Ο θαυμασμός όλων των fan του τένις, και όχι μόνο, φέτος το καλοκαίρι πάει στην Εμα Ραντουκάνου και δικαιολογημένα. Δεν είναι μόνο οι αθλητικές της ικανότητες, που οδήγησαν την βρετανίδα teenager να κερδίσει το US Open σε ηλικία μόλις 18 ετών. Είναι το γεγονός ότι φαίνεται τόσο καλό παιδί. Η εικόνα της εκπέμπει ισορροπία, δύναμη, αυτοπεποίθηση, λάμψη και άλλα πολλά. Ο κατάλογος των θετικών της χαρακτηριστικών μοιάζει ατέλειωτος. Ποιο είναι το μυστικό της;
Η απάντηση είναι ο άριστος συνδυασμός ενός ασυνήθιστου φυσικού ταλέντου και της σωστής ανατροφής, από την πλευρά των γονιών της. Πόσοι γονείς μπορούν να ονειρευτούν ότι θα δουν τα παιδιά τους να κερδίζουν μια μέρα έναν σημαντικό αθλητικό τίτλο; Αναμφίβολα λίγοι. Μήπως υπάρχουν, άραγε, ευρύτερα μαθήματα για το πώς μπορεί να μεγαλώσει κανείς μια δυνατή και επιτυχημένη κόρη ή αντίστοιχα έναν γιο, όποιος και αν είναι ο τομέας της επιτυχίας τους;
Αν υπήρχε μια μαγική φόρμουλα, θα την ακολουθούσαν όλοι. Δεν υπάρχει. Ωστόσο, η προσέγγιση των γονέων της Ραντουκάνου αποδεικνύεται αρκετά καλή για όλους τους ενδιαφερόμενους, γράφει στην Telegraph η Ρόζα Σίλβερμαν.
Κρίνοντας από όσα είπε η νεαρή τενίστρια για τον ρουμάνο πατέρα της Ιαν και την κινέζα μητέρα της Ρενέ, δεν έχουν τη νοοτροπία «όλοι θα πάρουν βραβείο». Μιλώντας πρόσφατα στο NBC Today, είπε για τους γονείς της: «Είναι οι πιο σκληροί κριτικοί μου και είναι πολύ δύσκολο να τους ευχαριστήσω αλλά τα κατάφερα αυτή τη φορά!»
H έφηβη από το Μπρόμλι του Κεντ πιστώνει την τροφοδότηση των φιλοδοξιών της στις «μεγάλες προσδοκίες» των γονιών της: «Είναι ένας μεγάλος παράγοντας ώθησης ώστε να θέλω να παίζω», είπε σε συνέντευξή της στη Vogue, αποδίδοντας το γεγονός ότι είναι προσγειωμένη στο ότι «για πολλά χρόνια ήμουν απλά υπερσυγκεντρωμένη, νιώθοντας όχι πολύ ανεβασμένη, αλλά ταυτόχρονα, ούτε πολύ χάλια όταν έρχονται οι ήττες».
Στον τελικό του Γουίμπλεντον το καλοκαίρι, όπου αποσύρθηκε μετά από μια φοβερή κρίση πανικού, της είπαν: «Είμαστε περήφανοι για σένα». Και αυτό, είπε, ήταν το μόνο που της χρειαζόταν να ξέρει.
Είναι μια πολύ διαφορετική προσέγγιση από αυτή, που υποστηρίζουν πολλοί ειδικοί της διαπαιδαγώγησης σήμερα. Η επικρατούσα τάση υποστηρίζει ότι το σωστό είδος του επαίνου είναι καθοριστικό για την οικοδόμηση της εμπιστοσύνης των παιδιών και την ενθάρρυνσή τους να είναι ό, τι καλύτερο μπορούν.
«Ο έπαινος είναι τεράστιο πράγμα για την αυτοεκτίμηση ενός παιδιού», λέει στην Telegraph η Κίρστι Κέτλι, σύμβουλος γονέων και μητέρα δύο παιδιών ηλικίας οκτώ και τεσσάρων ετών. «Ο έπαινος και η ενθάρρυνση είναι πραγματικά σημαντικοί. Σε μια κακή μέρα με τα παιδιά, κάτι που συμβαίνει σε όλους, μου αρέσει να τους λέω τρία θετικά πράγματα για την ημέρα [τους]. Βοηθάει να [πηγαίνουν] για ύπνο γνωρίζοντας ότι είδα κάτι καλό σε αυτά».
Η Κέτλι υποθέτει ότι ορισμένοι γονείς είναι μπερδεμένοι για το αν πρέπει να λένε «μπράβο» όλη την ώρα ή να πιέζουν τα παιδιά τους να κάνουν κάτι καλύτερα την επόμενη φορά. Το κόλπο είναι να επιτύχουμε μια ισορροπία, πιστεύει, και υποστηρίζει ότι δεν πρέπει να στοχεύουμε τόσο στο να πιέζουμε τα παιδιά μας, όσο στο να τα καθοδηγούμε.
«Ολοι θέλουμε να πετύχουν τα παιδιά μας και να πάνε καλά, αλλά δεν νομίζω ότι πρέπει να τους ασκείτε μεγάλη πίεση», λέει. «Το θέμα είναι να δουλεύετε μαζί τους. Ισως να τα ωθήσετε να πιστέψουν στον εαυτό τους, αυτό είναι σημαντικό. Αν μπορείτε να δείτε ότι έχουν δυνατότητες, χρειάζεται να τα βοηθήσετε [να το συνειδητοποιήσουν]».
Ενα μάθημα από την οικογένεια Ραντουκάνου είναι ότι χρειάζεται επίσης να δοθεί στα παιδιά η ευκαιρία να ανακαλύψουν τα ταλέντα τους. Όταν η Εμα μεγάλωνε, η μητέρα της την πήγαινε σε μαθήματα χορού (μπαλέτο και κλακέτες). Ο πατέρας της την εισήγαγε στο γκολφ, τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, το καρτ, το ποδήλατο και το τένις.
Η Σου Ατκινς, σύμβουλος γονέων και πρώην διευθύντρια σχολείου, λέει στην Telegraph: «Δεν μπορείς να δημιουργήσεις ένα τέτοιο ταλέντο, αλλά μπορείς να το καλλιεργήσεις και να το ενθαρρύνεις».
Ο πατέρας της Εμα τη μύησε από μικρή στον μηχανοκίνητο αθλητισμό
Παίζοντας τένις, γκολφ, σκάκι ή οτιδήποτε άλλο, έρχεται συχνά η στιγμή που τα παιδιά φτάνουν σε ένα επίπεδο, και τότε ο ενθουσιασμός και η ορμή τους παραπαίουν. Αυτό, που κάνει ένα παιδί να εγκαταλείψει ενώ ένα άλλο να συνεχίσει και να προχωρήσει στο επόμενο επίπεδο, είναι ένα μείγμα φυσικής επιμονής από την πλευρά του και ενθάρρυνσης από τους γονείς του, επισημαίνει η Ατκινς.
«Δεν μπορείς να δημιουργήσεις [ένα παιδί σαν την Ραντουκάνου]», προσθέτει. «Υπάρχει ένα χάρισμα με το οποίο γεννιέσαι και μετά έρχεται η καλή ανατροφή, η [γονική] ενθάρρυνση και, αν μπορείς, να του προσφέρεις τις καλύτερες ευκαιρίες».
Εν τω μεταξύ, η δύναμη ενός παιδιού χτίζεται αναμφισβήτητα όταν μαθαίνει «να μην πέφτει πολύ χαμηλά όταν έρχονται οι ήττες», όπως είπε η Εμα Ραντουκάνου, ή με άλλα λόγια, «αν τα πράγματα πάνε στραβά, [διδάξτε τα] ότι το θέμα είναι να σηκωθούν και να προχωρήσουν ξανά», λέει η Ατκινς.
Είναι επίσης σημαντικό να διασφαλιστεί ότι η αίσθηση της αυτοεκτίμησής τους δεν συνδέεται μόνο με μια συγκεκριμένη ικανότητα, κάτι που έκαναν σαφώς οι γονείς της Ραντουκάνου. Νωρίτερα φέτος όταν βγήκαν τα αποτελέσματα στο σχολείο πήρε Α* στα Μαθηματικά και Α στα Οικονομικά. Για να το πούμε αλλιώς, δεν έβαλε όλα τα αυγά της σε ένα καλάθι.
«Οι γονείς της φαίνεται ότι έχουν δημιουργήσει ένα υπέροχο άτομο», λέει στην Telegraph η Ατκινς. Πράγματι η νεαρή Εμα Ραντουκάνου αποδεικνύεται ένα πλάσμα άριστο ψυχικά, σωματικά και πνευματικά.