Ποτέ μου δεν κατάλαβα την έννοια του οπαδού μιας ομάδας στην F1. Δηλαδή, τι; Να χαρώ που πάει ο Χάμιλτον στη Ferrari; Ή να λυπηθώ που έφυγε από τη Mercedes; Ε, και; Δηλαδή να συνδεθώ με μία συγκεκριμένη εταιρεία, για ποιο λόγο; Και να ταυτιστώ με τον οδηγό της που πάει εκεί και όχι σε μία άλλη, επίσης γιατί; Ή, για να το θέσω αλλιώς: να ανοίξουμε από τώρα τις σαμπάνιες σάμπως και η Ferrari καταφέρει να πάρει επιτέλους έναν τίτλο;
Μακάρι να γίνει, καθώς πρόκειται για την ομάδα που έχει συνδεθεί ιστορικά περισσότερο από όποια άλλη με τη Φόρμουλα 1, αλλά σιγά μη στεναχωρηθώ κιόλας. Εδώ βγαίνει κοτζάμ Φλάβιο Μπριατόρε, ο πρώην μάνατζερ της Benetton, και ευθαρσώς δηλώνει on camera ότι «και τον Batman να πάρει η Ferrari, αν το αυτοκίνητο είναι άχρηστο, δεν θα γίνει τίποτα».
Πού η εποχή του Σουμάχερ, που κάποτε τα παράτησε όλα και υπέγραψε στη Ferrari για να την αναστήσει από το μηδέν; Ο Σούμι ήταν από άλλο «μέταλλο». Ξημεροβραδιαζόταν στην πίστα με τους μηχανικούς του, υπέμεινε απογογητεύσεις, ακυρώσεις και ένα κάρο άλλα μέχρι να καταφέρει να φέρει τον τίτλο στους «κόκκινους».
Το σχόλιό μου, λοιπόν, έχει να κάνει με τον οπαδισμό. Γιατί άντε και να τον δεχτώ αν μια ομάδα είναι σχετιζόμενη εθνικά με την ιθαγένειά σου. Να είσαι Ιταλός και να υποστηρίζεις τη Ferrari; OK, μου ακούγεται λογικό. Να είσαι Γερμανός και να υποστηρίζεις τη Mercedes. Μια από τα ίδια. Ή να έχεις μετοχές στις εν λόγω εταιρείες; ΟΚ. Αλλά πέρα από τα παραπάνω, ποιος ο συσχετισμός δηλαδή;
Ολο αυτό γιατί διαβάζω τις τελευταίες μέρες τίτλους τύπου «Σοκ! Ο Χάμιλτον στη Ferrari!», λες και ανακαλύφθηκε ο τετράγωνος κύκλος. Ναι, τι να σου πω. Τρομερό σοκ, τρέμουμε ολόκληροι. Το μηχανοκίνητο σπορ, το όποιο μηχανοκίνητο, έχει ενδιαφέρον αφ’ ης στιγμής υπάρχει ανταγωνισμός. Ακόμα και αγώνες Ενιαίου να έβλεπες με κάτι παλιά Ibiza που έτρεχαν κάποτε στα Μέγαρα, καλά ήταν. Ή να δεις την κόντρα μεταξύ Prost και Senna.
Ακόμα και το MotoGP, ακόμα και για όποιον του αρέσουν περισσότερο τα αυτοκίνητα απ’ ό,τι οι μοτοσικλέτες, έχει συχνά μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την F1. Ο λόγος; Σε ένα σπορ που βασίζεται κατά κύριο λόγο στη μηχανική υπεροπλία, το θέμα είναι να υπάρχει κόντρα στην πίστα και να μην έχεις προεξοφλήσει τον νικητή πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας. Κάτι, δηλαδή, που λίγο πολύ συνέβαινε στα χρόνια της παντοκρατορίας του Λούις Χάμιλτον με την ομάδα της Mercedes.
Συμπέρασμα πρώτο: οι αγώνες είναι ωραίοι σε ένα ανώτατο επίπεδο οδηγών και ομάδων. Να εξιτάρομαι, λοιπόν, επειδή ο τάδε έφυγε από τη μία ομάδα και πήγε στην άλλη; Συγνώμη, δεν μπορώ να το παρακολουθήσω. Στο κάτω-κάτω, σε αυτό το επίπεδο επιτυχίας οι κινήσεις
είναι στρατηγικές με βάση τους στόχους του κάθε οδηγού και, φυσικά, το συμβόλαιο που περιμένει στη γωνία τον Χάμιλτον. Τα υπόλοιπα, οι συναισθηματισμοί και οι γλαφυρότητες, δεν αφορούν ούτε καν τους ίδιους τους οδηγούς, για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί.
Και για όσους πιστεύουν ακόμη ότι ο Χάμιλτον ήταν μέρος μιας «οικογένειας», πώς τους ακούγεται ότι, όπως σημειώνει και το αμερικανικό Road and Track, ενημέρωσε τον επικεφαλής της Mercedes τελευταία στιγμή, μία μόλις ημέρα πριν υπογράψει με τη Ferrari; Τι να σου πω, ωραία συμπεριφορά.
O συλλογισμός συνεχίζεται: δηλαδή αν δεν έχει συναισθηματικές δεσμεύσεις ο κορυφαίος των τελευταίων ετών με την ομάδα που τον βοήθησε να μεγιστοποιήσει τις ικανότητές του, σοκάρεται ο απλός θεατής και οπαδός που παρακολουθεί τα δρώμενα από τα Πατήσια ή την Κομοτηνή;
Συμπέρασμα δεύτερο: οι μετακινήσεις των οδηγών στη Formula 1 συνήθως γίνονται χωρίς πολλές ηθικές αναστολές εκ μέρους τους. Φεύγουν για πλάκα όταν δουν ότι το κλίμα στην ομάδα δεν είναι καλό ή όταν τους περιμένει στη γωνία ένα άλλο μονοθέσιο, πιο ικανό ως προοπτικές. Εδώ δεν είναι ούτε «θρησκεία» ούτε οικογένεια ούτε η γειτονιά όπου μεγάλωσες με κοινά χνώτα και συνδέθηκες με τον Πειραιά, τη Λ. Αλεξάνδρας, τη Φιλαδέλφεια ή την Τούμπα. Λαμαρίνα είναι, ανθρακόνημα, πολλά μαγικά ηλεκτρονικά, μηχανική τελειότητα, χρήμα και μέχρι εκεί. Μην τρελαίνεσαι.
Συμπέρασμα τρίτο: το motorsport είναι ένα πολύ εγωιστικό σπορ. Καμία σχέση με την ομαδικότητα ενός ποδοσφαίρου ή ενός μπάσκετ, όπου στόχος είναι να κερδίσεις συνεργαζόμενος και όπου πολλές φορές πρέπει να θυσιάσεις την προβολή σου παίζοντας για το καλό της ομάδας και όχι το ατομικό σταριλίκι.
Εδώ, στην F1, πρώτα απ’ όλα οφείλεις και επιβάλλεται να κερδίσεις τον team mate σου. Τα δάκρυα και οι απογοητεύσεις στην εξέδρα, εκτιμώ, μικρό χώρο έχουν. Είναι ένα σπορ στο οποίο αναδεικνύονται οι ικανότητες και όχι οι ιδιότητες (όμως αυτό είναι άλλο φιλοσοφικό θέμα). Εξ ου και πιστεύω ακράδαντα ότι αν είναι κάποιος να συνδεθεί με κάτι, αυτό είναι η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας του οδηγού. Oχι του μονοθεσιού του.
Ο Χάμιλτον, έστω κι αν είναι ο απόλυτος ρέκορντμαν σε παγκόσμια πρωταθλήματα, δεν νομίζω ότι είναι και καμιά τρομερή, συνολικά,
προσωπικότητα. Ας πάει όπου θέλει και με το καλό. Και τώρα μπορείτε να πυροβολήσετε ελεύθερα.