Οι «Walking Dead» διαδραματίζονται σε μία Γη κατεστραμμένη, λεηλατημένη και παραδομένη στη σήψη. Με πόλεις χωρίς ζωή, γειτονιές χορταριασμένες, εργοστασιακές εγκαταστάσεις σκουριασμένες όπου ο αντίλαλος των βημάτων συνθέτει μια μεταφυσική συμφωνία θλίψης. Αυτό είναι το σκηνικό όπου καλούνται να επιβιώσουν οι ήρωες της επιτυχημένης σειράς. Ένα σκηνικό που, αν αγαπάτε τα θρίλερ, δεν χρειάζεται να συντονιστείτε με το AMC (που προβάλει τη σειρά) για να «απολαύσετε», θα το βρείτε στα πέριξ της πρωτεύουσας. Στους πρόποδες της Πάρνηθας.
Είχα διαβάσει παλαιότερα ρεπορτάζ για την εγκατάλειψη του Ολυμπιακού Χωριού, άλλο όμως να στο λένε και άλλο να το βλέπεις με τα μάτια σου. Όταν βρίσκεσαι μέσα στις περιφραγμένες γειτονιές του, στις Αχαρνές (Μενίδι), αισθάνεσαι ότι παίζεις κι εσύ στους «Walking Dead». Ανηφόρισα ως εκεί την περασμένη Κυριακή, 19 Μαρτίου και περπάτησα για αρκετή ώρα, στη Λεωφόρο Πύρρου Δήμα, στην οδό Ιωάννη Μελισσανίδη… Εβγαλα φωτογραφίες και στη συμβολή των οδών Κώστα Κεντέρη – Κατερίνας Θάνου – θλιβερός ο συμβολισμός που έχει αποκτήσει η τιμητική κάποτε ονοματοδοσία των δρόμων!
Η εικόνα που παρουσιάζει ο τεράστιος οικισμός με τις 2.292 πρότυπες κατοικίες που κατασκευάστηκαν από τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας για τις ανάγκες των Ολυμπιακών Αγώνων και που μετά το τέλος τους κληρώθηκαν σε οικογένειες που πληρούσαν τις προϋποθέσεις αίτησης, επιεικώς άθλια: σκουριασμένες ράμπες αναπήρων, σπασμένα και κλειδωμένα καταστήματα, χορταριασμένα πάρκα από τα οποία έχουν αφαιρεθεί ακόμα και οι σχάρες που σκεπάζουν το αρδευτικό – αποχετευτικό δίκτυο, άθλια γκραφίτι, σπασμένα φώτα, απότιστα και ψωριασμένα φυτά και δέντρα και εξαθλιωμένα αδέσποτα ζώα συνθέτουν μια γειτονιά που πλασαρίστηκε ως ιδανικό μέρος για να ζεις (θα μπορούσε να είναι!), για να μετατραπεί γρήγορα σε έναν θλιβερό και αφιλόξενο χώρο. Οι κάτοικοι φροντίζουν βεβαίως τα σπίτια τους, και κάνουν προσπάθειες για να βελτιώσουν την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στους κοινόχρηστους χώρους και στα πάρκα, μόνοι όμως και όπως φαίνεται ξεχασμένοι μέσα στην τεράστια, αποκομμένη από τον αστικό ιστό, έκταση, δεν μπορούν να κάνουν πολλά.
Μπήκα στο κτίριο που είχε αποτελέσει πέτρα του σκανδάλου _ μία από τις πέτρες του σκανδάλου _ στην υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου. Δεν αξιοποιήθηκε ποτέ. Σήμερα, μόνο τα ζόμπι που στους «Walking Dead» παραμονεύουν τους εναπομείναντες ζωντανούς έλειπαν από τα δωμάτιά του για να έχουμε την απόλυτη ελληνική εκδοχή της σειράς. Κατά τα άλλα, με φόβο προχωρούσες: όλα διαλυμένα, το πάτωμα γεμάτο σπασμένα γυαλιά, οι ψευδοροφές ανοιγμένες και χάσκουσες, τα ηλεκτρολογικά και υδραυλικά συστήματα κατεστραμμένα. Περπάτησα μέσα στα γραφεία, ή μάλλον όπου μπορούσα να πατήσω χωρίς τον κίνδυνο να κόψω τα πόδια μου ή να αποκεφαλιστώ σε περίπτωση που κάποιο από τα γυαλιά – καθρέφτες που κρέμονταν πάνω από το κεφάλι μου ξεκολλούσε και έπεφτε.
«Απαγορεύεται να μπαίνετε μέσα» μου είπε ένας κύριος που στεκόταν στο απέναντι πεζοδρόμιο και με παρατηρούσε να φωτογραφίζω. Δεν το έγραφε πουθενά όμως. Αντιθέτως, το τεράστιο κτίριο ήταν ορθάνοιχτο από παντού, μπορούσες να μπεις από όποια μεριά ήθελες. «Ναι, αλλά απαγορεύεται», επέμεινε ο κύριος, «είναι πολύ επικίνδυνο, μπορεί να τραυματιστείτε σοβαρά». Είχε δίκιο. «Το έχουν παρατήσει», μου εξήγησε έτερος κύριος (έμενε εκεί γύρω μου είπε), «έκοψαν το ρεύμα και το νερό… Τα τελευταία χρόνια έκλεψαν τα πάντα, δεν άφησαν τίποτα. Τεράστια η καταστροφή!». Την έβλεπες παντού.
Φεύγοντας παρατηρώ πως κολλητά με το τεράστιο ερείπιο είναι το σχολείο. Οι μαθητές έχουν, επομένως, άμεση πρόσβαση στον επικίνδυνο χώρο. Εκεί μέσα μπορούν να παίξουν, να κρυφτούν, να λουφάρουν, να πρωταγωνιστήσουν στους… δικούς τους «Walking Dead». Αγνοώντας επιδεικτικά (με την ορμή και το θάρρος – θράσος των νιάτων τους) τον θανάσιμο κίνδυνο που μπορεί να αντιμετωπίσουν. Υποθέτω γονείς και καθηγητές θα τους έχουν προειδοποιήσει, μπορεί και να τους έχουν απαγορεύσει να μπαίνουν. Αναρωτιέμαι ποιος θα έχει την ευθύνη αν συμβεί το απευκταίο. Οποιοσδήποτε άλλος εκτός από τους αρμόδιους υπουργούς. Αλήθεια, υπάρχουν αρμόδιοι υπουργοί;