Ποιος ξέρει αν ο «μεταβατικός» κυβερνητικός μύλος της Λιβύης είναι καλός; Κανένας, ούτε καν οι Σαράζ και Χαφτάρ – μόνο η πορεία προς τις εκλογές του Δεκεμβρίου θα ξεκαθαρίσει τα πράγματα, είτε επικρατήσει η ομαλότητα είτε επικρατήσει το χάος. Ωστόσο είναι γεγονός ότι ο μύλος έχει αρχίσει ήδη να δουλεύει υπερωρίες στη γραμμή παραγωγής τής διακηρυγμένης «εθνικής ενότητας», όντως αλέθοντας τα πάντα – ό,τι διαθέτει η χώρα από πολιτικό προσωπικό τέλος πάντων.
Τεχνοκράτης μεν και «κοινής αποδοχής» ο πρωθυπουργός Αμπντουλχαμίντ Ντμπεϊμπά, ωστόσο έρχεται με φόρα από τα χρόνια του Καντάφι και της αλήστου μνήμης τζαμαχιρίας του. Στέλεχος του «αντικανταφικού κινήματος» η υπουργός Εξωτερικών Νάιλα Μοχάμεντ ελ-Μανγκούς, όμως προσγειώθηκε… τσιφ στην Τρίπολη πετώντας από την Ουάσινγκτον.
Με αυτούς τους δύο κορυφαίους παράγοντες της νέας τάξης πραγμάτων στη Λιβύη θα συναντηθούν ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας, την προσεχή Τρίτη 6 Απριλίου, στην ανακοινωθείσα επίσκεψής τους εκεί. Η επανέναρξη των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ Ελλάδος και Λιβύης ήταν και η αφορμή για την πρόσκληση που απηύθυνε ο Ντμπεϊμπά στον Πρωθυπουργό.
Ως γνωστόν, το διπλωματικό lockdown προέκυψε τον Δεκέμβριο του 2019, όταν ο Σαράζ και ο Ερντογάν συνυπέγραψαν το λεγόμενο «τουρκολιβυκό μνημόνιο» που, γελοιοποιώντας την έννοια της διεθνούς νομιμότητας, τροποποίησε καταλλήλως ακόμη και τη… γεωγραφία της Μεσογείου ώστε να εξυπηρετηθούν τα τουρκικά συμφέροντα. Η τραγική σύμπλευση του Σαράζ με τις νεο-οθωμανικές φαντασιώσεις του «σουλτάνου» γέννησε ένα έκτρωμα που πρέπει άμεσα να εκλείψει από την περιοχή μας.
Ντμπεϊμπά και Μανγκούς στο ίδιο σχήμα εξουσίας σημαίνει ότι είναι χωνευτήρι αντιθέσεων η νέα λιβυκή κυβέρνηση. Αντιθέσεων που αφορούν συμφέροντα σε κάθε επίπεδο, από τις ντόπιες φυλές, τους φυλάρχους, τους στρατάρχες και την πολιτική διαχείριση μέχρι την πετρελαιοπαραγωγή, τις ξένες εταιρείες καυσίμων και το γεωπολιτικό παίγνιο. Αν η συμμετοχή στην κυβέρνηση ενός «ανθρώπου των Αμερικανών» (της Μανγκούς) δεν εκπλήσσει ιδιαίτερα, οπωσδήποτε προκαλεί κάποιο σοκ η συμμετοχή «ανθρώπων του Καντάφι» – διότι ο Ντμεϊμπά δεν είναι ο μοναδικός. Το κερασάκι, δε, στην τούρτα είναι η υπουργοποίηση και ενός τζιχαντιστή!
Η ιταλική Repubblica στάθηκε αρκετά στους «κανταφικούς» και τους κατηγοριοποίησε.
Για τον Ντμπεϊμπά δεν έχει αμφιβολίες, είναι ένας εκατομμυριούχος επιχειρηματίας από τη Μισράτα που συνεργάστηκε με το καθεστώς Καντάφι, ωστόσο «δεν συμμετείχε σε καμία από τις βρώμικες ή βίαιες δουλειές του». Σπουδαγμένος μηχανικός στον Καναδά και κοσμοπολίτης, «απόλυτα ικανός» να διεκπεραιώσει την αποστολή του (τις εκλογές) και, αν χρειαστεί, να κάνει και άλλα. Τι να κάνει, δηλαδή; «Να παραμείνει στη θέση του και μετά την 24η Δεκεμβρίου, σε περίπτωση που υπάρξουν απρόοπτα».
Συνεπώς, ναι, είναι δυνατόν… να υπάρξουν απρόοπτα.
Ολοι οι άνθρωποι της τζαμαχιρίας
Οι πηγές του ιταλικού Μέσου στο στρατόπεδο του Σαράζ (φυσικά του Σαράζ) την ενημέρωσαν ότι οι «κανταφικοί» υποδιαιρούνται σε «ιδεολόγους», δηλαδή σε άτομα που είχαν εμπλακεί θεσμικά στις εξτρεμιστικές πολιτικές της δικτατορίας, σε «κοντοχωριανούς», δηλαδή στα άτομα της «πολύ μεγάλης» φυλής του Καντάφι, όπως είναι οι συγγενείς του, οι εξάδελφοί του, ο γιος του ο Σαΐφ και οι σύμμαχοί τους –όλοι τους διψασμένοι για επιστροφή στην εξουσία–, και σε «τεχνοκράτες» όπως είναι ο μεταβατικός πρωθυπουργός.
Προς το τέλος του Απριλίου θα γίνει μία μεγάλη σύναξη των «κανταφικών» στη Σύρτη, λέει η Repubblica. Να και η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά: αυτή η ομάδα «υποστηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από τους Ρώσους» σημειώνουν οι Ιταλοί, δίνοντας και την επιπλέον πληροφορία ότι υπάρχει παρελθόν: «Πριν από τέσσερα χρόνια ρώσοι πράκτορες πήγαν στη Λιβύη με σκοπό να δημιουργήσουν σάιτ και λογαριασμούς στο Facebook για άσκηση προπαγάνδας, ωστόσο συνελήφθησαν και πλέον έχουν επιστρέψει στη Μόσχα». Οτι και ο Χαφτάρ δέχθηκε ασμένως την υποστήριξη των Ρώσων κατά τη διάρκεια του τελευταίου εμφυλίου δεν αναφέρεται σε αυτό το σημείο του ρεπορτάζ, ίσως επειδή ο στρατάρχης δεν επαναπατρίστηκε μέσω Ρωσίας αλλά κατευθείαν από τις ΗΠΑ…
Κοιμήθηκαν χουντικοί, ξύπνησαν «δημοκράτες»
Ο νυν πρωθυπουργός είχε συνεργαστεί πολύ στενά με τον φιλόδοξο υιό Καντάφι (τον Σαΐφ) το 2007, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για μεγάλα έργα υποδομής, εκσυγχρονιστικού χαρακτήρα. Μέχρι την πτώση του καθεστώτος, το 2011, ο Ντμπεϊμπά πρόλαβε και ανέθεσε υποθέσεις δισεκατομμυρίων δολαρίων σε ξένες εταιρείες, ορισμένες από τις οποίες ήταν τουρκικές – με αυτές διατηρούσε μέχρι σήμερα καλές σχέσεις, οι οποίες με την ανάληψη των καθηκόντων του έχουν ιδιαιτέρως αναθερμανθεί.
Ο Αλι, εξάδελφος του πρωθυπουργού, εξετάστηκε από τη Δικαιοσύνη της Σκωτίας ως εμπλεκόμενος σε σκάνδαλο διαφθοράς, με συμβάσεις, μίζες και αγορές ακινήτων στη Βρετανία. Με την ευκαιρία, η Repubblica επισημαίνει και πάλι την αθωότητα του Ντμπεϊμπά γράφοντας ότι «δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι ο νυν πρωθυπουργός συμμετείχε ή γνώριζε κάτι για τις κομπίνες του Αλι».
Υπάρχουν και άλλοι «κανταφικοί» στη «μεταβατική» κυβέρνηση. Πρώτος απ’ όλους είναι ο υπουργός Οικονομίας Μοχάμαντ αλ-Χαουατζί. Αυτός υπήρξε υπουργός στη χούντα του συνταγματάρχη, δύο φορές μάλιστα, το 2008 και το 2003, αλλά αποκαταστάθηκε σαν «δημοκρατικός» μέσω της συμμετοχής του στο περιβάλλον του Σαράζ (ο «αναγνωρισμένος της Τρίπολης» τον είχε διορίσει οικονομικό σύμβουλό του).
Αλλος «κανταφικός» και νυν «δημοκράτης» είναι ο Χαλέντ Μαζέν που ο Ντμπεϊμπά τον έκανε υπουργό Εσωτερικών, δηλαδή καθ’ ύλην αρμόδιο για την ομαλή διενέργεια των εκλογών του Δεκεμβρίου. Αυτός είχε διαπρέψει στην αστυνομία της κανταφικής δικτατορίας ως συνταγματάρχης και, κατόπιν, είχε συμμετάσχει στην κυβέρνηση-πλυντήριο φρονημάτων του Σαράζ. Η Repubblica δίνει την πρόσθετη πληροφορία ότι υπήρξε «δεξί χέρι» του Φατί Μπισάγκα, του φιλότουρκου υπουργού Εσωτερικών του «αναγνωρισμένου», ο οποίος είχε πολλά πάρε-δώσε με τον τούρκο υπουργό Αμυνας Χουλουσί Ακάρ και με τους πράκτορες της MIT.
Τα πετρέλαια κάνουν παιχνίδι
Οι Ιταλοί επικεντρώνουν και στον τομέα που τους ενδιαφέρει περισσότερο, στα λιβυκά πετρέλαια δηλαδή, σημειώνοντας την επανασύσταση του υπουργείου Πετρελαίου και Φυσικού Αερίου, του οποίου τον θώκο κατέλαβε ο Μοχάμαντ Αχμεντ Μοχάμαντ Αούν, άνθρωπος που έχει συνεργαστεί με την ιταλική εταιρεία πετρελαιοειδών Eni και υπήρξε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας μεταφοράς του λιβυκού φυσικού αερίου στη Σικελία.
Και ένας τελευταίος «κανταφικός», για να κλείσει ο πίνακας των προσωπικοτήτων: ο Αζντίτ Μαατούκ Τζαντίντ, από φυλή φίλα προσκείμενη στο σόι του Καντάφι, πήρε το υπουργείο Μετανάστευσης. Η γραμμή πλεύσης που του έδωσε ο Ντμπεϊμπά είναι κόπια των δυτικών στάνταρ: η μεταναστευτική κρίση είναι διεθνής, πρέπει να αναπτυχθεί η οικονομία στις χώρες της Υποσαχάριας (Μαύρης) Αφρικής, πρέπει να προστατευθούν τα σύνορα της Λιβύης, κ.λπ.
«Γιωτάς» ισλαμιστής έγινε υπουργός!
Ενα άτομο με προϋπηρεσία βοηθητικού («γιωτά») στην ισλαμιστική τρομοκρατία πήρε το υπουργείο Επικοινωνίας. Ο Ουαλίντ Αμάρ αλ-Λάφι υπήρξε συνεργάτης σε θέματα επικοινωνίας του τζιχαντιστή πολιτοφύλακα Αμπντελχακίμ Μπελχάτζ, ενός φανατισμένου ισλαμιστή με άκρες και διασυνδέσεις στην Αλ Κάιντα. Ο νέος υπουργός χειρίστηκε διάφορα τζιχαντιστικά και εξτρεμιστικά Μέσα προπαγάνδας στη Λιβύη, τα οποία αντιμετώπισε με επιτυχία ο Χαφτάρ. Μετά την εκδίωξη των τζιχαντιστών από την Κυρηναϊκή (από τον Χαφτάρ, φυσικά), ο Αλ Λάφι κατέφυγε σε ένα ασφαλές για αυτόν καθεστώς: στη «δημοκρατία» του Ερντογάν. Από την Τουρκία λοιπόν επέστρεψε στην Τρίπολη και μάλιστα έγινε και υπουργός. Μεγαλεία…