Αστάθεια και αναταραχή ανά τον κόσμο επικρατούσαν, φυσικά, και πριν από την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, και όχι μόνον επειδή εξακολουθούν να μαίνονται οι πόλεμοι στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή. Ωστόσο κατά τις επόμενες δέκα εβδομάδες, δηλαδή έως ότου να ορκιστεί ο 47ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, θα μπορούσαν να προκύψουν νέοι κίνδυνοι, όπως προειδοποιεί ο Economist.
«Ο Ντόναλντ Τραμπ θέλει να ανατρέψει την αμερικανική εξωτερική πολιτική, αλλά δεν θα αναλάβει τα καθήκοντά του έως την 20η Ιανουαρίου. Η εξουσία της παραπαίουσας κυβέρνησης του Τζο Μπάιντεν συρρικνώνεται. Αυτό δημιουργεί ένα χρονικό κενό, το οποίο θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν οι εχθροί της Αμερικής, παραβιάζοντας τους κανόνες και κλιμακώνοντας τις συγκρούσεις ώστε να εξασφαλίσουν οφέλη. Παρά τις διαφορές τους οι ομάδες των Μπάιντεν και Τραμπ πρέπει να συνεργαστούν, ώστε να τους αποτρέψουν», επισημαίνεται στο βρετανικό δημοσίευμα.
Οι αρχικές επιλογές του Ντόναλντ Τραμπ για νευραλγικές θέσεις υποδηλώνουν ξεκάθαρα ότι νέα εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ θα είναι όντως ριζοσπαστική. Ο Μάρκο Ρούμπιο και ο Μάικ Βαλτς, οι εκλεκτοί του πρώην και επόμενου προέδρου των ΗΠΑ για το υπουργείο Εξωτερικών και τη θέση του Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας αντίστοιχα, παρουσιάζονται ως συντηρητικοί παλαιάς κοπής και υπέρμαχοι μιας επιθετικής στάσης απέναντι στην Κίνα και στο Ιράν. Ωστόσο σύμφωνα με τον Economist επιλέχθηκαν κυρίως επειδή ασπάστηκαν «τραμπικές θέσεις», μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται «η μαχητική πίστη στον ηγέτη» καθώς και «ο εκνευρισμός με το ΝΑΤΟ και την Ουκρανία».
Επιπλέον νέος τσάρος του Εμπορίου ενδέχεται να είναι ο Ρόμπερτ Λαϊτχέιζερ, ένας φανατικός του προστατευτισμού, ο οποίος «τρώγεται να διεξάγει έναν νέο δασμολογικό πόλεμο». Και το Πεντάγωνο θα διοικείται από έναν «αδαή» (τον Πιτ Χέγκσεθ) ο οποίος επιθυμεί να διαλύσει το αποκαλούμενο «βαθύ» κράτος.
«Ο Τραμπ δείχνει να διψάει να κάνει συμφωνίες και να λαμβάνει αντισυμβατικές συμβουλές. Το προσωπικό του δεν έχει ακόμη υπογράψει πρωτόκολλα σχετικά με τη χρήση ασφαλών επικοινωνιών και αγνοεί τον κανόνα σύμφωνα με τον οποίο μια επερχόμενη κυβέρνηση απέχει από διεθνείς διαπραγματεύσεις μέχρι να αναλάβει τα καθήκοντά της. Την 8η Νοεμβρίου [ο Τραμπ] τηλεφώνησε στον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, τον πρόεδρο της Ουκρανίας, με τον Ελον Μασκ στη γραμμή», γράφει ο Economist.
Σε αυτό το πλαίσιο διάφορες χώρες έχουν κίνητρα να δημιουργήσουν τετελεσμένα, το δυνατόν ταχύτερα, ώστε τον Ιανουάριο να βρίσκονται σε ευνοϊκή (για τα συμφέροντά τους) θέση. Ορισμένες από τις εξελίξεις που ήδη δρομολογούνται, ενδέχεται να είναι θετικές, με τον Economist να αναφέρει ενδεικτικά πως οι τρόπον τινά «τζαμπατζήδες» σύμμαχοι των ΗΠΑ, αποφάσισαν ξαφνικά να αυξήσουν τις αμυντικές τους δαπάνες.
Την ίδια ώρα, ωστόσο, ο Βλαντίμιρ Πούτιν θα μπορούσε να κλιμακώσει τον πόλεμο, ώστε να καταλάβει περισσότερα ουκρανικά εδάφη πριν από την έναρξη των όποιων συνομιλιών με στόχο τον τερματισμό του πολέμου. Το Ισραήλ θα μπορούσε να συνεχίσει να βάλλει κατά στόχων στη Γάζα, στον Λίβανο (και αλλού) ευελπιστώντας πως η νέα αμερικανική κυβέρνηση θα του επιτρέψει να «τελειώσει τη δουλειά» στο Ιράν και θα συναινέσει σε μονομερείς εκεχειρίες. Και, καθώς οι εντάσεις στη Νότια Σινική Θάλασσα αυξάνονται, η Κίνα ενδέχεται να επιδιώξει να διαπιστώσει πόσο μπορεί να παρενοχλεί την Ταιβάν ή τις Φιλιππίνες, δίχως να προκαλέσει μια σοβαρή αντίδραση των ΗΠΑ.
«Οι κυβερνήσεις Μπάιντεν και Τραμπ απεχθάνονται η μία την άλλη, αλλά έχουν κοινό συμφέρον να αποτρέψουν τέτοιες καταστάσεις. Μπορεί να είναι ένα άχαρο έργο, αλλά η ομάδα του Μπάιντεν έχει καθήκον να χρησιμοποιήσει την εναπομείνασα επιρροή της, η οποία πηγάζει κυρίως από τη στρατιωτική υποστήριξη προς τους συμμάχους, για να αποτρέψει το χάος. Εάν ο Τραμπ πιστεύει ότι ένα χαώδες τέλος της προεδρίας Μπάιντεν θα τον βοηθούσε να λάμψει συγκριτικά, θα πρέπει να το ξανασκεφτεί. Αν φτάσει στο Οβάλ Γραφείο με μια καταστροφή στην Ουκρανία, μια κόλαση στη Μέση Ανατολή και τα κινεζικά πλοία ανεξέλεγκτα, η δουλειά του θα είναι πολύ πιο δύσκολη. Επομένως, και οι δύο ομάδες θα πρέπει να συμφωνήσουν και να διατυπώσουν ένα κοινό πλαίσιο για τη μεταβατική περίοδο.», συνοψίζει ο Economist.
Σύμφωνα με το βρετανικό έντυπο για να αποτρέψουν τον «αρπαχτικό Πούτιν» από να κλιμακώσει τον πόλεμο, η Αμερική θα πρέπει να στείλει περισσότερα όπλα στην Ουκρανία και να χαλαρώσει τους περιορισμούς όσον αφορά τη χρήση πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς. Στη Μέση Ανατολή, αμφότερες οι ομάδες θα πρέπει να καταστήσουν σαφές στο Ισραήλ ότι μια μονομερής επίθεση στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν κατά τις επόμενες εβδομάδες δεν θα υποστηριχθεί από τις ΗΠΑ (το οποίο κρίνεται ως απαραίτητο για την επιτυχία μιας τέτοιας επιχείρησης). Και στη Νότια Σινική Θάλασσα η Κίνα θα πρέπει ακούσει πως η θέση των ΗΠΑ για τα κυριαρχικά δικαιώματα στη θάλασσα δεν έχει αλλάξει.
«Οι ιστορικοί του μέλλοντος μπορεί να περιγράψουν τις επόμενες δέκα εβδομάδες ως το διάστημα κατά το οποίο η Αμερική μεταπήδησε από τον διεθνισμό, μετά από το 1945, σε μια νέα και πιο απομονωτική εξωτερική πολιτική. Αλλά εάν η ομάδα Μπάιντεν και η ομάδα Τραμπ ενεργήσουν με σύνεση, η μεταβατική περίοδος δεν είναι απαραίτητο να φέρει το χάος στον κόσμο», σχολιάζει ο Economist.