«All you need is love» γράφει ο Βαλέριο Καπέλι της Corriere della Sera αναφερόμενος στη συνάντησή του με τον Ρίτσαρντ Γκιρ. Εξηγεί πως το διάσημο τραγούδι των Beatles θα μπορούσε να συνοψίζει την κοσμοθεωρία του διάσημου αμερικανού ηθοποιού. «Ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου σούπερ σταρ, δεν σκέφτομαι πολύ την καριέρα μου, είμαι ένας κανονικός άνθρωπος. Και υπήρξα απίστευτα τυχερός» είπε ο ηθοποιός σε συνέντευξη που παραχώρησε στον ιταλό δημοσιογράφο με αφορμή τη συμμετοχή του (ως επίτιμος πρόεδρος) στο Filming Italy Sardegna Festival (22-25 Ιουνίου).
Αναφέροντας ο Καπέλι πως οι αμερικανοί ηθοποιοί μετά από κάποια ηλικία καταλήγουν να είναι πιο αγαπητοί στην Ευρώπη παρά στις ΗΠΑ, o 73χρονος Ρίτσαρντ Γκιρ σημείωσε ότι «στην Ευρώπη συμβαίνει αυτό το όμορφο πράγμα: αν έχεις κάνει υπέροχα πράγματα, σε θυμούνται πάντα για αυτά. Στην Αμερική είναι διαφορετικά. Δεν πρόκειται για κυνισμό, αλλά για νοοτροπία. Οι Αμερικανοί σου λένε: εντάξει, έπαιξες στο “Pretty Woman”, αλλά τι θα κάνεις αύριο;»
Οσον αφορά το τι κάνει ο ίδιος, καθώς διανύει την όγδοη δεκαετία της ζωής του… Στη Σαρδηνία προβλήθηκε η ταινία «Να σου Γνωρίσω τους Γονείς μου» (Maybe I Do), στην οποία συμπρωταγωνιστεί με την Σούζαν Σαράντον. «Γνωριζόμαστε από την εφηβεία. Αφού υπήρξε σύζυγός μου μου σε πολλές ταινίες, σε αυτήν είναι ερωμένη μου. Και σας διαβεβαιώνω ότι αυτή τη φορά είναι ένα πραγματικά κακό κορίτσι» ανέφερε σχετικά ο Γκιρ.
Πλέον, προετοιμάζεται για την έναρξη, τον επόμενο μήνα, των γυρισμάτων μιας νέας ταινίας του Πολ Σρέιντερ (για έναν ντοκιμαντερίστα που πεθαίνει από καρκίνο και ζητάει από έναν συνεργάτη του να τον κινηματογραφήσει καθώς εξομολογείται στο νεκροκρέβατό του), με τον ηθοποιό και τον σκηνοθέτη να συνεργάζονται ξανά, 43 χρόνια μετά το «American Gigolo».
Μιλώντας για την ταινία που τον ανέδειξε, ο Ρίτσαρντ Γκιρ παραδέχτηκε: «Εκείνη την εποχή οδηγούσα μηχανή φορώντας τζιν και μπλουζάκι. Δεν είχα ακούσει ποτέ τον Τζόρτζιο Αρμάνι, που έντυσε τον χαρακτήρα μου. Μετά από εκείνη την ταινία χαρακτηρίστηκα ως κομψός άντρας, αλλά δεν ήξερα τίποτα για τη μόδα. Πριν, ήμουν ένας αδαής Αμερικανός».
Ερωτηθείς για την αντιπαράθεσή του με τον Ματέο Σαλβίνι με αφορμή την απαράδεκτη στάση του ιταλού πολιτικού απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, και αν θα τον συναντούσε, απάντησε: «Μπορώ να συναντήσω οποιονδήποτε, δεν έχω πρόβλημα». Θύμισε, όμως, ότι «ένας νέος νόμος στην Ιταλία, όταν ο Σαλβίνι ήταν υπουργός Εσωτερικών, εμπόδιζε τους πρόσφυγες να αποβιβαστούν. Αυτό είναι εγκληματική ενέργεια. Πώς μπόρεσε να συμβεί αυτό στη βαθιά χριστιανική Ιταλία; Διερωτήθηκα τι θα μπορούσα να κάνω για τους 147 μετανάστες που έμειναν επί 19 ημέρες στο πλοίο που ήταν αγκυροβολημένο έξω από τη Λαμπεντούζα το 2019, μετά την απαγόρευση εισόδου από την ιταλική κυβέρνηση. Πήρα την απόφαση να πάω νερό και φαγητό σε μια βάρκα, με ανθρώπους που προτίμησαν να κινδυνέψουν να πνιγούν στη Μεσόγειο […] για να επιβιώσουν. Τους μίλησα, τους κοίταξα στα μάτια, τους κράτησα το χέρι, άκουσα τις ιστορίες τους. Η Ιταλία καλείται να αντιμετωπίσει την Αφρική, η Γερμανία τους πρόσφυγες από τα Βαλκάνια. Η Ευρώπη φέρει τεράστια ευθύνη για μια εκμετάλλευση διάρκειας εκατοντάδων ετών».
Μιλώντας για αλληλεγγύη, ο δημοσιογράφος της Corriere della Sera θυμήθηκε την ταινία «Η Αποξένωση» («Time Out of Mind») του 2014, όπου ο αμερικανός ηθοποιός υποδύεται έναν άστεγο.«Ηταν μια εμπειρία που με άλλαξε ως άνθρωπο. Κανείς δεν με αναγνώρισε όσο ήμουν στον δρόμο. Δεν είχε σημασία πώς αισθανόμουν εγώ εκείνες τις στιγμές. Πρόκειται για μια ταινία μικρού προϋπολογισμού, δεν είναι το είδος στο οποίο επενδύεις πολλά χρήματα, δεν είναι ταινία του Χόλιγουντ, είχαμε μια προσέγγιση σχεδόν ντοκιμαντερίστικη. Το πραγματικό ζήτημα είναι ότι στον κόσμο όλοι γεννιόμαστε ίσοι, έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες για αγάπη. Είμαι 73 ετών, έχω γνωρίσει εκατομμύρια ανθρώπους και δεν σκέφτηκα ποτέ ότι κάποιος ήταν διαφορετικός από εμένα, είμαστε όλοι ίδιοι, ανταποκρινόμαστε με τον ίδιο τρόπο στο αίτημα για αγάπη, καλοσύνη, ειλικρίνεια».
Σχετικά με τον βουδισμό, εξήγησε πως «δεν άλλαξε την καριέρα μου, αλλά με έκανε να καταλάβω πώς πρέπει να σχετιζόμαστε με τους άλλους, μου έθεσε πνευματικά ερωτήματα: έχουμε χρόνο να σκεφτόμαστε τους άλλους; Δεν καταλαβαίνω τίποτα από τεχνολογία, αλλά μου φαίνεται ότι είναι καύσιμο για μοναξιά και αποξένωση».
Σημειώνοντας ο δημοσιογράφος της Corriere πως αποφεύγει να μιλάει για την εφηβεία του, ο Ρίτσαρντ Γκιρ αποκάλυψε: «Ημουν ντροπαλός, έπαιζα μπέιζμπολ και τρομπέτα. Ανήκα στη μεσαία τάξη, τα λεφτά αρκούσαν αλλά δεν σπαταλιούνταν, επειδή δεν περίσσευαν. Οι γονείς μου ήταν από μια μικρή πόλη της Πενσιλβάνια, σπούδασαν αλλά ο πατέρας μου μεγάλωσε σε μια φάρμα ανάμεσα σε αγελάδες. Πέθανε πριν από δύο μήνες, σχεδόν 101 ετών. Ζούσε μαζί μου και είμαι ακόμα γεμάτος θλίψη για την απώλειά του. Μου είπε ότι υπήρξε ικανός να αγαπάει τον πλησίον. Αυτό ήταν ό,τι πιο σημαντικό μου δίδαξε».
Θέλοντας ο ιταλός συνομιλητής του να μάθει με ποιους ιταλούς σκηνοθέτες θα ήθελε να συνεργαστεί, ο Ρίτσαρντ Γκιρ απάντησε: «Αυτή η ερώτηση με κάνει να σκεφτώ πόσων χρονών είμαι, γιατί οι σκηνοθέτες με τους οποίους θα ήθελα να συνεργαστώ, ο Ντε Σίκα, ο Ροσελίνι, ο Φελίνι, δεν υπάρχουν πια. Εφτασα ένα βήμα από το να παίξω σε μια ταινία του Αντονιόνι. Αλλά αυτά είναι περασμένα πλέον».