Στην όμορφη, τόσο στην παραλία όσο και στο βουνό, Ταορμίνα πήγε η στοιχειωμένη από το φιλμ «Βασικό Ενστικτο» Σάρον Στόουν για να παραλάβει βραβείο «για το σύνολο του έργου της» – της το έδωσε το ντόπιο φεστιβάλ κινηματογράφου. Την 66χρονη χολιγουντιανή ηθοποιό –ακόμη γλυκιά, όπως έδειξε η φωτογραφία της με «το φλοράλ φουστάνι που καταλήγει σε κουκούλα»– εντόπισε πρόσφατα η Corriere della Sera και μίλησε μαζί της.
Ντάλα καλοκαίρι στην Ταορμίνα η κουκούλα είναι πολύ χρήσιμη, αφού προστατεύει από τον καυτό σικελικό ήλιο, όχι όμως και από τις μπανάλ ερωτήσεις. Οι τελευταίες αφορούν την περιβόητη σκηνή –όσο έπρεπε σκοτεινή για το 1992, ομολογουμένως– της ανάκρισης της «τρελής υπόπτου» από ένα τσούρμο ηδονοβλεψίες αστυνομικούς των ΗΠΑ. Λες και δεν πέρασαν από τότε 32 χρόνια.
Να τι είπε η ηθοποιός για το κλου του «Βασικού Ενστίκτου», το οποίο ακόμη προβάλλεται στην ελληνική τηλεόραση: «Μου είπαν να βγάλω την κιλότα επειδή αντανακλούσε το φως. Τότε σκέφτηκα ότι πάλεψα για να πάρω τον ρόλο και ότι γνωρίζω τι σόι φιλμ είναι. Στο τέλος έδωσα τη συγκατάθεσή μου, έτσι αυτή η σκηνή απεδείχθη τέλεια για τον χαρακτήρα που ερμήνευα και για το ίδιο το φιλμ.
»Ημουν 32 ετών και προερχόμουν από ταινίες και τηλεοπτικές σειρές χαμηλής ποιότητας. Ηταν η τελευταία μου ευκαιρία. Αυτό που εκείνη την εποχή φαινόταν σκανδαλώδες, σήμερα είναι συνηθισμένο. Και είναι συνηθισμένο διότι το βλέμμα των σκηνοθετριών έκανε το σεξ να φαίνεται φυσικό στην οθόνη, αφού παλαιότερα κυριαρχούσαν οι ανδρικές φαντασιώσεις». Πιο εύστοχα δεν θα μπορούσε να τα πει.
Η Corriere κατέθεσε ένα μικρό πορτρέτο της Στόουν προτού της δώσει τον λόγο για τα υπόλοιπα: «Εκανε ό,τι μπόρεσε για να επιβληθεί στο σινεμά, ενώ τώρα περιβάλλεται από την καλή αύρα του βουδισμού. Αγγιξε τη ζωή στην ουσία της. Γνώρισε αποτυχίες και επιτυχίες, ξεπέρασε τη φτώχεια, έναν όγκο, ένα εγκεφαλικό επεισόδιο και ένα άσχημο ατύχημα όταν ήταν κορίτσι. Χαλιναγώγησε τον χαρακτήρα της, ξεπέρασε τις καταχρήσεις και τις μικρότητες του Χόλιγουντ, ενός κόσμου που δεν επιτρέπει την αδυναμία» – στους άλλους, βέβαια…
Για όλα αυτά που ανέφερε η Corriere, και για πολλά άλλα που ασφαλώς δεν γνωρίζουμε, η Στόουν είπε τα εξής: «Είμαι ευγνώμων που επέζησα. Το εγκεφαλικό εξαρτάται από την έλλειψη ανέσεων. Για να νιώσεις καλά πρέπει να έχεις το θάρρος να αλλάξεις και να ξεφύγεις από ορισμένες καταστάσεις».
Η πολιτική θύελλα που σαρώνει τις ΗΠΑ δεν αφήνει αδιάφορη τη Σάρον, ασχέτως αν οι δηλώσεις της δεν νοούνται καν ως πολιτικές στα μέρη μας, ενώ είναι και διατυπωμένες με καλοδουλεμένη αοριστία και έντεχνη ασάφεια: «Είμαι υπερήφανη που είμαι Αμερικανίδα, όμως πλέον θέλω να μετακομίσω στην Ευρώπη. Εχει έρθει η ώρα να ανησυχήσω για ό,τι συμβαίνει στη χώρα μου. Οι άνθρωποι τρέχουν για αξιώματα με βάση το μίσος και την καταπίεση.
»Παντού υπάρχουν περίοδοι κρίσης στις οποίες πρωταγωνιστούν εκείνοι που θέλουν να επικρατήσουν, μετά όμως ο κόσμος ανακτά τη χώρα του. Εγώ ασχολούμαι με φιλανθρωπικές δράσεις, είμαι καλλιτέχνις σφαιρική. Θα ήθελα να είμαι χορεύτρια, όμως είμαι και ζωγράφος, έτσι τον Νοέμβριο θα εκτεθούν οι πίνακές μου».
Η Corriere απεφάνθη ότι η σχέση της Στόουν με τη μητέρα της απέβη καθοριστική για τη ζωή της. Η ηθοποιός δεν διαφώνησε: «Δεν μου άρεσε η μάνα μου, τη μισούσα για την ψυχρότητά της. Με παρακολουθούσε συνεχώς για να βεβαιωθεί ότι τα έκανα όλα σωστά, διαφορετικά έπρεπε να ξεκινώ από την αρχή. Μου έμαθε πώς να τα κάνω όλα, να μαγειρεύω, να καθαρίζω, να ράβω, να στρώνω τα κρεβάτια και να πλένω τα ρούχα.
»Ο πατέρας της τη χτύπησε όταν ήταν πέντε ετών, οι κοινωνικές υπηρεσίες την εμπιστεύθηκαν σε άλλη οικογένεια. Η ντροπή της φτώχειας, η κακοποίηση, η έλλειψη αγάπης την έκαναν να νιώθει ανάξια. Για πολύ καιρό δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ήμουν κακεντρεχής μαζί της, όπως ήταν και εκείνη με εμένα. Μετά ξεκίνησε μια άλλη σχέση».
Τα επαγγελματικά της Στόουν είχαν σκαμπανεβάσματα: «Πρώτη δουλειά στα McDonald’s. Ημουν υπεύθυνη πρώτα για το τηγάνισμα, μετά για την παρασκευή και στο τέλος για το σερβίρισμα στον πάγκο. Οταν ο διευθυντής με παρενόχλησε, αναζήτησα αλλού δουλειά. Ετσι έγινα σερβιτόρα σε ένα εστιατόριο και γέμιζα τάρτες με διάφορες αηδίες».
Πώς προέκυψε το σινεμά; «Στα 20 χρόνια μου έψαχνα να βρω δουλειά ως μοντέλο. Εφτιαξα στη Νέα Υόρκη το φωτογραφικό μου άλμπουμ, όμως τα ταξί ήταν πολύ ακριβά και αγόρασα πατίνια. Με πατίνια παρουσιάστηκα στον Γούντι Αλεν για το ‘‘Stardust Memories’’. Δεν μου είπε λέξη για 15 λεπτά. Παρέλυσα από τον φόβο. Ξαφνικά σηκώθηκα, έβαλα τα πατίνια μου και έφυγα. Παραδόξως, μου έδωσαν τον ρόλο του ‘‘όμορφου κοριτσιού στο τρένο’’». Και η περιπέτεια στον χώρο του θεάματος είχε μόλις αρχίσει.
«Στις οντισιόν ήμουν πάντα δεύτερη. Μέχρι που πήγα στη σχολή υποκριτικής. Υστερα από 12 χρόνια έφθασε και το ‘‘Βασικό ένστικτο’’. Ο Μάικλ Ντάγκλας δεν ήθελε να ακούει για εμένα στην αρχή, κάτι που το καταλαβαίνω, διότι εγώ πλάι του δεν ήμουν τίποτα. Επειτα από την απόρριψη πολλών ηθοποιών για τον βασικό γυναικείο ρόλο, συμφώνησε να με δοκιμάσει. Πλέον είμαστε φίλοι.
»Για να παίξω στο ‘‘Last Dance’’ τον ρόλο της κρατουμένης έπρεπε να κλειστώ στη φυλακή μία ημέρα. Με έγδυσαν και με έψαξαν παντού, μου πέρασαν χειροπέδες, μου έδεσαν τους αστραγάλους. Με την πορτοκαλί φόρμα διάβηκα κάθε πόρτα μέχρι την αίθουσα εκτελέσεων. Ο διευθυντής της φυλακής είχε εγγυηθεί τη ζωή μου, αλλά πίσω από τα κάγκελα οι κρατούμενες με έβριζαν, με απειλούσαν με θάνατο. Ηταν τρομακτική εμπειρία».