Σουμάχερ ή Σένα; Σένα ή Φάντζιο; Το ερώτημα για το ποιος είναι ο μεγαλύτερος των μεγάλων της Φόρμουλα 1 συνήθως κονταροχτυπιέται, σαν τις μπίλιες σε φλιπεράκι, ανάμεσα στα παραπάνω τρία ονόματα. Για την ιστορία, χρειάστηκε να περάσουν σαράντα έξι ολόκληρα χρόνια για να σπάσει το ρεκόρ παγκόσμιων πρωταθλημάτων που είχε κερδίσει ο «μαέστρο», όπως τον αποκαλούσαν. Πέντε τίτλους είχε κερδίσει ο Χουάν Μανουέλ Φάντζιο (στην πατρίδα του τον προφέρουν «Φάνχιο») και μάλιστα με τέσσερις διαφορετικές ομάδες, τις Alfa Romeo, Ferrari, Maserati και Mercedes. Σχεδόν μισός αιώνας έπρεπε να διανυθεί για να κερδίσει ένα παγκόσμιο τίτλο παραπάνω, έξι δηλαδή, ο Μίχαελ Σουμάχερ. Κατέχει ακόμα το μεγαλύτερο ποσοστό νικών σε σχέση με τους αγώνες στους οποίους είχε συμμετάσχει, ένα μυθικό 46,15% κερδίζοντας τους 24 από τους 52 συνολικά αγώνες της Φόρμουλα 1 όπου έτρεξε.
Ο Φάντζιο, γεννημένος το 1911, στο Μπαλκάρσε του Μπουένος Αϊρες, με γονείς μετανάστες από την Ιταλία, άργησε να μπει στο motorsport. Είχε φτάσει είκοσι πέντε ετών. Καμία σχέση με τα νεότερα δεδομένα του σπορ, όπου πιτσιρικάδες μπαίνουν από τα γεννοφάσκια τους στα καρτ και μαθαίνουν την τέχνη της οδήγησης ως δεύτερη φύση. Μάλιστα, το πρώτο αυτοκίνητο με το οποίο είχε συμμετάσχει σε αγώνα ήταν πρώτα ταξί.
Ομως, το αυτοκίνητο με το οποίο ταυτίστηκε ήταν η αυτής μεγαλειότης Mercedes-Benz 300 SL, του ’58, που βλέπετε. Σ’ αυτό το κλασάτο, μεταλλικό γαλάζιο με τα «crema» δερμάτινα. Με την πατίνα του χρόνου στα καθίσματα – ειδικά στο αριστερό, εκεί όπου αναπαύονταν τα μαλακά μόρια του αργεντίνου πρωταθλητή. Σιγά μην κάνουν restoring (κοινώς, αναπαλαίωση ή αποκατάσταση) οι κληρονόμοι του, που, πλέον, έχουν τα δικαιώματα. Την άφησαν την SL έτσι, με τους ρόζους στα δερμάτινα, τα ίδια μπλε «πατάκια», τον επιλογέα που είχε βάλει ο ίδιος ο Φάντζιο -ντάξει, «Φάνχιο»- και όλην την ιστορία που κουβαλάει πίσω του αυτό το μυθικό αυτοκίνητο. Που, πλέον, αποκτά ακόμα μεγαλύτερο εμπορικό ενδιαφέρον στους συλλεκτικούς τίτλους αφού δεν είναι «άλλη μία» SL αλλά η προσωπική ενός Μεγάλου του σπορ.
Ποια ιστορία; Αυτό το αυτοκίνητο ήταν το δώρο που του έκαναν τα αφεντικά της εταιρείας για τις νίκες που προσέφερε στους Γερμανούς. Η γαλάζια SL τού παραδόθηκε έξω από το ξενοδοχείο Ντόρτσεστερ στο Λονδίνο. Ναι, εκεί που σύχναζε και ο «λόρδος» Ντόρτσεστερ στο «Συμπέθεροι από τα Τίρανα». Πλάκα κάνω. Επανέρχομαι. Ο Φάντζιο, που λέτε, την ημέρα εκείνη γιόρταζε τα τεσσαρακοστά έβδομα γενέθλια του. Η Mercedes ήταν απ’ έξω παρκαρισμένη.
Με αυτήν άρχισε να κυκλοφορεί κάθε μέρα. Οχι μόνο ως πρεσβευτής της μάρκας -μια ιδιότητα που τον συνόδευσε μέχρι το θάνατό του, το 1995, σε ηλικία 85 ετών- αλλά και ως το προσωπικό του αυτοκίνητο με το οποίο έγραφε χιλιόμετρα. Για την ακρίβεια, το οδόμετρο δείχνει ακριβώς 72.951 χλμ. και έγιναν όλα με τον Αργεντίνο στο αριστερό κάθισμα. Στο δε δεξί, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό που παρέλαβε το αυτοκίνητο, ήταν η φίλη του, Αντρέα Μπερουέ, με την οποία γυρνούσαν τας Ευρώπας.
Δύο χρόνια αργότερα, το 1960, ο Φάντζιο, έχοντας αποσυρθεί από τους αγώνες αλλά λειτουργώντας σαν ο πιο πειστικός «ινφλουένσερ» για τη μάρκα, επέστρεψε στην πατρίδα του. Τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς η SL ταξίδεψε στην Αργεντινή. Με αυτήν άρχισε να κυκλοφορεί στους δρόμους, ένας εθνικός σταρ στο Μπουένος Αϊρες. Αλλά και να παρίσταται σε εγκαίνια τοπικών αντιπροσωπειών της Mercedes. Χαμόγελα, φλας, πωλήσεις. Ετσι πάει το τρίπτυχο. Ειδικά όταν το μοντέλο είναι μπροστά από την εποχή του και τον άνθρωπο πίσω από το τιμόνι τον ξέρουν και οι βαλβολίνες.
Βλέπεις, η SL τα ‘χε όλα. Ενα σχήμα που κατέβαζε σαγόνια, επιδόσεις που την καθιστούσαν το ταχύτερο αυτοκίνητο παραγωγής της εποχής, έναν straight-six (δηλαδή έναν εξακύλινδρο εν σειρά απόδοσης 215 ίππων) κάτω από το σμιλευμένο καπό, τρελή τελική ταχύτητα για την εποχή, κάπου 263 χλμ./ω, εξαιρετικό στήσιμο στο δρόμο, νικηφόρα εσάνς από τις επιτυχίες που κουβαλούσαν οι αγωνιστικές της εκδόσεις, ποιότητα κατασκευής ικανή να επιβιώσει σε παγκόσμιο πόλεμο, σέξινες, πρεστίζ και τζετ-σετ. Ηταν το «πακέτο». Και ως τέτοιο, με SL κυκλοφορούσε ο Ελβις Πρίσλεϊ, ο Χέρμπερτ φον Κάραγιαν, οι Μπιτλς, ο Νιάρχος, ο Τόνι Κέρτις, η Σοφία Λόρεν, η Τζίνα Λολομπρίτζιτα, ο Κλαρκ Γκέιμπλ, η Ρόμι Σνάιντερ ή ο μεγαλύτερος «επιβήτορας» της εποχής, ο Πορφίριο Ρουμπιρόζα.
Υπήρχε πολύς κόσμος που πόθησε μια SL. Την έβαλε αφίσα σε εφηβικά δωμάτια, τη χάζεψε όταν συναντούσε την ακριβοθώρητη παρουσία της, τη φαντασιώθηκε εν είδει αυτοκινητικής αυτοϊκανοποίησης. Η Gullwing, όπως έλεγαν την κλειστή, κουπέ έκδοση, ήταν η θεά. Την έλεγαν έτσι γιατί οι πόρτες της άνοιγαν προς τα πάνω, σαν φτερά γλάρου. Η ανοιχτή, η έκδοση Roadster, δεν το είχε αυτό το χαρακτηριστικό, ήταν στο πιο κλασικό. Πού να πήγαιναν οι πόρτες; Στην κουκούλα; Για την ιστορία, μόλις 1.400 Coupe και 1.858 Roadster βγήκαν από το εργοστάσιο, στη Στουτγάρδη. Μετά, το καλούπι έκλεισε και έμεινε ο πόθος μαζί με την αύξηση τιμών.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα με την SL Roadster του Φάντζιο να βγαίνει στο σφυρί από τον οίκo Sotheby’s. Τώρα δα, από τις 28 Φεβρουαρίου έως τις 4 Μαρτίου. Δεν θα ‘ναι φόρα-παρτίδα ανοιχτές οι προσφορές αλλά επτασφράγιστες και ούλτρα διακριτικές. Πόσα θα δώσει ο τυχερός; Χμμ… άγνωστο. Πάντως, το 2018, μία 300 SL του ’63 «χτύπησε» σε δημοπρασία, στο Παρίσι, τα 3,68 εκατομμύρια δολάρια. Τώρα, κάποιοι εκτιμητές λένε ότι η SL του Μεγάλου Αργεντινού μπορεί να φτάσει και τα 4 εκατ. δολάρια. Είναι, βλέπεις, ΤΟ αυτοκίνητο με ΤΟΝ οδηγό. Σσσς. Το χρήμα είναι μυστικό.
