«Ο Βλαντίμιρ Πούτιν υπόσχεται στον ουκρανικό λαό ένα ακόμη φθινόπωρο τρόμου: θέλει να μεταδώσει την πεποίθηση ότι η επίθεση στο Κουρσκ δεν τον λάβωσε, ενώ το θανατερό οπλοστάσιό του μπορεί να πλήξει οποιαδήποτε πόλη ανά πάσα στιγμή. Περίμενε είκοσι μέρες πριν ξεκινήσει τα αντίποινα για την επίθεση σε ρωσικό έδαφος, κατακλύζοντας χθες τον ουρανό ολόκληρης της χώρας με ένα άπειρο σμήνος από drones και πυραύλους, που κατευθύνονταν προς πάσα κατεύθυνση, από την πρωτεύουσα μέχρι τα πολωνικά και ρουμανικά σύνορα. Και όπως συνέβη πολλάκις τους τελευταίους μήνες, έπεσε μια βροχή από βόμβες του, το πρωί της Δευτέρας, όταν οι άμαχοι επιστρέφουν στις δουλειές τους και οι οικογένειες των μαχητών ξαναρχίζουν την εβδομαδιαία ρουτίνα τους. Ολοι έπρεπε να τρέξουν σε υπόγεια καταφύγια, περνώντας ώρες σε σταθμούς του μετρό εν αναμονή των εκρήξεων». Αυτά γράφει ο Τζανλούκα ντι Φέο της La Repubblica, αναφερόμενος στα αντίποινα ή, μάλλον, στην αρχή των αντιποίνων της Μόσχας, για την εισβολή των Ουκρανών στην επικράτεια της Ρωσίας.
«Το καλοκαίρι δεν ήταν εύκολο: το ρεύμα πηγαινοέρχεται παντού, δημιουργώντας προβλήματα στην καθημερινότητα και ανοίγοντας τις πρώτες ρωγμές στη σταθερότητα της ουκρανικής κοινωνίας. Λίγοι μπορούν να αντέξουν οικονομικά τις γεννήτριες που κρατούν τα φώτα και τις οικιακές συσκευές αναμμένες, ενώ στις πολυκατοικίες της σοβιετικής εποχής, στα προάστια, οι διακοπές ρεύματος ακινητοποιούν τους ανελκυστήρες για μέρες. Τα σχολεία ανοίγουν την επόμενη εβδομάδα και πολλοί αναρωτιούνται για πόσο ακόμη θα συνεχιστεί ο πόλεμος», προσθέτει ο ιταλός αναλυτής.
Οσον αφορά τους στόχους της μαζικής επίθεσης που εξαπέλυσε η Ρωσία κατά της Ουκρανίας, της πιο έντονης και εκτεταμένης από το ξέσπασμα του πολέμου έως σήμερα με 200 πυραύλους και drones κατά δεκαπέντε περιοχών, ο Πάολο Γκαριμπέρτι, αρθρογράφος της ιταλικής εφημερίδας με ειδίκευση στις διεθνείς εξελίξεις, επισημαίνει τους εξής τρεις: α) να τιμωρηθεί η Ουκρανία επειδή είχε το θράσος να επιτεθεί σε ρωσικό έδαφος, «σπάζοντας, έτσι, το (ρωσικό, αλλά εν μέρει και δυτικό) ταμπού του μόνο αμυντικού πολέμου εντός των συνόρων της»· β) το μπλακ άουτ των ενεργειακών υποδομών της Ουκρανίας, με σκοπό την καταδίκη των πολιτών της στο κρύο και τον παγετό «ενόψει του φθινοπώρου, το οποίο δεν είναι ποτέ ελεήμον σε αυτά τα μέρη, και του χειμώνα, που μπορεί να είναι αφόρητα σκληρός»· γ) η απόσπαση της προσοχής των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, οι οποίες έχουν ήδη φτάσει στα όρια των δυνατοτήτων τους, επιτιθέμενες στην περιοχή του Κουρσκ και αμυνόμενες στο Ντονμπάς.
Ο Γκαριμπέρτι δεν παραλείπει να σημειώσει πως, κατά πάσα πιθανότητα, ο Βλαντίμιρ Πούτιν επιδίωξε να εκμεταλλευτεί μια ευνοϊκή, για τα συμφέροντά του, συγκυρία: την επίσης μαζική επίθεση που εξαπέλυσε η Χεζμπολάχ κατά του Ισραήλ, δεδομένου ότι ο δηλωμένος εχθρός του Κρεμλίνου δεν είναι τόσο η Ουκρανία όσο η αποκαλούμενη «συλλογική Δύση», η οποία, στην παρούσα φάση, καλείται να διαχειριστεί μια επικίνδυνη κλιμάκωση σε αμφότερα τα μέτωπα (στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή) που εμπλέκεται.
Οσον αφορά ειδικά τη «συλλογική Δύση» και κυρίως τους Αμερικανούς, η σχεδόν απόλυτη μυστικότητα με την οποία σχεδιάστηκε και εξαπολύθηκε η επίθεση στο Κουρσκ υπήρξε τουλάχιστον ενοχλητική. Ωστόσο ο ουκρανός πρόεδρος δεν φαίνεται να ανησυχεί ιδιαίτερα για αυτό. Αντιθέτως εμφανίζεται ενοχλημένος, βάλλοντας, μάλιστα, κατά της «αφελούς και απατηλής έννοιας των λεγόμενων κόκκινων γραμμών σχετικά με τη Ρωσία που έχουν επικρατήσει στο πλαίσιο της αξιολόγησης του πολέμου μεταξύ ορισμένων εταίρων», όπως δήλωσε ο ίδιος ο ουκρανός πρόεδρος.
«Ο Ζελένσκι γνωρίζει ότι ο Μπάιντεν δεν τον εμπιστεύεται πλήρως», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Πάολο Γκαριμπέρτι. Επικαλούμενος ένα νέο βιβλίο (New Cold Wars) του Ντέιβιντ Σάνγκερ, επικεφαλής ανταποκριτή των New York Times στην Ουάσιγκτον, προσθέτει πως ο απερχόμενος Τζο Μπάιντεν έχει επανειλημμένα πει στους βοηθούς του ότι φοβάται πως ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι επιδιώκει να εμπλέξει άμεσα τις Ηνωμένες Πολιτείες στον πόλεμο με τη Ρωσία.
Πλέον, όμως, τα πράγματα περιπλέκονται για τον ουκρανό πρόεδρο, δεδομένης της αβεβαιότητας όσον αφορά το αποτέλεσμα της εξαιρετικά κρίσιμης εκλογικής αναμέτρησης της 5ης Νοεμβρίου στις ΗΠΑ: «H Κάμαλα Χάρις δείχνει να ακολουθεί τα χνάρια του Μπάιντεν στις δύο μεγάλες διεθνείς κρίσεις (συμμετείχε μαζί του στα τελευταία τηλεφωνήματα). Αλλά το τι μπορεί να κάνει ο Τραμπ είναι ένα αίνιγμα που καλύπτεται από μυστήριο», σχολιάζει ο ο ιταλός αρθρογράφος.
Σχετικά με τον δεύτερο στόχο της μαζικής ρωσικής επίθεσης –την καταστροφή των ενεργειακών υποδομών της χώρας ενόψει του φθινοπώρου και του χειμώνα– θίγει ακόμη ένα ακανθώδες ζήτημα στις σχέσεις του Κιέβου με τους συμμάχους του, με τον ουκρανό πρόεδρο να δηλώνει ωμά πως οι ρωσικές επιθέσεις με drones και πυραύλους θα ήταν πολύ λιγότερο αποτελεσματικές «εάν οι αεροπορίες των ευρωπαίων γειτόνων μας συνεργαζόταν με τα δικά μας F-16 στην αντιαεροπορική μας άμυνα».
Επειτα από τριάντα μήνες, «ο πόλεμος στην Ουκρανία βρίσκεται επομένως σε μια πολύ κρίσιμη φάση. Ο Ζελένσκι φαίνεται να το γνωρίζει αυτό και ως εκ τούτου πολλαπλασιάζει τις εκκλήσεις του προς τους συμμάχους να σβήσουν τις “αφελείς και απατηλές κόκκινες γραμμές”», συνοψίζει ο Γκαριμπέρτι. «Οι πιο ενημερωμένες πηγές στο Κίεβο περιγράφουν τον ουκρανό πρόεδρο ως πολύ δύσπιστο στο εσωτερικό και ολοένα και πιο νευρικό στις εξωτερικές σχέσεις με χώρες που υποστηρίζουν την Ουκρανία.
»Γνωρίζει ότι οι στρατιώτες του βρίσκονται στα όρια της εξάντλησης και ότι η ηρωική αντοχή του πληθυσμού ενδέχεται να μην επαρκεί για έναν ακόμη χειμώνα κακουχιών. Η εντυπωσιακή επιχείρηση στο Κουρσκ του προσέφερε ένα σημαντικό ατού για να παίξει στο πόκερ μιας πιθανής διαπραγμάτευσης. Κανείς όμως δεν ξέρει, σήμερα, πότε, πού και με ποιον θα αρχίσει το παιχνίδι», καταλήγει ο αρθρογράφος της La Repubblica.