Ενα πρώτο που λέει είναι ότι σε σημεία όπου έχουν σημειωθεί συχνά ατυχήματα σε κατοικημένες περιοχές, τα όρια ταχύτητας πρέπει να είναι ιδιαίτερα χαμηλά. Δεν γίνεται να επαναλαμβάνονται εκατόμβες και να σφυρίζουμε αδιάφορα. Προφανώς κάτι ανάλογο ισχύει και σε ευαίσθητα σημεία, τύπου σχολεία, νοσοκομεία ή περάσματα μέσα από χωριά όπου οι κάτοικοί τους και οι εν γένει συνθήκες κινούνται σε πιο αργούς ρυθμούς.
Από την άλλη, όπως τόνισε ο εκπρόσωπος της Εβδομάδας Οδικής Ασφάλειας στη Βρετανία, «πρέπει να είμαστε συνετοί όταν περιορίζουμε τα όρια ταχύτητας». Κι αυτό γιατί τελευταία, όχι μόνο εκεί αλλά και στη Γαλλία, στην Ελβετία και αλλού, τίθεται όριο 20 μιλίων την ώρα (κάποια 32 χλμ./ώ.). Οπως γίνεται αντιληπτό, πρόκειται για ένα τόσο χαμηλό όριο ταχύτητας, που πρακτικά τείνει να μένει ανεφάρμοστο. Πόσοι μπορούν να συγκρατούνται και να πηγαίνουν πιο αργά κι από τα ποδήλατα; Για να μην πω κάποιον γρήγορο τζόγκερ.
Προφανώς όταν ο δρόμος είναι πολύ στενός, με ελάχιστο χώρο διαφυγής, σε πολυσύχναστα σημεία, με πεζούς και τα σχετικά, οφείλεις να «σέρνεσαι» με το αυτοκίνητό σου προκειμένου να ελαχιστοποιείς τους κινδύνους ατυχήματος ή τραυματισμού κάποιου. Ομως, μια γενίκευση του ορίου των 20 μιλίων, όπως τονίστηκε στο Road Safety Week, είναι αδόκιμη. Θα καταλήξει εκτός πραγματικότητας και, ίσως, η αποδόμησή της στο μυαλό των οδηγών να έχει αντίθετα αποτελέσματα.
Σαφώς η μείωση των ορίων ταχύτητας έχει έναν θετικό αντίκτυπο στους δείκτες ατυχημάτων. Για παράδειγμα, όπως τονίστηκε, όταν μειώνεται το όριο από τα 50 χλμ./ώ. στα 32 χλμ./ώ. ο κίνδυνος θανατηφόρων μειώνεται θεαματικά, συγκεκριμένα από το 20% στο 2,5%. Ωστόσο χρειάζεται ρεαλισμός ανάλογα με το σημείο, την επικινδυνότητα και τις συνθήκες.
Πάνω απ’ όλα; Εκτιμώ ότι χρειάζονται κάτοχοι αυτοκινήτων καθώς και δικύκλων (για να μη βάλουμε μέσα αναβάτες πατινιών) αντιληπτικοί και που να διαθέτουν το απόλυτο ζητούμενο, που δεν είναι άλλο από την οδηγική παιδεία. Δηλαδή να έχουν την αντίληψη και την προσαρμοστικότητα να κινηθούν ακόμα και κάτω από τα συστηνόμενα όρια όταν οι συνθήκες το επιβάλλουν και χωρίς να «καλύπτονται» συνειδησιακά πίσω από το εκάστοτε όριο.
Το πώς το χτίζεις όλο αυτό και πώς δημιουργείς μια νέα γενιά οδηγών και αναβατών είναι η πιο δύσκολη υπόθεση. Αναφέρω το περί «νέας γενιάς» γιατί, ως γνωστόν, δύσκολα μαθαίνεις σε ένα γέρικο σκύλο νέα κόλπα. Ο τελευταίος μαζεύεται κυρίως με κάμερες και παρακολούθηση. Ομως, τα νέα παιδιά, οι επόμενοι οδηγοί, δεκαοκτάρηδες που παίρνουν δίπλωμα, αξίζει να μάθουν εξαρχής τον νόμο της προσαρμογής στις εκάστοτε συνθήκες και να έχουν τα μάτια τους δεκατέσσερα. Και όχι στο κινητό.
Το έχουν οργανώσει σωστά όλο αυτό στη Βρετανία, με μια σειρά από δράσεις, υπενθυμίσεις ακόμα και στους πεζούς και, όπως φαίνεται και στην επίσημη ιστοσελίδα, «τρέχουν» και διάφορα χάσταγκ (#DriveSafe, #PedestrianSafety, #SaferRoads κ.ά.) για να διαδίδεται το σωστό μήνυμα μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Ενώ, για να τα λέμε κι όλα, υπάρχουν διάσπαρτες ένα σωρό πίστες ώστε αν έχεις το «μικρόβιο», να μπορείς να το κάνεις διασκεδαστικά και με ασφάλεια. Εδώ όλα καλά ή μόνο τροχαίοι κρυμμένοι στις πικροδάφνες;