χάπι –η ιστορία τελειώνει, ξυπνάς στο κρεβάτι σου και πιστεύεις ό,τι θέλεις να πιστεύεις. Παίρνεις το κόκκινο χάπι – μένεις στη Χώρα των Θαυμάτων και σου δείχνω πόσο βαθιά φτάνει η τρύπα του Ασπρου Λαγού».
Ο «Neo» επιλέγει, τελικά, το κόκκινο χάπι, με τον μέντορά του να του λέει «να θυμάσαι… το μόνο που προσφέρω είναι η αλήθεια. Τίποτα περισσότερο», θυμίζει σε άρθρο της στην La Repubblica η ιταλίδα συγγραφέας και αρθρογράφος Ελενα Στανκανέλι, γράφοντας πως όλοι οι υπόλοιποι άνδρες επέλεξαν και εξακολουθούν να επιλέγουν το μπλε χάπι, καθώς προσφέρει ηρεμία και αυτοπεποίθηση, δηλαδή τη δυνατότητα να μην ανησυχούν για αυτό που κάποτε αποκαλούταν άγχος απόδοσης, τη δυνατότητα να ξυπνούν το πρωί στο κρεβάτι και να μην αισθάνονται μειονεκτικά για τις επιδόσεις τους στις ερωτοτροπίες το προηγούμενο βράδυ.
Oμως το Viagra «κατηγορείται» ότι ενώ βοήθησε απίστευτα όλους όσοι αντιμετώπιζαν προβλήματα, συγχρόνως ώθησε πολλούς υγιείς να αντιμετωπίζουν τρόπον τινά τους εαυτούς τους ως προβληματικούς. «Είναι αλήθεια αλλά δεν έχει μεγάλη σημασία. Καλύτερα να μην ρισκάρουμε. Εάν θέλαμε να ρισκάρουμε, θα παίρναμε το κόκκινο χάπι και θα καταλήγαμε στους μαιάνδρους του άγνωστου, συγχυσμένου, αμήχανου σεξ που είχαμε συνηθίσει. Το οποίο σε κάποιες περιπτώσεις οδηγούσε στην τρύπα του Ασπρου Λαγού, σε άλλες απλώς να κοιτάζει ο ένας τον άλλον στα αποκαρδιωμένα μάτια, να γυρίζουν την πλάτη και να κοιμούνται», γράφει η Στανκανέλι.
«Πρώτα από όλα, λοιπόν, με την ευκαιρία αυτών των ιστορικών γενεθλίων, ένα ευχαριστώ στο Viagra από όλους εμάς, γυναίκες και άνδρες, που επωφεληθήκαμε από μια πρωτόγνωρη ζωτικότητα αλλά κυρίως γλιτώσαμε από το άγχος πριν από το σεξ. Ευχαριστούμε το Viagra για το περιστασιακό σεξ, που παραδοσιακά προκαλεί περισσότερο άγχος, και ευχαριστούμε το Viagra για το σεξ στο γάμο, που παραδοσιακά είχε εκλείψει. Με το μπλε χάπι η σύζυγος κατέστη εκ νέου επιθυμητή και ο σύζυγος είναι ένας λειτουργικός άνδρας», προσθέτει, εξαίροντας το θαυματουργό μπλε χάπι.
Διερωτάται, όμως, τι γίνεται με τον Ασπρο Λαγό στη Χώρα των Θαυμάτων, καθώς αυτό το ακαταμάχητο πάθος για το μπλε χάπι θέτει ένα κρίσιμο ερώτημα: «εάν όλα είναι ρευστά, εάν το βιολογικό φύλο είναι μια ξεπερασμένη κατηγορία που έχει αντικατασταθεί από την έμφυλη ταυτότητα, εάν η ετεροφυλοφιλία είναι πλέον ένα στερεότυπο, γιατί έχουμε τέτοια μανία με τη στύση; Στο μεταξύ ακόμη και οι αδερφοί Λάρι και Αντι Γουατσόφκι έγιναν οι αδελφές Λάνα και Λίλι Γουατσόφκσι και εμείς είμαστε ακόμα εδώ, κολλημένοι σε μια πρωτόγονη σεξουαλικότητα, στη διείσδυση με κάθε κόστος, στην εμφάνιση του πέους σε όλη του τη ζωντάνια», σημειώνει η ιταλίδα συγγραφέας.
«Θέλω να το ξαναπώ για να μην παρεξηγηθώ: ευχαριστώ το Viagra για όσους το χρειάζονταν. Αλλά οι άλλοι, οι νέοι, οι ενθουσιώδεις, αυτοί που είναι ακόμα ικανοί να μεταμορφώνουν την επιθυμία σε ορμή αίματος προς τα σηραγγώδη σώματα του πέους; Πού είναι αυτοί που παίζουν με το σεξ, διασκεδάζουν, κάνουν χίλια διαφορετικά πράγματα, εάν δύο στους χίλιους Ιταλούς παίρνουν Viagra κάθε μέρα; Δηλαδή τουλάχιστον ο μισός σεξουαλικά ενεργός ανδρικός πληθυσμός χονδρικά. Μπορεί όλοι να φλυαρούμε, υποδυόμενοι του προοδευτικούς, αλλά όταν έρχεται η ώρα είμαστε εκ νέου άνδρες και γυναίκες, διαφορετικά πανικοβαλλόμαστε. Ζήτω το Viagra, το ξαναλέω, αλλά ίσως και όχι. Εάν το θέμα δεν είναι η τεκνοποίηση – εξαιρούμε, οπότε, όσους παίρνουν Viagra για να καταστήσουν έγκυο τη γυναίκα τους – το σεξ μπορεί να είναι πολλά πράγματα και δεν προϋποθέτουν όλα τη στύση», συμπληρώνει.
Συνήθως η κατάληξη, διαμέσου διάφορων οδών, είναι αυτή και χωρίς το μπλε χάπι. Αλλά για το είδος του σεξ που δεν είναι επιτελεστικό, χρειάζεται το κόκκινο χάπι, δηλαδή «προθυμία για το άγνωστο, το ακατανόητο, ακόμη και το θαυμάσιο. Ομως εμείς, όλοι μας, προτιμήσαμε να αποπειραθούμε να φτάσουμε στο αποτέλεσμα χωρίς παρεκκλίσεις».
Ολοκληρώνοντας την ανάλυσή της η Ελενα Στανκανέλι γράφει πως κάθε προσπάθεια είναι μάταιη, εάν οι νέοι θεωρούν πως χρειάζονται ένα χάπι που τους βοηθά να μην σκέφτονται την επιθυμία, να μην ανησυχούν για αυτήν. «Γιατί η επιθυμία είναι, αντιθέτως, ένα από τα πολύ λίγα πράγματα στη ζωή που αξίζει να ανησυχεί κάποιος – αγγίζοντας τον άλλον, μιλώντας, εφευρίσκοντας πράγματα, θυμώνοντας και φιλιώνοντας. Ακολουθώντας χαρούμενα τον Λευκό Λαγό, χωρίς φόβο, μέχρι μέσα βαθιά σε οποιαδήποτε τρύπα μας οδηγεί», εξηγεί.