Nikki Beach. Το έχετε ακουστά; Ισως όχι, αλλά μπορεί και ναι, αφού έχουμε ήδη δύο κρίκους της αλυσίδας επί ελληνικού εδάφους, ένα θέρετρο στο Πόρτο Χέλι και άλλο ένα στη Σαντορίνη. Οπως αναφέρουν στην ιστοσελίδα τους, πρόκειται για «το πρώτο και πρωτότυπο concept πολυτελούς beach club που συνδυάζει τα στοιχεία της μουσικής, του φαγητού, της διασκέδασης, της μόδας, του κινηματογράφου και της τέχνης, όλα αυτά μαζί σε έναν προορισμό».
Πλέον υπάρχει άλλος ένας νέος κρίκος στην αλυσίδα πολυτελούς παραλιακής διασκέδασης, στο Αζερμπαϊτζάν – που δεν είναι δα και το Σεν Τροπέ. Αλλά αυτό δεν φαίνεται να εμποδίζει τους υπερπλούσιους – οι οποίοι επιπλέον είναι και υπερηλίθιοι και υπεράπληστοι, με τις ανόητες μικρές Louis Vuitton τους ανά χείρας. Ετοιμάζονται λοιπόν να ξοδέψουν με μανία παράλογα ποσά μανάτ (το νόμισμα του Αζερμπαϊτζάν) για μια ξαπλώστρα στο νέο πόστο της αλυσίδας Nikki Beach στο Μπακού, γράφει στην Telegraph ο Εντ Γκρένμπι, στάζοντας φαρμάκι.
Για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με την έννοια της «πολυτέλειας» των παραλιακών κλαμπ Nikki Beach, αξίζει να αναφέρουμε ότι μια «πολυτελής» σαλάτα, για την ακρίβεια μια «sexy salad», όπως αναγράφεται στο μενού των εστιατορίων της αλυσίδας, κοστίζει 36 λίρες ή 42,78 ευρώ, αν κάνεις την μετατροπή (αλλά εντάξει, η ίδια σαλάτα είναι πιο φθηνή σε άλλα club της αλυσίδας).
Η αυτοκρατορία της Nikki Beach ορίζει τον κόσμο της σαν πασαρέλα για σούπερ μόντελ, με «φυλάκια» παντού, από την παραλία του Μαϊάμι μέχρι το νησί Κο Σαμούι στον Kόλπο της Ταϊλάνδης. Ενδιαμέσως, βεβαίως, έχει εγκατασταθεί και στο Σεν Τροπέ, όπου το resort συμπληρώνει φέτος 22 χρόνια λειτουργίας, είναι δε το πιο ακριβό από όλα (με τις oversized ξαπλώστρες του να κοστίζουν 3.000 ευρώ… εντάξει, μαζί με το φαγητό…)
Τώρα, όμως, η αλυσίδα επεκτείνεται, φέρνοντας τις ξαπλώστρες (διπλό κρεβάτι με ουρανό και κουρτίνες από μουσελίνα) και τα υπερτιμημένα φύλλα μαρουλιού του brand της σε προορισμούς πολύ διαφορετικούς (δηλαδή απελπισμένους) όπως το Μουσκάτ, την πρωτεύουσα του Ομάν, τη Μαγκαλούφ στη Μαγιόρκα, που κατακλύζεται το καλοκαίρι από τουρίστες, και τελευταίο το Μπακού στο Αζερμπαϊτζάν.
Το οποίο Μπακού, πάνω στην παραλία της Κασπίας, είναι το σωστό και πρέπον και κατάλληλο για τους ολιγάρχες μέρος, οι οποίοι αναμφίβολα θα ρίχνουν λάγνες ματιές στις συνοδούς τους και θα αδειάζουν μπουκάλια με ροζέ κρασί των 400 ευρώ (σε μια χώρα σφηνωμένη ανάμεσα στη Ρωσία και το Ιράν): άλλη μια ανησυχητική υπενθύμιση του πώς το 1% των υπερπλουσίων αυτού του κόσμου καταλαμβάνει σιγά-σιγά τις παραλίες του πλανήτη και της μετατρέπει σε ζώνες κακογουστιάς.
Η αλήθεια είναι ότι μπορεί να περάσουν ένα-δυο χρόνια μέχρι να εμφανιστούν τα club της Nikki Beach για ηλίθιους πλούσιους στα ιστορικά θέρετρα της Αγγλίας, στο Τένμπι της Ουαλίας ή στο Γκρέιτ Γιάρμουθ του Νόρφολκ, αλλά κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά, προειδοποιεί τους συμπατριώτες του ο Εντ Γκρένμπι, και περιγράφει στο άρθρο του στην Telegraph 15 τρόπους με τους οποίους οι υπερπλούσιοι ήδη καταστρέφουν τις παραλίες. Ιδού:
1. «Γιοτ»
Δεν θα μας πείραζε αν αυτές οι κομψές θαλαμηγοί που δένουν στα λιμάνια ήταν όντως γιοτ. Αλλά όχι, στις ημέρες μας η λέξη αναφέρεται σε κάτι κατασκευάσματα που μοιάζουν με πλωτούς ουρανοξύστες του Ντουμπάι και μπλοκάρουν τον ήλιο για τον μισό κόσμο στην παραλία.
2. Μπάτλερ της παραλίας
«Οχι, δεν θέλω να μου καθαρίσουν τα γυαλιά ηλίου μου, ευχαριστώ. Προσπαθώ να τα φορέσω» γράφει ο Γκρένμπι στην Telegraph.
3. Influencers που προσπαθούν να σε κάνουν να βγεις από το πλάνο τους
Μπορούμε πραγματικά να κατηγορήσουμε πλούσιους για την παρουσία τους; Σίγουρα ναι, υποστηρίζει ο βρετανός δημοσιογράφος. Γιατί όπου πάνε οι πλούσιοι βλάκες, ακολουθούν και οι επίδοξοι πλούσιοι βλάκες…
4. «Μικρά πιάτα»
«Το μενού μας, λοιπόν, μαντάμ, βασίζεται σε ένα concept μοιράσματος. Σας ενθαρρύνουμε να παραγγείλετε, όχι ένα κυρίως πιάτο για τον καθένα, αλλά επτά ή οκτώ μικρά πιάτα για τους δύο σας. Τι είναι αυτό; Ω, όχι, θα σκεφτήκατε, έτσι δεν είναι, κύριε; Στην πραγματικότητα κάθε μικρό πιάτο κοστίζει σχεδόν ακριβώς όσο θα πληρώνατε κανονικά για ένα κυρίως πιάτο, χα χα…»
5. Loafers
Κάνουν τα κάτω άκρα των ανδρών να μοιάζουν με τυρόπιτες. Τουλάχιστον, όμως, δεν είναι.
6. Ψηλοτάκουνα
Θα μπήξεις τη γόβα-στιλέτο στην άμμο; Αλήθεια τώρα;
7. Ξενοδοχεία «έξι αστέρων»
Χρειάζεστε πραγματικά ένα υποβρύχιο νυχτερινό κέντρο διασκέδασης, μια πισίνα υπερχείλισης αιωρούμενη στον αέρα και έναν σεφ με δύο αστέρια Michelin για να «επιβλέπει» το εστιατόριο (δηλαδή να επισκέπτεται την κουζίνα του δύο φορές τον χρόνο, στην καλύτερη) που ζεσταίνει στο μικροκύματα το burger σας με μπιφτέκι από το κορυφαίο βοδινό κρέας Wagyu; Ωραία, αλλά και ελικοδρόμιο; Ελα τώρα…
8. Αύξηση των τιμών
Ενα 99 Flake (χωνάκι με παγωτό βανίλια και μια μπάρα Cadbury Flake μέσα, από πλανόδιο); Σχεδόν 8,99 λίρες (ή 10,68 ευρώ)! Ευχαριστώ το 1% γράφει στην Telegraph ο Γκρένμπι
9. Παιχνίδια για αγόρια
Hover-boards, υδροπτέρυγα, mini-subs, jet ski και, φυσικά, drones για να βιντεοσκοπεί κάποιος τον εαυτό του ενώ πέφτει από όλα τα παραπάνω…
10. Ιδιωτικά νησιά
Πώς κατάφεραν να βρουν ένα νησί που δεν το είχε ανακαλύψει πρώτη η Βρετανική Αυτοκρατορία; Και γιατί δεν εισβάλλουμε; (άχαχαχααα, νά ‘σαι καλά, βρε Γκρένμπι)
11. Φαγητό
Σεβίτσε, πόκε, ενταμάμε… Σημειώστε: δεν είναι κυρίως πιάτα, είναι συνοδευτικά.
12. Ποτό
Το ίδιο (με το φαγητό) αλλά με υγρά. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με την ταξιαρχία των Κροίσων που έχουν-χρήματα-αλλά-δεν-αντέχουν-το-αλκοόλ όταν ρουφάνε τα Aperol spritz τους, τα Whispering Angels και τζιν με 0% βαθμούς αλκοόλ, χειροποίητα, αποσταγμένα σε τοπικά «μπουτίκ» αποστακτήρια. Αλλά τώρα πια, μετά από όλα αυτά, δεν υπάρχει χώρος στο μίνι-μπαρ του ξενοδοχείου για παλιομοδίτικα τενεκεδάκια με shandy (μπίρα με λεμονάδα), έτοιμες μαργαρίτες και ρούμι δικής του μάρκας.
13. Καμπάνες
Ανοικτοί διάπλατα χώροι με κουρτίνες αλλά τώρα και με κλιματισμό, Wi-Fi και τηλεοράσεις επίπεδης οθόνης. Μήπως όμως θα ήσασταν πιο ευτυχισμένοι σε ένα (κλασικό) δωμάτιο ξενοδοχείου;
14. Γιόγκα την αυγή
Φύγε από τη μέση, σε παρακαλώ. Προσπαθώ να απλώσω την πετσέτα μου σε μια ξαπλώστρα εδώ πέρα.
15. Και άλλα παραλιακά κλαμπ
Δεν είναι, όμως, μόνο η αλυσίδα Nikki Beach, ξέρετε, γράφει ο Γκρένμπι στην Telegraph. Τώρα, κάθε καντίνα σε απόσταση 500 μέτρων από κάποιο τμήμα άμμου γεμάτο με σκουπίδια θέλει να μπει επιθετικά στο παιχνίδι, ορίζοντας τον χώρο γύρω από τις μουσκεμένες ξαπλώστρες του με ένα φθαρμένο βελούδινο σχοινί, προσλαμβάνοντας έναν «DJ» που θα πατήσει το play στο laptop του για να παίζει τις επόμενες τέσσερις ώρες, και μετά η είσοδος θα είναι δωρεάν, αφού θα πληρώνετε για την ξαπλώστρα, το φαγητό και το ποτό.
Αλλά τελικά, επειδή δεν κάνατε την «ελάχιστη υποχρεωτική δαπάνη», ο λογαριασμός σας θα έχει σε κάθε περίπτωση στρογγυλοποιηθεί στα 300 ευρώ. Και όλα αυτά για να είστε σε ένα σημείο παραλίας πανομοιότυπο με αυτό στην άλλη πλευρά του σχοινιού (στο –αν είστε πραγματικά άτυχοι– Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, στην παραλία της Κασπίας).
ΥΓ: Αφού διαβάσατε όλα τα παραπάνω, καλείστε τώρα να θυμηθείτε δικές σας παραλιακές εμπειρίες, όχι απαραίτητα σε Nikki Beach. Η συγκεκριμένη αλυσίδα είναι απλά το μοντέλο που αντιγράφουν πολλοί εποχικοί επιχειρηματίες που διψούν για χρήμα.