Οταν παραλαμβάνεις ένα δημοσιογραφικό και βλέπεις μόλις 17 χιλιόμετρα στο οδόμετρο –πιο κούτα, δηλαδή, δεν γίνεται–, ξέρεις πως πρέπει να του φερθείς με μια επιπλέον δόση τρυφερότητας. Αστρωτο (παραμένει μεγάλο θέμα κατά πόσον είναι απαραίτητο στα σύγχρονα αυτοκίνητα), με μπιμπικωτά Continental Sport Contact 6, άθικτο και απαστράπτον από όπου κι αν το κοιτάξεις.
Καταρχάς, οι απαραίτητες συστάσεις. Το Q3 Sportback είναι η πιο «αθλητική», όπως λέει η εταιρεία, εκδοχή του γνωστού Q3. Είναι αυτός ο συνδυασμός ανάμεσα στην πρακτικότητα ενός SUV που τακιμιάζει με κουπέ σχεδίαση. Η βασική διαφορά έγκειται σε αυτήν την κούρμπα (sic) στο πίσω μέρος. Το πλεονέκτημα; Το κάνει να φαίνεται πιο σπορτίφ. Είναι πιο χαμηλό, πιο επιθετικό, όπως αρέσει σε πολλούς να λένε. Το μειονέκτημα; Οτι το χαμηλό τόξο οροφής με τις μεγαλύτερης κλίσης πίσω κολώνες, θεωρητικά, το κάνουν πιο κλειστοφοβικό για τους πίσω επιβάτες, όπως και λιγότερο βολικό στο μπες-βγες, ειδικά αν είσαι ογκώδες παλικάρι.
Ως γνωστόν, για πολύ κόσμο, αυτόν που αγοράζει μετά μανίας SUV, η εμφάνιση παίζει τεράστιο ρόλο. Συχνά, δε, είναι η «εικόνα» προς τα έξω. Και εν προκειμένω, το Q3 Sportback ρίχνει στο τραπέζι ό,τι έχει. Φουσκωτούς θόλους, ογκώδη διαχύτη (που, εννοείται, δεν έχει καμία σχέση με ντάουνφορς και τέτοια αεροδυναμικά φορτία, αλλά το εφέ του το κάνει), τη γνωστή υπερμεγέθη οκτάγωνη μάσκα σε black gloss, μεγάλους τροχούς με διάσταση ελαστικών 255/45/19 και, ορντέβρ, το πακέτο S line.
Το τελευταίο, μεταξύ άλλων, πέρα από το σχετικό ταμπελάκι που υπενθυμίζει στον αμύητο ό,τι είναι αυτονόητο για τον μυημένο, περιλαμβάνει πιο σφιχτά ελατήρια, μεταβλητό βήμα στην κρεμαγιέρα του τιμονιού και ένα πλουραλιστικό μενού χαρτογραφήσεων, ανάλογα με το στυλ οδήγησης.
Μένοντας ακόμη στις συστάσεις που λέγαμε, εννοείται είναι προσθιοκίνητο, ενώ ο κωδικός ‘’35’’ TFSI εκφράζει την αμιγώς βενζινοκίνητη έκδοση με το τετρακύλινδρο μοτέρ των 1,5 λίτρων και 150 ίππων. Ο γνωστός της οικογενείας Evo του γκρουπ της VW διακρίνεται για την ομαλή λειτουργία του, τη ροπή από τις χαμηλές 1.500 rpm και το ικανό εύρος στο φάσμα των στροφών.
Στάνταρ χορηγός μετάδοσης της απόδοσης στον δρόμο είναι το 7-τάχυτο Stronic, με paddles πίσω από το τιμόνι. Φυσικά και το κιβώτιο παραμετροποιείται από τα προγράμματα οδήγησης που έχει στη διάθεσή του ο οδηγός, μέσα από τις επιλογές της οθόνης υψηλής ευκρίνειας σε διάσταση 12,3 ίντσες.
Μια που το έφερε η κουβέντα, το εφτάρι ταιριάζει με τον χαρακτήρα του αυτοκινήτου, οι αλλαγές είναι ανεπαίσθητες, στο δε σπορ πρόγραμμα αποκτά και εκείνο το κλικ αμεσότερης αλλαγής από σχέση σε σχέση. Προφανώς, θα ήταν αφελές να περιμένει κάποιος έναν ακαριαίο τόνο από τον τρόπο που έχουν χαρτογραφηθεί οι σχέσεις, αλλά, ξαναλέω, είναι απόλυτα συμβατό με τον χαρακτήρα του αυτοκινήτου. Στοιχηματίζω το μονάκριβο δίπλωμά μου ότι η συντριπτική πλειονότητα των αγοραστών του (αλλά και γενικότερα της κατηγορίας) θα βρει το προαναφερόμενο σχόλιο ως υποχονδριακό και ανεπίκαιρο για τις ανάγκες του.
Γιατί, τι θέλει σε αυτή τη ζωή ο μέσος καταναλωτής; Ενα ούλτρα πρίμιουμ SUV, σφιχτοδεμένο σαν να έχει βγει από ένα κομμάτι μέταλλο, με ένα κάρο κουμπάκια, παρακουμπάκια και πάσης λογής μπουτόν, πίνακα οργάνων-υπερπαραγωγή, σχεδιαστικές γωνίες που το κάνουν να ξεχωρίζει από ομογάλακτα εσωτερικά εντός της εταιρικής «ομπρέλας» (βλέπε αυτοκρατορία VW) και μια εμπειρία οδήγησης ξεάγχωτη και, ας μου επιτρέψετε να πω, συβαριτική, που του μεταφέρει την αίσθηση της υπεροχής – μιλάω πάντα για την κατηγορία.
Ε, λοιπόν, παρά τους 19άρηδες τροχούς (κάποτε η θεά Ferrari F40 αρκούνταν σε 17άρες…), παρά της ανωμαλίας το κάγκελο στα εργολαβικά χαρακώματα των ελληνικών δρόμων, παρά κάτι εγκάρσια τεμάχια κακοφτιαγμένης ασφάλτου που είναι ικανά να καταφέρουν διαμπερές τραύμα σε ελαστικά, ζάντες και στομάχια, τούτο ‘δω το καταφέρνει να περνά αδυσώπητα κοντρολαρισμένα. Δεν κοπανάει, δεν νιώθεις το παραμικρό από τα σοκάκια του αθηναϊκού Mad Max και, ταυτόχρονα, καθώς κάθεσαι ψηλά, μπορείς να εποπτεύεις τα δρώμενα.
Αν είναι «αθλητικό»; Κοιτάξτε, πλέον οι λέξεις, οι όροι, έχουν μπει στη σφαίρα της κατάχρησης στα σύχρονα αυτοκινητικά λεξικά. «Εμβληματικό» το ένα, «Επιθετικό» το άλλο, «Πρίμιουμ» το παράλλο. Υπό αυτή την έννοια, το Audi Q3 Sportback 35 TFSI Stronic (…ουφ) είναι αθλητικό. Τα ελατήρια είναι αισθητά πιο σφιχτά, η ενδοτικότητα της ανάρτησης είναι περιορισμένη (δεν γλυκαίνονται οι ανωμαλίες, εξουδετερώνονται – υπάρχει διαφορά) και ένα τόσο γρανιτένιο σασί εύκολα μπορεί να σου αυθυποβάλει τη σπορτίφ διάθεση.
Μπορείς να στρίψεις με σοβαρά χιλιόμετρα στις μεσαίες και ανοιχτές καμπές, να αισθανθείς τον ελεγχόμενο τρόπο που το σύνολο διαχειρίζεται το σχετικά υψηλό κέντρο βάρους και να υπολογίσεις με ακρίβεια την τροχιά. Δεν είναι hot hatch, ούτε S3, μην τρελαθούμε. Απλώς το κοινό, το συγκεκριμένο επαναλαμβάνω, δύσκολα θα ζητήσει το κάτι παραπάνω σε ρυθμό σβέλτης μετακίνησης. Οπότε, για τα μέτρα της κατηγορίας, του ρυθμού με τον οποίο μπορεί να κινηθεί εύκολα και με απόλυτη ασφάλεια, ναι, μπορείς να το πεις και «σπορτίφ».
Αλλωστε, εδώ υπάρχει ένας δοκιμασμένος πλέον τετρακύλινδρος, χωρίς το τρικύλινδρο λαχάνιασμα στις υψηλές. Αρμονικός και σβέλτος ταυτόχρονα, και βέβαια καλά μονωμένος από το ζεν της καμπίνας. Και, φίλε αναγνώστη, στις τρεις τελευταίες λέξεις που διάβασες, στο «ζεν της καμπίνας», βρίσκεται το 50% της εμπειρίας. Κλείνεις την πόρτα με ένα υπόκωφο «γκουπ», σφραγίζεσαι εντός, περιτριγυρίζεσαι από πολλές γωνίες –στα πόμολα, στη σχεδίαση του ταμπλό, τους αεραγωγούς, τις χειρολαβές, μόνο το τιμόνι ξέφυγε από δαύτες–, κάθεσαι στα μάλλον σφιχτά «τύπου μπάκετ» (άλλη λεκτική κατάχρηση κι αυτή), έχεις οθόνες, εντυπωσιακά γραφικά, συναρμολόγηση μασίφ και ένα σωρό λεπτομέρειες που σε πείθουν πως άξιζε να είσαι εδώ μέσα, καθώς γυρνάς σπίτι κουρασμένος από το γραφείο.
Το εσωτερικό είναι το πεδίον δόξης λαμπρόν του Ινγκολσταντ. Την έχουν μάθει καλά την παρτιτούρα στην Audi, την εκτελούν με μιλιμέτρ ακρίβεια, οι ανοχές μεταξύ των αρμών είναι τελειοθηρικά μικρές, το περιβόητο «πρίμιουμ» εδώ μέσα ζει και βασιλεύει. Σύμφωνοι, ο αντίλογος λέει πως κάπου μέσα σε όλη αυτή τη ζεν-σπορτίφ ατμόσφαιρα υπάρχει και ένα σύστημα διεύθυνσης που, τουλάχιστον με τα δικά μου μέτρα, είναι αδιάφορο και τελείως συνθετικό σε αίσθηση. Σημαδεύεις μεν με ακρίβεια και το σύστημα Progresive Steering σου κάνει τη ζωή εύκολη στην πόλη και ασφαλή στο ταξίδι, ωστόσο πάντα θα πιστεύω πως ακόμα και ο τυπικός αγοραστής ενός SUV θα «εκπαιδευόταν» από μια πιο ομιλητική κρεμαγιέρα.
Πφφφφ… λεπτομέρειες, ψύλλοι στα δημοσιογραφικά άχυρα, θα αντιτάξει το κοινό. «Μια χαρά είναι». Μέρος ενός SUV πακέτου, τόσο-όσο δυναμικού, αψόγως βενζινοκίνητου (σιγά μη ρίχνω μπαλαντέζα από το μπαλκόνι επί μια εβδομάδα), ευθυγράμμως ροπάτου με 250 Nm, τεχνολογικά έξυπνου, καθώς απενεργοποιούνται οι δύο κύλινδροι σε συνθήκες χαμηλού φορτίου και ολιστικά ποιοτικού.
Αν, τέλος, οδηγείς συγκρατημένα, όπως επιτάσσουν οι καιροί της πανάκριβης πια αμόλυβδης, μπορείς να κινείσαι στη σφαίρα των ελαφρώς πιο κάτω από τα 7 λτ./100 χλμ. και να κάνεις κάποιο σκόντο από τα 41.900 ευρώ που προ ολίγου μετέφερες μέσω web banking. Καλοτάξιδο το μπιμπικωτό!
