Η βραβευμένη με Πούλιτζερ δημοσιογράφος και τηλεκριτικός του New Yorker Εμιλι Νουσμπάουμ, κατάφερε για άλλη μία φορά να φωτίσει με την πολύ ξεχωριστή ματιά της ένα από τα σημεία των καιρών: πώς κατάφερε η τηλεόραση να μετατρέψει τη σκληρή εμπειρία του κινήματος του #MeToo, από μέγα πάθημα, σε μέγα μάθημα. Θεωρώντας ότι η κοινωνία που αλλάζει και εξελίσσεται τείνει να γίνει η πιο ευφάνταστη και δραστήρια… σεναριογράφος, κάνει αναφορά σε συγκεκριμένες σειρές, οι οποίες όχι μόνο αφουγκράζονται την ανάγκη για διαφορετική αντιμετώπιση των γυναικών, αλλά και κάνουν κάτι γι’ αυτό.
Μία από τις σειρές που η Νουσμπάουμ ξεχωρίζει, είναι η παραγωγή κινουμένων σχεδίων του Netflix, «Tuca & Bertie», που ασχολείται με τις ζωές δύο θηλυκών πτηνών που μένουν στο ίδιο διαμέρισμα. Αν και είναι καρτούν, απευθύνεται σε ενήλικο κοινό και μέσα από ένα πολύ ιδιαίτερο χιούμορ και σουρεαλιστικές καταστάσεις, περνάει πολύ δυνατά μηνύματα σχετικά με τον σεξισμό, τη γυναικεία χειραφέτηση, τη σεξουαλική παρενόχληση και πολλά άλλα.
Οπως υπογραμμίζει η έμπειρη δημοσιογράφος, «είναι πολύ σημαντικό να περνάνε τόσο σημαντικά μηνύματα όπως αυτά της σεξουαλικής παρενόχλησης, μέσα από όλα τα είδη της μυθοπλασίας. Ολα αυτά τα χρόνια είχαμε συνηθίσει να τα συναντάμε σε σαπουνόπερες, ή σε δραματικές και αστυνομικές σειρές, στις κωμωδίες όμως και στα μιούζικαλ, ένα τόσο σοβαρό περιστατικό κατέληγε ως εύρημα για να βγάλει γέλιο, ή η ίδια η ιστορία σεξουαλικής παρενόχλησης κατέληγε σε ερωτικό ειδύλλιο ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα».
Και συνεχίζοντας: «Είναι σημαντικό να παρακολουθούμε διαφορετικές καταστάσεις από αναμασημένα ηθικά διδάγματα ή εύκολους μύθους ηρωισμού. Σε σειρές όπως το “Game of Thrones”, όπου ιστορίες αιμομειξίας μετατρέπονται σε πορνογραφικό μελόδραμα, είναι πολύ δύσκολο να βρεις τις ανάγκες και τα αιτήματα της σημερινής κοινωνίας».
Μία άλλη σειρά που ξεχωρίζει η δημοσιογράφος, είναι το «Fleabag», το οποίο έχει πάρει πολύ καλές κριτικές γενικότερα και ασχολείται με τη ζωή μίας γυναίκας που προσπαθεί να επιβιώσει στο Λονδίνο, πασχίζοντας ταυτόχρονα να ξεπεράσει ένα τραυματικό γεγονός που την έχει στιγματίσει. Και σε αυτή την περίπτωση, δεν πρόκειται για καθαρόαιμη δραματική σειρά, αλλά για μία παραγωγή μπολιασμένη με γερές δόσεις σωτήριου, βρετανικού χιούμορ. Αλλωστε, κατατάσσεται στο πολύ ενδιαφέρον και ανερχόμενο τηλεοπτικά είδος της «τραγικωμωδίας».
Και κάπως έτσι, συνειδητοποιούμε ότι υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι για να μιλήσεις για τα κακώς κείμενα της κοινωνίας, μέσα από καλογραμμένες σειρές της τηλεόρασης.