«Τελικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι απλώς η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα. Κάποτε υπήρχε η ανακωχή. Πλέον οι αγώνες είναι μια λίμνη, στην επιφάνεια της οποίας αντικατοπτρίζονται όλα όσα έγιναν και όλα όσα θα γίνουν» γράφει ο Γκαμπριέλε Ρομανιόλι της Repubblica.
Ο ιταλός δημοσιογράφος και συγγραφέας χαρακτηρίζει την 33η Ολυμπιάδα «ουτοπία σε πέντε κύκλους», δεδομένης της κατάστασης που επικρατεί ανά τον κόσμο και, όντως, αντικατοπτρίζεται και στους Ολυμπιακούς Αγώνες που διεξάγονται εδώ και λίγες ημέρες στο Παρίσι. Σημειώνει πως σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να γίνει λόγος για ανακωχή, στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια παρένθεση, αν και «λέξεις όπως “σαμποτάζ”, “απόπειρα”, “πόλεμος”» εξακολουθούν να ακούγονται διαρκώς.
«Το να μιλάμε, όπως κάνει η Ολυμπιακή Επιτροπή, για “ένα χωριό όπου αθλητές όλων των κρατών ζουν ειρηνικά κάτω από την ίδια στέγη” δεν είναι καν ρητορική. Σημαίνει ότι κοιτάμε το δάχτυλο για να μη δούμε το υπόλοιπο σώμα, τις ανοιχτές πληγές του, την προσπάθειά του να συνεχίσει να στέκεται όρθιο» αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ρομανιόλι.
«Εάν αυτός ο μικρόκοσμος είναι ο καλύτερος όλων, γιατί […] πρέπει να προστατεύεται από 20.000 γάλλους στρατιώτες και 25.000 χωροφύλακες με τη συνδρομή επιπλέον 2.000 αστυνομικών από την Αγγλία; Μπορούμε πραγματικά να κλείσουμε τα μάτια επειδή το σόου πρέπει να αρχίσει, και να ξεχάσουμε ότι 400 ουκρανοί αθλητές που θα μπορούσαν να είχαν προκριθεί επιστρατεύτηκαν για το μέτωπο και πέθαναν; Η 26η Ιουλίου (ημέρα έναρξης των Αγώνων) διαγράφει την 7η Οκτωβρίου από το ημερολόγιο της μνήμης; Τι θα συμβεί στη Γάζα όσο θα είμαστε εκτός σύνδεσης; Αρκεί ένα βροχερό πρωινό στα Ηλύσια Πεδία ώστε να ακυρωθεί ακόμη ένα καυτό καλοκαίρι και να χαρακτηριστούν οι οικολόγοι ακτιβιστές ως παράφρονες και η δράση τους παράλογη;» διερωτάται στο άρθρο του.
Τα ερωτήματα που θέτει είναι όλα εύλογα και αμείλικτα, όπως άλλωστε η ίδια η πραγματικότητα. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν αιθεροβάμονες. Ο Τόμας Μπαχ, για παράδειγμα, ο γερμανός πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, εξέφρασε τη βεβαιότητά του ότι «οι συμμετέχοντες των οποίων οι χώρες βρίσκονται σε πόλεμο θα αγωνιστούν σεβόμενοι τους ίδιους κανόνες».
Ωστόσο η Ουκρανική Ολυμπιακή Επιτροπή ξεκαθάρισε, ή μάλλον απαγόρευσε στους αθλητές και στις αθλήτριες της Ουκρανίας να ανταλλάξουν ακόμα και χειραψία, αν τύχει να έρθουν αντιμέτωποι/αντιμέτωπες με αθλητές/αθλήτριες από τη Ρωσία και τη Λευκορωσία, παρότι όσοι και όσες μετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες αγωνίζονται χωρίς να εκπροσωπούν την πατρίδα τους, ως athlètes individuels neutres (ουδέτεροι, ατομικοί αθλητές).
Ο Ζαν Μπελιενούκ, ο πρώτος μαύρος βουλευτής της Ουκρανίας και ο μοναδικός χρυσός Ολυμπιονίκης της πατρίδας του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο (στην ελληνορωμαϊκή πάλη) δήλωσε, όχι μόνο πως δεν θα μπορέσει να σεβαστεί τον όποιο πιθανό αντίπαλό του από τη Ρωσία ή τη Λευκορωσία, αλλά και πως αν καταφέρει να ανεβεί στο βάθρο, η επιτυχία του θα έχει διπλή αξία, καθώς θα έχει την ευκαιρία να μιλήσει υπέρ της πατρίδας του και εναντίον του εχθρού.
Οσον αφορά τη στάση της Ρωσίας, όπως δεν παραλείπει να αναφέρει στο άρθρο του ο αρθρογράφος της Repubblica, για πρώτη φορά εδώ και 40 χρόνια, από το μποϊκοτάζ του σοβιετικού μπλοκ στους Ολυμπιακούς του Λος Αντζελες το καλοκαίρι το 1984, οι Αγώνες δεν μεταδίδονται από την κρατική τηλεόραση.
Το ζήτημα, όμως, δεν είναι μόνον οι πόλεμοι που μαίνονται ανά τον κόσμο. Ζήτημα στην παρούσα φάση αποτελεί και η κατάσταση όπως διαμορφώνεται στις ΗΠΑ τις τελευταίες εβδομάδες, με τους Αμερικανούς να είναι πλέον επικίνδυνα διχασμένοι ενόψει μιας από τις πιο ζοφερές προεκλογικές εκστρατείες στην Ιστορία της χώρας: «Η Dream Team δεν θα αναζωπυρώσει το αμερικανικό όνειρο» σημειώνει ο Γκαμπριέλε Ρομανιόλι.
«Με τον καιρό, η ιδέα της Ολυμπιακής εκεχειρίας ξέπεσε σε εκείνο το κενό που σχηματίζεται μεταξύ της ουτοπίας και του θρύλου: κάπως σαν εκείνον τον χριστουγεννιάτικο αγώνα ποδοσφαίρου μεταξύ βρετανών και γερμανών στρατιωτών την 25η Δεκεμβρίου του 1914. Τον οποίο κέρδισαν οι Βρετανοί ή οι Γερμανοί, ενώ ενδέχεται να μη διεξήχθη ποτέ. Αλλά θα ήταν ωραίο να είχε διεξαχθεί. Οπότε το αφηγούμαστε ο ένας στον άλλον, ούτως ή άλλως, κάθε φορά λίγο λιγότερο πεπεισμένοι και κάθε φορά λιγότεροι πειστικοί. Την ίδια ώρα, όσοι ακούν αναζητούν επαλήθευση στο διαδίκτυο με τα κινητά τους τηλέφωνα, ανακαλύπτουν αμφιβολίες και εναλλακτικές αλήθειες και εγείρουν αντιρρήσεις. Αυτό είναι το θέμα: ζούμε σε μια πραγματικότητα που δεν έχει πλέον ένα κέντρο και όπου όλα και όλοι συνδέονται μεταξύ τους. Δεν υπάρχει ένα μοναδικό κανάλι και μια μοναδική αλήθεια, ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει δημοκρατία» συμπυκνώνει.
«Είναι αδύνατο να εστιάσουμε μόνο σε ένα δάσος, πόσω μάλλον μόνο σε ένα δέντρο που πέφτει. Ακόμα και αυτοί που παρακολουθούν τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην τηλεόραση, ταυτόχρονα τσεκάρουν σε μια άλλη, μικρότερη οθόνη το μεταγραφικό παζάρι, τα ξεσπάσματα του Τραμπ, τις εχθροπραξίες στη Μέση Ανατολή και στα σύνορα της Ευρώπης. Δεν υπάρχει ένα μονοπώλιο αφήγησης. Είναι δυνατή η εστίαση σε ένα γεγονός, αλλά όχι αρκετά ώστε να καταστεί το μοναδικό εν εξελίξει. Υπάρχει μια κάμερα παντού, όλα φωτίζονται. Ο πόλεμος δεν σταματά, γιατί τον βλέπουμε με τα μάτια μας να συνεχίζεται» ολοκληρώνει το άρθρο του ο ιταλός δημοσιογράφος.