Mια φορά και έναν καιρό, για κάποιους το Ράλι Ακρόπολις ήταν κάτι σαν τη γιορτή της χρονιάς. Για τον αμύητο, το να σκαρφαλώνεις καλοκαιριάτικα βουνοκορφές, λαγκάδια και χωματίλα ίσα-ίσα για να δεις μερικά αυτοκίνητα να περνούν ισοδυναμούσε με μαζοχισμό θερινού ηλιοστασίου. Και τι, ε; Οπως χιουμοριστικά έχει ειπωθεί, οι αγώνες ράλι είναι αυτό όπου στήνεσαι για ώρα περιμένοντας ένα αυτοκίνητο που μόλις το δεις κλείνεις τα μάτια και γυρνάς από την άλλη για να μη φας στη μούρη όλο τον κουρνιαχτό της σκόνης που αφήνει στο πέρασμά του.
Ωστόσο, πέραν του δικαιώματος στον «μαζοχισμό», το Ράλι Ακρόπολις ανέκαθεν ήταν κάτι παραπάνω: υπέροχα, ωμά, άγρια, δυσκολοδήγητα αγωνιστικά αυτοκίνητα ήταν οι πρωταγωνιστές μιας σκληροτράχηλης μηχανολογίας που πέρα από χρόνους στις ειδικές διαδρομές (όπως λέγονται τα τμήματα των διαδρομών που χρονομετρούνται) άφηναν πίσω τους και όλο το μύθο των αυτοκινήτων που ποθούσαμε. Από τα πισωκίνητα Ford Escort, τα Opel Manta, αργότερα τα «τέρατα» του Group B, με τις Lancia S4, τα Peugeot 205 T16, τα Audi Quattro, εκείνα τα αυτοκίνητα των ακόμα και 600 ίππων που ιστορικά έχουν καταγραφεί ως ό,τι δυνατότερο και ταχύτερο έχει σκάψει τα ελληνικά και διεθνή χώματα.
Μαζί, φυσικά, οι οδηγοί-πρωταγωνιστές. Το Ακρόπολις είχε καθιερωθεί ως ο πιο σκληρός αγώνας του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος. Τις πρώιμες εποχές τα πληρώματα διέσχιζαν το μεγαλύτερο μέρος της ηπειρωτικής Ελλάδας, μέρα και νύχτα, σα νέοι Κολόμβοι που εξερευνούσαν παγκοσμίως άγνωστα στον χάρτη χωριά. Βλέπετε, είναι αυτή η υπέροχη ελληνική χωροταξία σ’ αυτόν τον τόπο -βουνά, πεδιάδες, χώμα, πέτρα, ένα ανάγλυφο με συνεχείς διακυμάνσεις- που έκανε τον εθνικό μας αγώνα τόσο αγαπητό στους Μεγάλους (με σκόπιμο κεφαλαίο) του σπορ. Τι να τους πει η φλαταδούρα του Βελγίου ή της Ολλανδίας;
Στο Ακρόπολις υπήρχε όλο το σασπένς. Ειδικές-«σπαστήρια», κατά το κοινώς λεγόμενον, διαδρομές, δηλαδή, με φυτευτές πέτρες, ικανές να σακατέψουν αναρτήσεις, λάστιχα και στομάχια. Σασπένς γιατί το Ακρόπολις ήταν το ράλι με έναν τεράστιο μύθο πίσω του, με εικόνες από χωριουδάκια και γριές στα πεζούλια να χαζεύουν αυτά τα διαβόλια που για λίγες ημέρες έσπαγαν τη βουκολική ηρεμία, πολύ ήλιο, κάψα, ατελείωτο γκάζι, ίσως και μπόλικο ρίσκο, μαζί με ένα κοινό έντονης μεσογειακής μενταλιτέ που στο κάθε πέρασμα ζητωκραύγαζε σα μικρό παιδί. Ο αστικός μύθος λέει πως σεβαστού αριθμού ανδρικός πληθυσμός τσακωνόταν έως εσχάτων σπίτι του σε συζυγικούς καβγάδες προκειμένου να αφήσει πίσω γυναίκα, παιδιά, δουλειά και να εξαφανιστεί στα βουνά με την αντροπαρέα.
Οι διαδρομές γέμιζαν φωνές, ενθουσιασμό, παντιλίκια και ήχους από μοτέρ που ξέρναγαν την ισχύ τους σαν κατερπίλαρ – το τελευταίο στο τέρμα γρήγορο. Όπως εύστοχα είχε πει ο Νίκος Γραμματικόπουλος, ο σκηνοθέτης-παραγωγός-μοντέρ-εκφωνητής-κονσεπτίστας, ναι, ο άνθρωπος-ορχήστρα που είχε γυρίσει τα υπέροχα ντοκιμαντέρ για το Ακρόπολις, «αυτή η ακραία δοκιμασία, τρεις ημέρες και δυο νύχτες, με 3.000 χιλιόμετρα σε κάθε δυνατή επιφάνεια δρόμου και σε τέτοιο ρυθμό που δεν αφήνει περιθώρια για συζήτηση ή επίδειξη, παρά μόνον σε όσους δεν ξέρουν τι σημαίνει ραλί». Ήταν μια άλλη εποχή για όσους πρόλαβαν να τη ζήσουν και διασώζεται σε βίντεο σαν κι αυτό που, ευτυχώς, υπάρχει και το YouTube για να το κυκλοφορεί ανάμεσά μας.
Και μετά και μετά, ήρθε το χαστούκι. Το Ακρόπολις βγήκε από το επίσημο ημερολόγιο του WRC, έγινε δευτεροκλασάτη υπόθεση προβολής, χωρίς τα πρώτα, μεγάλα ονόματα σε οδηγούς και ομάδες, πάρε μαζί και τη μειωμένη «βιτρίνα» της χώρας ως δωρεάν διαφήμιση εθνικού τουρισμού. Για πολλούς, το παιχνίδι του πρωταθλήματος φαινόταν οριστικά χαμένο.
Μέχρι που φέτος η είδηση για τη μεγάλη επιστροφή έσκασε στα πληκτρολόγια. Δεν ήταν Πρωταπριλιά, δεν ήταν κακόγουστο ραλιτζίδικο ανέκδοτο, ήταν γεγονός. Ναι, μπορεί το Ακρόπολις να έχει υποστεί και αυτό την ύφεσή του, ο αγώνας να μην είναι πλέον το εξαντλητικό τεστ κοπώσεως που ήταν κάποτε, μπορεί τα γενικότερα μπάτζετ πολλών ετών διεθνούς ύφεσης να έχουν μαζέψει τα κοστολόγια, το ΠΑΣΟΚ να μην είναι πια εδώ, αλλά το δυναμικό come back του “2021 EKO ACROPOLIS RALLY OF GODS’’, όπως είναι το επίσημο «ονοματεπώνυμο», μετά από οκτώ χρόνια απουσίας έχει επιστρέψει για τα καλά. Και όχι μόνο για φέτος.
Οπως ανακοινώθηκε επίσημα, ήδη έχει εξασφαλίσει την παρουσία του στον θεσμό και για το 2022.
Η ΕΚΟ, ως η μεγαλύτερη ελληνική εταιρία εμπορίας καυσίμων, η οποία στηρίζει διαχρονικά τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, στάθηκε δίπλα στο κορυφαίο ελληνικό ράλι στα κρίσιμα χρόνια που προηγήθηκαν και πλέον, με ιδιαίτερη υπερηφάνεια, παρέχει και φέτος -ως μεγάλος χορηγός- τα εχέγγυα για τη μόνιμη επιστροφή του αγώνα στο πρώτης γραμμής καλεντάρι, εκεί όπου δικαιωματικά ανήκει. Συγχαρητήρια σε όσους το πίστεψαν, το κυνήγησαν, το κατάφεραν.
