Η Μπιγιονσέ ποζάρει σαν θεά με τα δίδυμα μωρά της. Την πλαισιώνουν λουλούδια καθώς εκείνη κοιτά με απλανές βλέμμα, σα να ξέρει κάτι που εμείς δεν ξέρουμε. Οι δαιμόνιοι δημιουργοί του λογαριασμού TabloidArtHistory στο Twitter, είδαν τέχνη πίσω από αυτή την επιτηδευμένη πόζα που έχει κατασκευαστεί για να σαγηνεύσει τα πλήθη και να μπει σε εξώφυλλα. Και κάπως έτσι, έβαλαν δίπλα δίπλα τη Μπιγιονσέ με τα δίδυμα και τη Μαντόνα με το θείο βρέφος του Μποτιτσέλι. Τα δείγματα με έναν παράδοξο τρόπο είναι συμβατά. Η εκστατική μητρότητα της Μπιγιονσέ μοιάζει να καθρεφτίζεται στη μυστικιστική ομορφιά του κλασικού πίνακα.
Εκτός από φαντασία, ο συγκεκριμένος λογαριασμός διαθέτει και μπόλικο χιούμορ. Γι’ αυτό και η συνεύρεση της υψηλής τέχνης και της μιντιακής κουλτούρας, είναι τόσο ταιριαστή. Οπως ας πούμε, η φωτογραφία με τη Μελάνια Τραμπ να δίνει ένα δώρο στη Μισέλ Ομπάμπα, οδήγησε συνειρμικά σε μία πιο κλασική εικονογράφηση, του 15ου αιώνα: Η Κριστίν ντε Πιζάν παρουσιάζει το βιβλίο της στη βασίλισσα της Βαυαρίας.
Πρόκειται λοιπόν για μία ακόμη υπερφίαλη υποτίμηση αριστουργημάτων στο όνομα λίγης πλακίτσας στα social media; Οπως σχολιάζει ο Guardian, είναι πολλά παραπάνω. Είναι ίσως, μία φρέσκια και διορατική ματιά πάνω στην τέχνη-αλλά και στην καθημερινότητα.
Σκεφτείτε το λιγάκι: Καθημερινά περιτριγυριζόμαστε από σπουδαία τέχνη. Κάθε μας βήμα, κάθε μας κίνηση, μπορεί να αποτελεί μικρά κάδρα που κλείνουν μέσα τους συμμετρία, ομορφιά και ενδιαφέρον, φτάνει μόνο να τα προσέξει ο κατάλληλος παρατηρητής. Καθένας από εμάς είναι ένα ζωντανό γλυπτό ή πίνακας, που περιμένει να ανακαλυφθεί και να αναγνωριστεί η αξία του.
Ο βρετανός ηθοποιός και τραγουδιστής Χάρι Στάιλς μοιάζει με την αυτοπροσωπογραφία του Εγκον Σίλε αν τον δεις από μία σχετική γωνία, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων για την ταινία «Δουνκέρκη» του Κρίστοφερ Νόλαν.
Ή όταν το σούπερ μόντελ Τάιρα Μπανκς γράπωσε το στήθος της για να δώσει στις διαγωνιζόμενες του America’s Next Top Model συμβουλές μόντελινγκ, ξαφνικά θύμιζε τη Μαρία Μαγδαληνή του 1500, όπως την είχε φιλοτεχνήσει ο Πολωνός Γιαν Πόλακ.
Αυτή η ενδιαφέρουσα αντιπαράθεση ζωής και τέχνης έχει επιτυχία και αντίκτυπο, ακριβώς επειδή η σπουδαία τέχνη μιλά με διεθνείς όρους. Οι χειρονομίες και οι εκφράσεις που είδαν γύρω τους καλλιτέχνες όπως ο Μποτιτσέλι και ο Σίλε, αποδεικνύουν ότι προτού όλα αυτά βρουν τον δρόμο για ένα μουσείο, δεν ήταν τίποτε παραπάνω από απλά, καθημερινά στιγμιότυπα που συνέβαιναν σε κάθε στροφή του δρόμου, ή μέσα σε σπίτια.
Ακόμα λοιπόν και μια χιλιοφορεμένη selfie, μπορεί να κρύβει μία στιγμιαία αλήθεια. Οι δημιουργοί αυτού του λογαριασμού λοιπόν, Ελίζ Μπελ, Κλόι Εσλμοντ και Μεϊάν Σορέ, κατάφεραν να κάνουν πιο δημοκρατική την τέχνη, πιο προσιτή σε όλους-κάτι που συχνά διαφεύγει από τους πομπώδεις επιμελητές των μεγάλων μουσείων.
Παρουσιάζοντας την τέχνη με χιούμορ, κατάφεραν να την εξανθρωπίσουν, κατεβάζοντάς της από το βάθρο που την κάνει να μοιάζει απρόσιτη ή δυσνόητη. Και υπενθύμισαν ότι όλα αυτά τα μοντέλα στα έργα των μεγάλων ζωγράφων, ήταν κάποτε αληθινοί άνθρωποι, με σάρκα και οστά, προβλήματα και ανησυχίες.
Αυτή η γλυκιά μελαγχολική ονειροπόληση που έχει η Μαντόνα του Μποτιτσέλι, είναι κομμάτι του κάθε ανθρώπου, που ζει σε κάθε εποχή. Αν για να την κατανοήσουμε πρέπει να τη βάλουμε δίπλα σε μία φωτογραφία της Μπιγιονσέ-τότε απλά, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!